Είμαι κι εγώ Κεϋνσιανιστής!

Μπορεί να είναι μόδα, μπορεί να είναι ανάγκη, πλέον ο Keynes φαίνεται ότι κερδίζει και πάλι τις καρδιές των οικονομολόγων - και έναντι του Hayek.
(τι ειρωνεία... να γυρνάμε μόνιμα σε πράγματα που έχουν ειπωθεί 70 χρόνια πριν για να λύσουμε τα ..τωρινά προβλήματα... αλλά αυτά γίνονται όταν η απληστία μας για κέρδος μας κυριεύει...)

Δεν θέλω να γράψω πολλά, τα επισήμανα όταν οι περισσότεροι ειδικοί ακόμα δεν έβλεπαν το τέρας να έρχεται...

Η σημερινή αφορμή προέρχεται από τις "έγκυρες πένες" του Economist, όπως η Καθημερινή τον αναδημοσιεύει.
Η έντυπη έκδοση βέβαια είναι ακόμα πιο δραματική καθώς περιλαμβάνει και το αντίπαλο δέος: Milton Friedman (1912-2006), o oποίος υποστήριζε - και εισακουγόταν - ότι η δημοσιονομική πολιτική δεν μπορεί να διαχειριστεί αποτελεσματικά τη ζήτηση και ότι αυτό μπορεί να γίνει στο πλαίσιο της ελεύθερης αγοράς με βασικούς ρυθμιστές τα επιτόκια και τη συναλλαγματική ισοτιμία (νομισματική πολιτική).

Πολύ τυχερός ο Friedman που δεν ζει, να μας αναπτύξει τις απόψεις του, όταν το επιτόκιο στην Αμερικη είναι πλέον στο 3% - κι ενώ είμαστε μάλλον προς τις αρχές εμφάνισης τους προβλήματος, άντε στη μέση - ενώ οι βασικές ισοτιμίες ήδη βρίσκονται σε επίπεδα ρεκόρ - αρνητικά εννοείται.
Ίσως, δεν ήθελε να δει πως θα εξελιχθούν οι πολιτικές που υποστήριξε, κέρδισε Νόμπελ απ' αυτές, κι έβαλε όλη το σύμπαν να ακολουθεί...
(αν θέλετε να διαβάσετε τι είχε τελευταία στο μυαλό του, π.χ. για το ασφαλιστικό, διαβάστε ή δείτε την τελευταία του συνέντευξη: "ας δώσουμε σε κάθε ασφαλισμένο ένα ομόλογο που η αξία του να ισούται με ότι έχει πληρώσει μέχρι τώρα και μετά ας κλείσουμε το σύστημα..."
από μια συνέντευξη που παραχώρησε στον πρόεδρο της FED-Dallas (τυχαίο;) στις 19/10/2005 αλλά έγινε γνωστή μόνο μετά τον θάνατό του (επίσης, τυχαίο;). Τι άλλο θα έλεγε ο στόμας του...)

Και πραγματικά τα προβλήματα έκαναν αισθητή την παρουσίας τους μόνο μετά από το τέλος του (Νοέμβριος 2006), τότε που η "φοβισμένη ευφορία" ακόμα δεν μπορούσε να διαβάσει τους δείκτες που σήμερα όποτε ανακοινώνονται ωθούν τις τιμές και την ψυχολογία ακόμα πιο χαμηλά.

Ας ρίξετε μια ματιά στις εγχώριες μεταφράσεις του Economist και των New York Times, όπως τις μετέφερε η Καθημερινή εντός της ενότητας: Επιστροφή της διεθνούς οικονομίας στον Κέινς. (δυστυχώς, οι ηλεκτρονικές συνδέσεις περιέχουν λιγότερα από τα εκτυπωμένα στην εφημερίδα - μερικά τα παρέθεσα εδώ)

"'Οταν χρωστάς χίλιες στερλίνες στη τράπεζα, τότε έχεις εσύ το πρόβλημα.
Όταν χρωστάς στη τράπεζα ένα εκατομμύριο στερλίνες, τότε η τράπεζα έχει το πρόβλημα."
Αποδίδεται στον Κέυνς.

Νομίζω είναι κανόνας, όταν η "ελεύθερη αγορά" σηκώσει ψηλά το "αόρατο χέρι", το "κράτος" παρεμβαίνει... Και "πείθεται" κι ο ιδιωτικός τομέας να βάλει το χέρι στη τσέπη...

P.S. o σημερινός τίτλος αποδίδεται στον διαβόητο Richard "Dick" Nixon το 1971.