Οι άνεργοι δεν μπορούν να περιμένουν, ο πληθωρισμός μπορεί

The New York Times
Τον Οκτώβριο μου απονεμήθηκε το Νομπέλ Οικονομικών για το έργο μου γύρω από την ανεργία και την αγορά εργασίας. Δεν πληρώ, όμως, τα απαιτούμενα προσόντα για μέλος του διοικητικού συμβουλίου της Federal Reserve, σύμφωνα τουλάχιστον με τους Ρεπουμπλικανούς γερουσιαστές που απέτρεψαν τον διορισμό μου. Πώς είναι δυνατόν;
Μια εύκολη απάντηση είναι ότι έχει σχέση με τα κενά στη διαδικασία επικύρωσης μιας υποψηφιότητας αλλά και με την πόλωση ανάμεσα στα δύο κόμματα στην Ουάσιγκτον. Μια πιο σύνθετη απάντηση, όμως, είναι ότι δεν έχει γίνει αποδεκτό ότι η ανάλυση της ανεργίας είναι ζωτικής σημασίας για τη χάραξη νομισματικής πολιτικής.
Η Fed πρέπει να εκτιμήσει με ακρίβεια τη φύση της ανεργίας, για να μπορέσει να τη μειώσει όσο περισσότερο μπορεί και παράλληλα να αποφύγει τον πληθωρισμό. Αν μεγάλο μέρος της ανεργίας έχει σχέση με τον επιχειρηματικό κύκλο –που οφείλεται στην έλλειψη επαρκούς ζήτησης– μπορεί να δράσει για να τη μειώσει χωρίς να επηρεάσει τον πληθωρισμό. Αν, αντιθέτως, είναι κυρίως διαρθρωτικής φύσης και οφείλεται στο ότι οι εταιρείες ζητούν δεξιότητες διαφορετικές από αυτές που διαθέτουν οι εργαζόμενοι, θα ήταν λάθος μια δυναμική παρέμβαση.
Στην ομιλία που έδωσα όταν παρέλαβα το Νομπέλ τον Δεκέμβριο, ανέλυσα το πώς γίνονται οι προσλήψεις στην Αμερική και το συμπέρασμά μου ήταν ότι η διαρθρωτική ανεργία δεν παίζει σημαντικό ρόλο στη βραδεία ανάκαμψη που γνωρίζουμε τώρα και επομένως δεν συντρέχει λόγος να διακόψουμε την αναπτυξιακή νομισματική πολιτική. Μεταξύ των θεμάτων που αποτελούν τώρα αντικείμενο δημοσίων συζητήσεων είναι το πόσο πρέπει να αυξήσουμε τις απαιτήσεις κεφαλαιακής επάρκειας για τις τράπεζες. Η σωστή επιλογή επί του θέματος είναι εκείνη που περιορίζει τον κίνδυνο των μελλοντικών κρίσεων και διασφαλίζει την αποτελεσματική λειτουργία των χρηματοπιστωτικών επιχειρήσεων σε κανονικές συνθήκες. Εχω μεγάλη εμπειρία στην ανάλυση των χαρακτηριστικών των χρηματαγορών και στο πώς κατανέμονται και πώς θα έπρεπε να κατανέμονται οι οικονομικοί κίνδυνοι. Η εμπειρία αυτή σχετίζεται άμεσα με τον σχεδιασμό πολιτικών που περιορίζουν τον κίνδυνο μελλοντικών τραπεζικών κρίσεων.
Αντί να πάω στη Fed, πάντως, θα συνεχίσω τη σταδιοδρομία μου ως καθηγητής του ΜΙΤ στο οποίο διδάσκω και κάνω έρευνα από το 1966, και θα εκμεταλλευτώ τις άφθονες ευκαιρίες που συνοδεύουν μια βράβευση με Νομπέλ. Γι’ αυτό μην ανησυχείτε για μένα.
Πρέπει, όμως, να ανησυχούμε όλοι για τις στρεβλώσεις στους διορισμούς αυτού του είδους και για το πόσο λίγο αντιλαμβάνονται τη νομισματική πολιτική όσοι φέρουν την ευθύνη για την εποπτεία της στο Κογκρέσο. Πρέπει να διασφαλίσουμε ότι η Fed δεν θα υπόκειται σε πιέσεις με σκοπό την πολιτικοποίηση της νομισματικής πολιτικής και τον περιορισμό των δυνατοτήτων της να ρυθμίζει τον χρηματοπιστωτικό κλάδο. Οι όποιες ανησυχίες για τον κίνδυνο να αυξηθεί ο πληθωρισμός δεν πρέπει να υπερισχύουν της ανησυχίας για το κόστος μιας διαρκώς αυξανόμενης ανεργίας. Η ανησυχία για το χρέος μας δεν πρέπει να υπερισχύει εκείνης για τους κινδύνους που εγκυμονεί για την οικονομία μας μια περιοριστική νομισματική πολιτική.

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_economyagor_1_07/06/2011_444841

_________________________________

To άρθρο είναι του PETER A. DIAMOND.

Peter Arthur Diamond (born April 29, 1940) is an American economist known for his analysis of U.S. Social Security policy and his work as an advisor to the Advisory Council on Social Security in the late 1980s and 1990s. He was awarded the Nobel Memorial Prize in Economic Sciences in 2010, along with Dale T. Mortensen and Christopher A. Pissarides. He is an Institute Professor at the Massachusetts Institute of Technology. On 6 June 2011 he withdrew his nomination to serve on the Federal Reserve’s board of governors, citing intractable Republican opposition for 14 months, spearheaded by Senator Richard Shelby.^[1]