«Παν Μέτρον Αριστον»... Αλλά οι Ελληνες πρωθυπουργοί προφανώς αγνοούν την αρχαία ρήση. Ο πρώην δεν μιλούσε σχεδόν καθόλου και ο νυν μιλάει πολύ. Ακόμη και η Wall Street Journal προχθές θεώρησε καθήκον της να δώσει ένα κλασικό μήνυμα στον Ελληνα πρωθυπουργό: «Η σιωπή είναι χρυσός» του είπε, επισημαίνοντας, δυστυχώς, ότι «με τους λεκτικούς ακροβατισμούς του δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα της χώρας».
Η διχοστασία της κυβέρνησης Παπανδρέου για το εάν η Ελλάδα πρέπει να μείνει πιστή και να διεκδικήσει τον ευρωπαϊκό της ρόλο ή εάν πρέπει να προσφύγει στο ΔΝΤ, σίγουρα οδήγησε στην απώλεια κρίσιμου χρόνου για την αντιμετώπιση της εξοντωτικής για τη χώρα μας κρίσης και έφθειρε τις προσπάθειες του κ. Παπανδρέου.
Ωστόσο, η δυσοίωνη εξέλιξη είναι αλλού. Οτι (σχεδόν) οι πάντες εγκαταλείπουν τώρα τον βυθιζόμενο «Τιτανικό». Η κυνική αλλαγή της θέσης της γερμανικής κυβέρνησης που δήλωσε: «Εάν η Ελλάδα χρειάζεται βοήθεια, να προσέλθει στο ΔΝΤ» υποδηλώνει ότι το Βερολίνο έχει καταλήξει στο συμπέρασμα ότι τίποτε δεν σώζει την Ελλάδα -ούτε ο «μηχανισμός σωτηρίας» που εκλιπαρεί ο κ. Παπανδρέου- παρά μόνο η οικονομική βοήθεια που προσφέρει το ΔΝΤ. Η ιδέα της διάσωσης του ελληνικού ναυαγίου από τον διεθνή Οργανισμό έχει πλέον επικρατήσει στο Βερολίνο. «Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο εμπλέκεται ήδη στην ελληνική κρίση, στην οποία διαδραματίζει ρόλο συμβούλου», δήλωσε προχθές ο εκπρόσωπος του γερμανικού υπουργείου Οικονομικών Μίχαελ Οφερ.
Στα μάτια τους το ελληνικό κράτος βρίσκεται ήδη ένα βήμα πριν από την αθέτηση υποχρέωσής του, το τεχνικό default, ή, σε απλά ελληνικά, προ της χρεοκοπίας. Το επιβεβαίωσε και ο ίδιος ο πρωθυπουργός σε ομιλία του προχθές στην έναρξη του συνεδρίου της ΓΣΕΕ, δηλώνοντας ότι «η χώρα βρίσκεται ένα βήμα πριν από την κήρυξη στάσης πληρωμών»!
Κάποιοι θα υποστήριζαν πως η τραγωδία ήταν αναπόφευκτη από τη στιγμή που η Ελλάδα έγινε δεκτή στην Ευρωζώνη. Αλλοι, πως δεινά θα έπλητταν σίγουρα, αργά ή γρήγορα, μια τόσο ετερόκλητη νομισματική ένωση: αν όχι η Ελλάδα, τότε κάποιος «αδύναμος κρίκος» θα γινόταν η αιτία. Αναπόφευκτο ή μη, το πρόβλημα ανέκυψε.
Μπορεί η κυβέρνηση Καραμανλή να έριξε το καράβι στα βράχια, αλλά η αλήθεια είναι πως το καράβι ήταν σ’ αυτή τη ρότα από πολύ νωρίτερα. Η ρητορική Σημίτη για την «ισχυρή οικονομία» της «ισχυρής Ελλάδας» ήταν ένα καλοσερβιρισμένο προπαγανδιστικό ψεύδος. Το πρόβλημα αποτυπώνεται αλάνθαστα στο παρατεταμένο μεγάλο έλλειμμα τρεχουσών συναλλαγών και στον δραματικά μικρό όγκο πραγματικών επενδύσεων.
Το χρέος έφθασε σ’ αυτά τα ύψη επειδή οι πόροι δεν διοχετεύθηκαν σε παραγωγικές επενδύσεις, οι οποίες θα δημιουργούσαν πρόσθετο πλούτο. Κατά κανόνα, λεηλατήθηκαν και σπαταλήθηκαν. Τροφοδότησαν την κατανάλωση και μάλιστα τις εισαγωγές. Στην Ελλάδα κυκλοφόρησε πολύ χρήμα, αλλά με δυσανάλογα μικρό παραγωγικό αποτέλεσμα. Aπό την εκπαίδευση μέχρι τους εξοπλισμούς, από την έρευνα μέχρι την υγεία και από την κοινωνική πολιτική μέχρι τα δημόσια έργα.
Η αιτία είναι διπλή: Πρώτον, η μάστιγα της διαπλοκής/διαφθοράς, που εμποδίζει την ανάπτυξη. Δεύτερον, η εκτεταμένη σπατάλη, που προκύπτει από την επιβίωση πλήθους αντιπαραγωγικών καταστάσεων, από λάθος αποφάσεις και κακό προγραμματισμό στον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Το κλεπτοκρατικό και σπάταλο μοντέλο, που κυριάρχησε για πάρα πολλά χρόνια, δεν ήταν τίποτα περισσότερο από μία ιδιότυπη «φούσκα». Με μαθηματική ακρίβεια κάποια στιγμή θα έσκαγε.
Η μόνη σοβαρή προσπάθεια για συμμάζεμα έγινε από τον Αλέκο Παπαδόπουλο επί κυβέρνησης Ανδρέα Παπανδρέου (1993 - 95). Από το 1996 η προσπάθεια νοθεύτηκε από τη «δημιουργική λογιστική», αφού στόχος ήταν η με κάθε τρόπο ένταξη στην ΟΝΕ και όχι το πραγματικό νοικοκύρεμα. Ετσι, στην οκταετία 1996 - 2004, η κυβέρνηση διπλασίασε σχεδόν το χρέος που παρέλαβε. Το ίδιο έπραξε η κυβέρνηση Καραμανλή, αλλά σε πεντέμισι χρόνια.
Το ρίσκο της χρεοκοπίας εντοπίζεται άμεσα στη συγκέντρωση λήξεων ομολόγων ύψους 20 δισ. ευρώ τον Απρίλιο-Μάιο, που δημιουργεί ρίσκο αναχρηματοδότησης. Τόσο η Ε. Ε. όσο και το ΔΝΤ θα μας δανείσουν μόνο αν έχουν βάσιμες ελπίδες να πάρουν πίσω τα δανεικά. Σε αντίθετη περίπτωση, η Ελλάδα θα κηρύξει στάση πληρωμών και οι πιστωτές θα κληθούν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για να αποφασιστεί τι ποσοστό της ονομαστικής αξίας των ομολόγων στο χαρτοφυλάκιό τους θα εισπράξουν (από την Αργεντινή εισέπραξαν γύρω στα 30 cents στο δολάριο).
__________________
Γεια σου ΖΖ! Η καλύτερη καθημερινή οικονομική εγχώρια πένα!
Εύχομαι να γίνει ακόμα καλύτερη η Μαρίτα!
No comments:
Post a Comment