Tα Νέα γράφουν

Αναμνήσεις από το μέλλον

Η γαλλογερμανική συμφωνία- αλεξίπτωτο για την Ελλάδα (και όποια άλλη χώρα της Ένωσης βρεθεί στο χείλος της χρεοκοπίας) δικαιώνει κατ΄ αρχήν τον κ. Παπανδρέου και τη σκληρή προσπάθειά του να βρεθεί μία ευρωπαϊκή απάντηση στους κερδοσκόπους. Και ανεξαρτήτως του πόσο αποτελεσματική θα είναι αυτή συμφωνία (η απάντηση θα δοθεί από Δευτέρα που θα βγει να δανεισθεί η Ελλάδα) δείχνει ανάγλυφα ότι ακόμη και μια μικρή χώρα μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση με μια δραστήρια και αποτελεσματική πολιτική ηγεσία μπορεί να πετύχει σημαντικά οφέλη για τα συμφέροντά της.

Συγχρόνως, όμως, η σφραγίδα Μέρκελ στη συμφωνία δείχνει τη νέα οπτική της Γερμανίας απέναντι στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Η συνδρομή του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου που επέβαλε η γερμανίδα καγκελάριος κάνει σαφές ότι η γερμανική πλευρά δεν είναι διατεθειμένη πλέον να συνεισφέρει για την ευρωπαϊκή ολοκλήρωση παρά το ότι ήταν- ώς τώρα- η πλέον ωφελημένη (οικονομικά και πολιτικά) από αυτήν.

Πολιτικά ωφελημένη διότι το ευρωπαϊκό οικοδόμημα αποτέλεσε την πολιτική νομιμοποίηση της Γερμανίας μετά τον πόλεμο- να μην ξεχνάμε ότι οι Ευρωπαϊκές Κοινότητες δημιουργήθηκαν στη δεκαετία του ΄50 και ως μία απάντηση στις θηριωδίες του ναζισμού, περιείχαν μάλιστα και ευρωπαϊκή συμφωνία για τον έλεγχο του χάλυβα στην Ευρώπη ώστε να μπορεί να υπάρχει έλεγχος σε κάθε χώρα που θα θέλει να κατασκευάσει μία πανίσχυρη στρατιωτική μηχανή.

Οικονομικά ωφελημένη διότι το ενιαίο νόμισμα βοηθά τις περισσότερο ανεπτυγμένες βιομηχανικές χώρες της Ένωσης εις βάρος των υπολοίπων αφού αφοπλίζει τους νομισματικούς μηχανισμούς άμυνας κάθε κράτους- μέλους απέναντι στις εξαγωγές των άλλων κρατών.

Αν όμως η Γερμανία, παρά τα μεγάλα οφέλη της, αντιμετωπίζει με τέτοιον απαξιωτικό τρόπο την Ευρωπαϊκή Ένωση (οι τελευταίες δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι το 40 % των Γερμανών επιθυμεί την αποχώρηση της χώρας από την ΟΝΕ) θα πρέπει τα υπόλοιπα κράτη- μέλη της Ευρώπης να αρχίζουν να σκέφτονται τον τρόπο με τον οποίο θα μπορούσε- εάν μπορούσε- να επιζήσει το ευρωπαϊκό οικοδόμημα χωρίς τη συμμετοχή του Βερολίνου. Δυστυχώς η λογική της ρατσιστικής συμπεριφοράς απέναντι στις μικρότερες χώρες και της οικονομικής κυριαρχίας που αρχίζει να καλλιεργείται και πάλι στη Γερμανία οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε νέες επικίνδυνες ατραπούς...

Προσοχή στην παγίδα

ΤΟπρώτο συναίσθημα που κυριάρχησε όταν ανακοινώθηκε η συμφωνία των Βρυξελλών: ανακούφιση. Το δεύτερο: ικανοποίηση- κάτι που σπανίως μας συμβαίνει εσχάτως. Αλλά και τα δύο μαζί μπορεί να εξελιχθούν σε παγίδα. Και να μας παρασύρουν σε βιαστική «λήξη συναγερμού» για τα δημόσια οικονομικά της χώρας.

ΜΕόσα συμφωνήθηκαν στη σύνοδο των Βρυξελλών η Ελλάδα υπολογίζει να εξασφαλίσει ασφαλή πρόσβαση στις αγορές. Διότι για τους επενδυτές φαίνεται ότι θεωρείται πλέον ασφαλής και η ίδια.

Αλλά η εξομάλυνση αυτή της σχέσης δεν ήταν αυτοσκοπός. Ήταν το μέσο για να προχωρήσει η κυβέρνηση στους πραγματικούς στόχους της. Ποιοι είναι οι στόχοι αυτοί;

ΠΡΩΤΟΝ, οι μεγάλες τομές που περιέχονται στα τρία νομοσχέδια: για το φορολογικό σύστημα, για το Ασφαλιστικό και για τη νέα διοικητική διαίρεση της χώρας.

Θα χρειαστεί ετοιμότητα για να ολοκληρωθεί η νομοθέτηση όσων προβλέπονται. Και αποφαστικότητα για να εφαρμοσθούν.

ΔΕΥΤΕΡΟΝ, η πραγματοποίηση των διαρθρωτικών εκείνων αλλαγών που θα σπάσουν τις αγκυλώσεις δεκαετιών. Η κυβέρνηση δεσμεύθηκε- και έναντι της Ενωσης- να τις προχωρήσει άμεσα. Ως εργαλεία αληθινού εκσυγχρονισμού της χώρας με ευρωπαϊκά πρότυπα.

ΤΡΙΤΟΝ, η ανάπτυξη. Τα προηγούμενα είναι στόχοι που πρέπει να επιτευχθούν με συγκεκριμένο χρονοδιάγραμμα. Αλλά ταυτοχρόνως είναι και προαπαιτούμενα για τον κεντρικό στόχο: την ανάπτυξη. Η παραγωγική μηχανή πρέπει να κινηθεί αποδοτικά στο εξής. Να «πέσουν λεφτά στην αγορά». Ώστε σταδιακά να δημιουργηθούν πλεονάσματα που θα επιφέρουν σε βάθος χρόνου αποκλιμάκωση του χρέους. Και να επιστρέψουμε κάποτε στις εποχές της ευημερίας.

ΟΙεπιδιώξεις αυτές επείγουν. Περιελήφθησαν άλλωστε και στις πρώτες δηλώσεις του Πρωθυπουργού, όταν ανακοινώθηκε το «δίχτυ ασφαλείας» που δημιουργεί γύρω μας η Ευρώπη. Δεν είναι τυχαίο ότι επιχείρησε μεν να μεταδώσει αισιοδοξία αλλά χωρίς υπερβολές.

ΕΥΛΟΓΩΣ. Δεν χρειάζεται ενθουσιασμός, που σε δεύτερο χρόνο θα οδηγήσει σε εφησυχασμό. Τα τραύματα της ελληνικής οικονομίας αιμορραγούν πάντα. Εξασφαλίσαμε μόνον ότι δεν θα την «αποτελειώσουν». Αλλά, μέχρι να κλείσουν, «θέλει δουλειά πολλή».

Είναι τρελό: στη χώρα που γεννήθηκε το μέτρο, εμείς το ΄χαμε χάσει. Να ξαναγυρίσουμε στο μέτρο, λοιπόν. Παντού. Και ως κράτος και ως κοινωνία

Ηθελα να αρχίσω με τη φράση «τη σκαπουλάραμε και αυτή τη φορά», αλλά το βρήκα πολύ εξεζητημένο. Πρώτον, γιατί δεν με εμπνέει ο όρος - τι θα πει «σκαπουλάρω»; Τα καταφέρνω; Γλιτώνω στο παρά ένα; Με κυνηγούν, αλλά τους ξεφεύγω; Μου την έχουν στημένη, αλλά εγώ ξεγλιστράω γιατί είμαι ευλύγιστος (παρακαλώ όχι συνειρμούς); Όλα αυτά μαζί;

Δεύτερον, γιατί όποιος νομίζει ότι «τη σκαπουλάραμε»: α) είναι μακριά νυχτωμένος, β) κοιμάται ύπνο βαθύ με το ίδιο πλευρό και πρέπει επειγόντως να γυρίσει για να μην πιαστεί γ) επιεικώς δεν ξέρει τι του γίνεται.

Και τρίτον και σοβαρότερο, με τη σκέψη και μόνο ότι «τη σκαπουλάραμε», κινδυνεύουμε ο καθένας από μόνος του και όλοι μαζί, να ξαναγυρίσουμε εκεί απ΄ όπου αρχίσαμε: χαρωποί και ωραίοι τεμπέληδες της εύφορης πλην χιλιοπροσημειωμένης κοιλάδας! Όχι πατριώτη, δεν είναι έτσι και θα στο πω για να είμαστε εντάξει, και να μη μου λες μετά «α, εγώ δεν τα ήξερα αυτά»...

Παλικάρια, γιατί πανηγυρίζουμε;
Τι λέει αυτή η, από τα σαράντα και βάλε κύματα, απόφαση της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που δεν είναι παρά η υιοθέτηση του καπρίτσιου της φίλης μου της Ανγκελα (δεν σας το έχω πει, αλλά ναι, έφτασε η ώρα να το παραδεχτώ: γίναμε... φίλοι, έπειτα από κάνα δυο ερωτήσεις που της έκανα πριν από μερικές ημέρες στο Βερολίνο); Ότι θα μας βοηθήσουν στην περίπτωση που βγούμε «περατζάδα» στις διεθνείς αγορές και δεν βρούμε λεφτά να δανειστούμε. Αλλά μόνο τότε. Χωρίς αυτή την απόφαση θα σηκώναμε τα χέρια και θα λέγαμε «δυστυχώς επτωχεύσαμε». Τώρα μπορεί να δανειζόμαστε χωρίς πρόβλημα. Αλλά παλικάρια, γιατί πανηγυρίζουμε; Είναι νίκη να μπορείς να δανείζεσαι; Θα μου πεις, με το φάσμα της πτώχευσης μπροστά, το να μπορείς να δανείζεσαι, δεν είναι κάτι; Είναι. Αλλά δεν θα τον στήσω τον τρελό χορό, που ήρθε και η άνοιξη και δεν θέλεις και πολύ να τον στήσεις, στους δρόμους και τις εξοχές. Εντάξει;

«Πρέπει να αλλάξουμε, και πρώτος εγώ»
Επιπλέον όσοι έχουν κατά νου να μας βγάλουν στους δρόμους με τίποτε σημαίες για να πανηγυρίσουμε για τη «νίκη» του Γιώργου, παρακαλούνται να αλλάξουν τους σχεδιασμούς τους, διότι αυτά ούτε ο Γιώργος τα γουστάρει. Όχι μόνο γιατί εκείνος γνωρίζει καλύτερα από κάθε άλλο, για τι είδους «νίκη» πρόκειται, αλλά και για έναν ακόμη λόγο, πολύ σημαντικότερο: κινδυνεύουμε από αυτή την τεχνητή «ευφορία» να πάει στράφι ό,τι κερδήθηκε από το προηγούμενο διάστημα της κρίσης και του φόβου ότι θα πτωχεύσουμε. Ποιο είναι αυτό; Η συνειδητοποίηση του καθενός μας ότι «παιδιά πρέπει να αλλάξουμε, και πρώτος εγώ». Καλά περάσαμε όλα αυτά τα χρόνια, ανέμελοι γλεντοκόποι με δανεικά και δώρα, αλλά τώρα ήρθε η ώρα να πάρουμε τη ζωή μας αλλιώς. Να ξαναγυρίσουμε στο μέτρο. Γιατί είναι τρελό: στη χώρα που γεννήθηκε το μέτρο, εμείς το ΄χαμε χάσει. Παντού. Και ως κράτος και ως κοινωνία. Τελευταία, μετά το σοκ της οικονομικής κρίσης, φάνηκε να συνερχόμαστε. Κρίμα δεν είναι τώρα να το χάσουμε;

Ευεργετικό το σοκ της πιθανής χρεοκοπίας
Κρίμα είναι. Αλλά φαίνεται ρε παιδί μου ότι χρειάζεται ακόμη πολλή δουλειά- γι΄ αυτό εξακολουθώ να πιστεύω ότι ήταν εξαιρετικά ευεργετικό το σοκ της πιθανής χρεοκοπίας. Να δώσω ένα παράδειγμα: είμαι στο Μετρό. Ακούω δίπλα μου δυο κυρίους να συζητούν. Ο ένας αστυνομικός, ο άλλος δημόσιος υπάλληλος σε Πολεοδομία. Ο αστυνομικός εξηγεί ότι δουλεύει σχεδόν δέκα ώρες. Είναι στην Άμεση Δράση. Ο άλλος... ουσιαστικά 4. «Σοβαρά;», ρωτάει ο αστυνομικός. «Ναι, μετά τις 4 ώρες πέφτει η παραγωγικότητά μου»!

Δεν είπα τίποτε. Κατανίκησα με δυσκολία την επιθυμία μου να πω όσα σκεφτόμουν κι άρχισα να αναρωτιέμαι αν τελικά ερχόταν το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο να διασώσει τη χώρα, ο συγκεκριμένος τύπος... υψηλής παραγωγικότητας θα έπρεπε ή όχι να είναι μεταξύ των χιλιάδων που θα έχαναν τη δουλειά τους;

Αλλά τι να λέμε τώρα. Εδώ την Τετάρτη, παραμονή της 25ης Μαρτίου, υπήρξαν υπηρεσίες του Δημοσίου που έκαναν ημιαργία κι άλλες που διέκοψαν για να γιορταστεί η εθνική επέτειος. Πλάκα κάνουμε τώρα;

http://www.tanea.gr/default.asp?pid=10&ct=13&artID=4567137

Το μήνυμα δεν είναι στο κείμενο

Πρέπει να διαβάζεις πίσω από τις γραμμές για να κατανοήσεις το ακριβές περιεχόμενο των ανακοινώσεων των Συνόδων Κορυφής της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Είναι σαν το παιχνίδι «το κυνήγι του θησαυρού». Κρύβουν αυτό που θέλουν να πουν πίσω από διατυπώσεις δυσνόητες και ενίοτε επαμφοτερίζουσες- σαν τους χρησμούς της Πυθίας. Καμιά φορά το βασικό μήνυμα δεν βρίσκεται καν στο κείμενο και είναι βασικό ακριβώς γιατί δεν συμπεριελήφθη. Με αυτή τη μέθοδο συντάχθηκε και η δήλωση του Γιουρογκρούπ, για την Ελλάδα. Είναι μια ηχηρή προειδοποίηση: ή συμμορφώνεστε με τις απαιτήσεις του Συμφώνου Σταθερότητας ή ετοιμαστείτε να αποχαιρετήσετε την Αλεξάνδρεια που θα χάσετε.

Από πλευράς πολιτικής ουσίας το κείμενο επαλήθευσε όσους έλεγαν ότι αυτό που κρίνεται στην πραγματικότητα είναι η προοπτική παραμονής της χώρας στην ευρωζώνη. Ακριβώς γιατί τους κανόνες της παραβιάζουν οι ελληνικές δημοσιονομικές επιδόσεις. Για την τήρησή τους η Ελλάδα θα δεχθεί κοινοτική συνδρομή- ελεγχόμενη και υπό αυστηρή επιτήρηση. Στην ούγια ήδη γράφει: ΔΝΤ.

Και δεν παρέχεται για να χαλαρώσει όπως νομίζουν πολλοί. Αλλά για να συνεχίσει την πορεία της στον δρόμο που είναι σπαρμένος με σπασμένα γυαλιά. Το δίχτυ ασφαλείας θα ανοίξει μόνο όταν θα πέσει από το συρματόσκοινο. Θα την κρατήσει.

Αλλά θα έχει πέσει.

Ότι η έκβαση κρίθηκε την τελευταία στιγμή αφορά τις κλασικές διαπραγματευτικές πρακτικές της κοινοτικής Ευρώπης. Κατ΄ ουσίαν τα πράγματα πήγαν όπως είχαν προαποφασιστεί. Ο Τρισέ έδωσε το φιλί της ζωής στις ελληνικές τράπεζες. Ο Μπαρόζο με τον Γιούνκερ έδωσαν στην Ελλάδα αυτό που ήθελαν η Μέρκελ με τον Σαρκοζί να πάρει: την τελευταία ευκαιρία να δημιουργήσει οικονομία που θα παράγει πλεονάσματα, ώστε κάποτε να πληρώσει τα χρέη της. Η επιτυχία του Προγράμματος Σταθερότητας είναι η πρώτη προϋπόθεση, αλλά όχι και η τελευταία. Στο τέλος του 2012 το έλλειμμα θα είναι 2,7% του ΑΕΠ- δηλαδή θα είναι πάντα έλλειμμα. Και το χρέος θα έχει φτάσει κάπου στα τετρακόσια δισεκατομμύρια (400,000,000,000) ακριβώς, γιατί θα βρίσκουμε να δανειστούμε.

Αυτά που έδωσαν οι Ευρωπαίοι δεν είναι και λίγα. Αλλά δεν θα διστάσουν να τα πάρουν πίσω από μια χώρα που δεν μπορεί να μείνει στο καλούπι του Συμφώνου Σταθερότητας. Η απειλή υπάρχει στο κειμένο, ανάμεσα στις λέξεις. Απλώς όπως έλεγε ο Βολταίρος «Η μεγάλη χρησιμότητα των λέξεων είναι να κρύβουν τις σκέψεις μας».

http://www.tanea.gr/default.asp?pid=10&ct=13&artID=4567117