Η ανάγκη για το επόμενο βήμα

Του Θανου Π. Ντοκου*

Επειτα από κάθε προσωπική τραγωδία, περνούμε από 5 φάσεις συναισθημάτων: άρνηση, θυμό, διαπραγμάτευση, θλίψη και, τέλος, αποδοχή. Δυστυχώς, τρία χρόνια μετά την επίσημη έναρξη της ελληνικής κρίσης, μεγάλος αριθμός Ελλήνων αδυνατεί να ξεπεράσει τις 4 πρώτες φάσεις και να φθάσει στην τελευταία, που αποτελεί απαραίτητη προϋπόθεση για να ξανασταθούμε στα πόδια μας, σε ατομικό και εθνικό επίπεδο. Το πρόβλημα είναι μεγαλύτερο ανάμεσα στις κάθε φύσης «ηγεσίες» της χώρας γιατί αυτές οφείλουν να επωμιστούν το μεγαλύτερο βάρος για την ανοικοδόμηση της χώρας.
Μια τέτοια προσπάθεια ξεκινά με πολλά «βαρίδια»: το χρέος, τις σημαντικές δυσλειτουργίες και παθογένειες στο εσωτερικό, τη δύσκολη και γοργά μεταβαλλόμενη γειτονιά στην οποία βρισκόμαστε, τα ανοιχτά ζητήματα με γειτονικές χώρες, την αρνητική διεθνή εικόνα της Ελλάδας και την έλλειψη σαφούς στρατηγικού ρόλου στο εξωτερικό. Ακριβώς επειδή τα μέσα άσκησης εσωτερικής και εξωτερικής πολιτικής είναι εξαιρετικά περιορισμένα, η μόνη λύση είναι ευρηματικότητα, φαντασία, μη γραμμικός τρόπος σκέψης, μη-συμβατικές, καινοτόμες προσεγγίσεις (thinking outside the box). Απαιτούνται νέα μοντέλα οργάνωσης και λειτουργίας για να αυξηθεί η αποτελεσματικότητα με λιγότερα μέσα. Σε μια σειρά από τομείς (τουρισμός, αγροτική παραγωγή, δημόσια διοίκηση, κ.λπ.), πρέπει να πετάξουμε τα οργανογράμματα και τα manuals στον κάλαθο των αχρήστων και να φτιάξουμε καινούργια. Ιδέες και παραδείγματα υπάρχουν, τόσο στο εξωτερικό, όσο και σε «νησίδες αριστείας» στη χώρα μας. Ας μελετήσουμε βέλτιστες πρακτικές, χωρίς να χρειαστεί να ξαναεφεύρουμε τον τροχό. Σε θέματα εξωτερικής πολιτικής, ασφάλειας (όπου εσχάτως ακούγονται ορισμένες ενδιαφέρουσες ιδέες για την προσαρμογή σε νέες ανάγκες και δεδομένα) και άμυνας, ο ήρωας της εποχής πρέπει να είναι ο πολυμήχανος Οδυσσέας και απαραίτητα διδακτικά βοηθήματα ο Σουν Τζου και ο Λίντελ Χαρτ με την «Εμμεση Προσέγγισή» του. Ας δώσουμε την ευκαιρία στα πολλά ικανά μεσαία και κατώτερα στελέχη στους ανωτέρω τομείς να επεξεργαστούν νέες ιδέες, τρόπους οργάνωσης και επιχειρησιακά δόγματα, αποτελεσματικότερη αξιοποίηση των υπαρχόντων υλικών μέσων, επίτευξη οικονομιών κλίμακας. Αν δεν μπορούμε να εξισορροπήσουμε το στρατηγικό βάρος γειτονικών χωρών με άλλο τρόπο, ας αναζητήσουμε τακτικές και στρατηγικές συμμαχίες, ας αναλάβουμε πρωτοβουλίες, ας καταθέσουμε καλά επεξεργασμένες προτάσεις για μέτρα οικοδόμησης εμπιστοσύνης, ας γίνουμε μη-προβλέψιμοι σε ορισμένα ζητήματα. Το κλειδί, βεβαίως, είναι το ανθρώπινο δυναμικό, μακράν ο σημαντικότερος πολλαπλασιαστής ισχύος. Εκτός από το αυτονόητο -αξιοκρατική διαχείριση για να αξιοποιήσουμε τα υπάρχοντα στελέχη- χρειάζεται και μια μικρή επανάσταση στην εκπαίδευση, τόσο στις παραγωγικές σχολές των ενόπλων δυνάμεων και σωμάτων ασφαλείας, όσο και στα πανεπιστήμια για να προετοιμάσουμε την επόμενη γενιά. Ας κάνουμε τη φοίτηση πιο ουσιαστική από πλευράς περιεχομένου και πιο ενδιαφέρουσα, με νέους, διαδραστικούς τρόπους διδασκαλίας σε όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης. Εν κατακλείδι, η Ελλάδα μπορεί να σωθεί μόνο αν απελευθερώσει τις παραγωγικές δυνάμεις της. Αλλά θα την αφήσουν οι κάθε φύσης βολεμένοι ή αρτηριοσκληρωτικοί;
* Ο κ. Θάνος Π. Ντόκος είναι Γενικός Διευθυντής ΕΛΙΑΜΕΠ.

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_26/09/2012_496615

_____________________________________________________________

είναι άποψη για συζήτηση αν και προκαταβάλλεται λόγω ΕΛΙΑΜΕΠ

θα το θέσω απλά: η Ελλάς στερείται κουλτούρας διαδοχής γενεών και τώρα αυτό οφείλει να γίνει σε μια νύχτα! Έπρεπε να γινόταν, δεν γίνεται!
άντε τώρα να εξηγήσεις ότι βολεμένοι είναι μέχρι και το ΕΛΙΑΜΕΠ

χώρες που σήμερα μας κουνάνε το δάνκτυλο έχουν Ασιάτες 37χρονους και 40χρονουςμε κοτσίδα και σκουλαρίκια για υπουργούς οικονομικών
προόδευσαν ουσιαστικά
εμείς θεωρούμε κατόρθωμα να έχουμε υπουργό το Στουρνάρα που κοντεύει τα 60
οπότε δεν είναι ακριβώς "παραγωγικές δυνάμεις" είναι διαδοχή γενεών κυρίως