The Economist
Θεμελιώδες βήμα προς την κατεύθυνση της δημοσιονομικής ένωσης θα μπορούσε να ήταν αυτό που χρειάζεται για να αντιμετωπιστεί η κρίση. Ενας τρόπος γι’ αυτό θα ήταν η έκδοση ευρωομολόγων.
Εάν ένα μεγάλο βήμα προς τη δημοσιονομική ένωση φαντάζει απίθανο, ισχύει, όμως, το ίδιο και για το ακριβώς αντίθετο, τη διάλυση δηλαδή του ενιαίου νομίσματος;
Μέχρι προσφάτως, η συγκεκριμένη ιδέα έμοιαζε ως υπερβολική. Ωστόσο, το γεγονός ότι πλέον αποτελεί ενδεχόμενο που συζητείται σοβαρά λέει πολλά για τη φάση στην οποία έχει περάσει η Ευρώπη.
Υπάρχουν δύο τρόποι με τους οποίους θα μπορούσε να καταστεί δυνατό το συγκεκριμένο σενάριο. Πρώτον, οι πιο αδύναμες χώρες όπως η Ελλάδα θα μπορούσαν να αποφασίσουν ότι η ζωή εκτός του ενιαίου νομίσματος ενδεχομένως να είναι πιο υποφερτή.
Σε περίπτωση που η παραγωγή εξακολουθήσει να υποχωρεί όχι μόνο για φέτος αλλά και για του χρόνου, και η ανεργία συνεχίσει την ανοδική της πορεία, οι πολιτικές πιέσεις ενδεχομένως να πολλαπλασιαστούν εντός της Ελλάδας για μία έξοδο από την Ευρωζώνη.
Το δεύτερο σενάριο υπέρ μιας διάλυσης της Ευρωζώνης θα μπορούσε να ήταν το ενδεχόμενο κατά το οποίο η Γερμανία και κάποιες μικρότερες, αλλά, φερέγγυες οικονομίες όπως η Ολλανδία θα δημιουργούσαν ένα νέο κοινό νόμισμα. Το δίλημμα για τη Γερμανία, όπως αναφέρει ο ιστορικός του ευρώ Ντέιβιντ Μαρς, είναι ότι υπάρχει αυτή τη στιγμή ένας διχασμός μεταξύ του να είσαι Ευρωπαίος και του να επιτύχεις τον πολυπόθητο στόχο της χώρας της οικονομικής και νομισματικής σταθερότητας. Ακόμα και έτσι, ο κ. Μαρς δεν αναμένει ότι η Γερμανία θα αποχωρήσει. Η πολιτική της τάξη τείνει αποφασιστικά να είναι υπέρμαχος της Ευρώπης. Το κυβερνών κόμμα CDU είναι περήφανο για την κληρονομιά του ως ευρωπαϊκό κόμμα, ενώ τα κόμματα της αντιπολίτευσης τάσσονται υπέρ λύσεων όπως τα ευρωομόλογα.
Ο ιστορικός νομισματικής πολιτικής του πανεπιστημίου Berkeley, Μπάρι Αϊχενγκριν, επισημαίνει ότι το οικονομικό κόστος της διάλυσης θα ήταν καταστροφικό για την Ευρώπη και ακόμα παραπέρα. Στην περίπτωση της Ελλάδας, ανησυχεί ότι το αποτέλεσμα θα ήταν μία ύφεση παρόμοια με αυτή της δεκαετίας του ’30, την οποία θα είχε προκαλέσει κατά κύριο λόγο η κατάρρευση του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Στην περίπτωση μιας υποχώρησης της Γερμανίας, η παραγωγική της βάση της που βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στις εξαγωγές θα δεχόταν ένα ισχυρό πλήγμα, καθώς το νέο νόμισμα θα εκτοξευόταν. Τα υπόλοιπα κόστη είναι ανυπολόγιστα επειδή θα επηρεάζονταν σε μεγάλο βαθμό από αντιδράσεις που δεν μπορούν να υπολογιστούν εύκολα. Μία ελληνική έξοδος, παραδείγματος χάριν, θα μπορούσε να προκαλέσει μαζική φυγή καταθέσεων από τις άλλες χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας.
Ο φόβος για τις συνέπειες της διάλυσης αποτελεί τον ισχυρότερο λόγο για τον οποίο η δημοσιονομική ένωση φαντάζει ως πιθανότερο αποτέλεσμα από μία διάσπαση του ευρώ.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_economyagor_1_09/09/2011_455332
Θεμελιώδες βήμα προς την κατεύθυνση της δημοσιονομικής ένωσης θα μπορούσε να ήταν αυτό που χρειάζεται για να αντιμετωπιστεί η κρίση. Ενας τρόπος γι’ αυτό θα ήταν η έκδοση ευρωομολόγων.
Εάν ένα μεγάλο βήμα προς τη δημοσιονομική ένωση φαντάζει απίθανο, ισχύει, όμως, το ίδιο και για το ακριβώς αντίθετο, τη διάλυση δηλαδή του ενιαίου νομίσματος;
Μέχρι προσφάτως, η συγκεκριμένη ιδέα έμοιαζε ως υπερβολική. Ωστόσο, το γεγονός ότι πλέον αποτελεί ενδεχόμενο που συζητείται σοβαρά λέει πολλά για τη φάση στην οποία έχει περάσει η Ευρώπη.
Υπάρχουν δύο τρόποι με τους οποίους θα μπορούσε να καταστεί δυνατό το συγκεκριμένο σενάριο. Πρώτον, οι πιο αδύναμες χώρες όπως η Ελλάδα θα μπορούσαν να αποφασίσουν ότι η ζωή εκτός του ενιαίου νομίσματος ενδεχομένως να είναι πιο υποφερτή.
Σε περίπτωση που η παραγωγή εξακολουθήσει να υποχωρεί όχι μόνο για φέτος αλλά και για του χρόνου, και η ανεργία συνεχίσει την ανοδική της πορεία, οι πολιτικές πιέσεις ενδεχομένως να πολλαπλασιαστούν εντός της Ελλάδας για μία έξοδο από την Ευρωζώνη.
Το δεύτερο σενάριο υπέρ μιας διάλυσης της Ευρωζώνης θα μπορούσε να ήταν το ενδεχόμενο κατά το οποίο η Γερμανία και κάποιες μικρότερες, αλλά, φερέγγυες οικονομίες όπως η Ολλανδία θα δημιουργούσαν ένα νέο κοινό νόμισμα. Το δίλημμα για τη Γερμανία, όπως αναφέρει ο ιστορικός του ευρώ Ντέιβιντ Μαρς, είναι ότι υπάρχει αυτή τη στιγμή ένας διχασμός μεταξύ του να είσαι Ευρωπαίος και του να επιτύχεις τον πολυπόθητο στόχο της χώρας της οικονομικής και νομισματικής σταθερότητας. Ακόμα και έτσι, ο κ. Μαρς δεν αναμένει ότι η Γερμανία θα αποχωρήσει. Η πολιτική της τάξη τείνει αποφασιστικά να είναι υπέρμαχος της Ευρώπης. Το κυβερνών κόμμα CDU είναι περήφανο για την κληρονομιά του ως ευρωπαϊκό κόμμα, ενώ τα κόμματα της αντιπολίτευσης τάσσονται υπέρ λύσεων όπως τα ευρωομόλογα.
Ο ιστορικός νομισματικής πολιτικής του πανεπιστημίου Berkeley, Μπάρι Αϊχενγκριν, επισημαίνει ότι το οικονομικό κόστος της διάλυσης θα ήταν καταστροφικό για την Ευρώπη και ακόμα παραπέρα. Στην περίπτωση της Ελλάδας, ανησυχεί ότι το αποτέλεσμα θα ήταν μία ύφεση παρόμοια με αυτή της δεκαετίας του ’30, την οποία θα είχε προκαλέσει κατά κύριο λόγο η κατάρρευση του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Στην περίπτωση μιας υποχώρησης της Γερμανίας, η παραγωγική της βάση της που βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στις εξαγωγές θα δεχόταν ένα ισχυρό πλήγμα, καθώς το νέο νόμισμα θα εκτοξευόταν. Τα υπόλοιπα κόστη είναι ανυπολόγιστα επειδή θα επηρεάζονταν σε μεγάλο βαθμό από αντιδράσεις που δεν μπορούν να υπολογιστούν εύκολα. Μία ελληνική έξοδος, παραδείγματος χάριν, θα μπορούσε να προκαλέσει μαζική φυγή καταθέσεων από τις άλλες χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας.
Ο φόβος για τις συνέπειες της διάλυσης αποτελεί τον ισχυρότερο λόγο για τον οποίο η δημοσιονομική ένωση φαντάζει ως πιθανότερο αποτέλεσμα από μία διάσπαση του ευρώ.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_economyagor_1_09/09/2011_455332
No comments:
Post a Comment