Περιορίζονται σταδιακά τα χρέη και η αγορά κατοικίας βελτιώνεται
The Economist
Ακόμη και έχοντας σαν μέτρο μια ασθενική ανάκαμψη, η αμερικανική οικονομία φαίνεται αδύναμη τελευταίως. Η ανάπτυξη είναι κάτω από το 2% και η ανεργία παραμένει πεισματικά πάνω από το 8%. Παρ’ όλα αυτά υπάρχει αισιοδοξία και ειδικότερα στη Wall Street, καθώς το Χρηματιστήριο βρίσκεται στο υψηλότερο σημείο από το 2007. Η εμπιστοσύνη των καταναλωτών ενισχύεται και μαζί της τα ποσοστά του Μπαράκ Ομπάμα, αυξάνοντας τις πιθανότητες επανεκλογής του ακόμη και πριν από τις γκάφες του Μιτ Ρόμνεϊ. Τα εύσημα για τη βελτίωση του κλίματος ανήκουν στους κεντρικούς τραπεζίτες και τις εκτυπωτικές τους μηχανές. H αμερικανική κεντρική τράπεζα (FED) ανακοίνωσε ότι θα αγοράσει, χωρίς όριο, τιτλοποιημένα στεγαστικά δάνεια μέχρι να πέσει η ανεργία. Eπίσης, υποσχέθηκε να αγοράσει όσα κρατικά ομόλογα χρειαστεί, προκειμένου να διαλύσει τις ανησυχίες για διάσπαση του ευρώ, ενώ αυτή την εβδομάδα η κεντρική τράπεζα της Ιαπωνίας επέκτεινε το πρόγραμμα αγοράς ομολόγων κατά 10 τρισ. γιεν. Ωστόσο, είναι δικαιολογημένη η αισιοδοξία της αγοράς; Η FED έχει προχωρήσει δύο φορές στο παρελθόν σε «ποσοτική χαλάρωση». Οι επικριτές προβάλλουν δύο βασικές αντιρρήσεις, καμία από τις οποίες, ωστόσο, δεν ανατρέπει τους λόγους για περαιτέρω ποσοτική χαλάρωση.
Η πρώτη αντίρρηση είναι ότι η ποσοτική χαλάρωση θα προκαλέσει άνοδο του πληθωρισμού και συνεπώς θα προξενήσει περισσότερο κακό παρά καλό. Δεν είναι πιθανό. Η χαλαρή νομισματική πολιτική οδηγεί σε άνοδο του πληθωρισμού όταν η οικονομία «υπερθερμαίνεται», όχι όταν υπάρχει πλεονάζουσα παραγωγική ικανότητα, όπως σήμερα. Θέτοντας ως στόχο τη χαμηλότερη ανεργία, ο πρόεδρος της FED, Μπεν Μπερνάνκι, έδωσε το σήμα ότι δεν θα αλλάξει αμέσως πορεία αν ο πληθωρισμός υπερβεί τον στόχο του 2%. Το μήνυμα θα πρέπει να πείσει τα νοικοκυριά να καταναλώσουν και τις επιχειρήσεις να επενδύσουν τώρα, αντί να περιμένουν ο πληθωρισμός να ροκανίσει τις αποταμιεύσεις τους. Η δεύτερη αντίρρηση είναι ότι περαιτέρω ποσοτική χαλάρωση δεν θα βοηθήσει, διότι το πρόβλημα της αμερικανικής οικονομίας δεν σχετίζεται με τα υψηλά επιτόκια. Υπάρχει μια δόση αλήθειας σε αυτό. Στον απόηχο των χρηματοπιστωτικών κρίσεων νοικοκυριά και επιχειρήσεις συνήθως προσπαθούν επί χρόνια να μειώσουν τα δάνειά τους και δεν δελεάζονται τόσο από χαμηλά επιτόκια δανεισμού. Η FED δεν μπορεί να κάνει τίποτα για την επιβράδυνση της παγκόσμιας οικονομίας και την ύφεση στην Ευρώπη. Παρ’ όλα αυτά, οι παραπάνω λόγοι δεν αποτελούν δικαιολογία για να μείνει άπραγη η FED. Οι προηγούμενοι γύροι ποσοτικής χαλάρωσης μπορεί να μην επέλυσαν όλα τα προβλήματα, ωστόσο ήταν χρήσιμοι. Ο νέος γύρος είναι διαφορετικός από τους προηγούμενους διότι δεν βασίζεται μόνο στη δύναμη της αγοράς ομολόγων, αλλά επίσης αλλάζει τις προσδοκίες. Η διαδικασία περιορισμού των χρεών είναι αρκετά προχωρημένη, η αγορά κατοικίας βελτιώνεται και καθώς αυξάνονται οι τιμές των κατοικιών, οι επενδυτές νιώθουν πλουσιότεροι και οι τράπεζες θα είναι πιο πρόθυμες να δανείσουν.
Ωστόσο, η κατάσταση θα μπορούσε να επιδεινωθεί σοβαρά σε ένα άλλο μέτωπο: τη δημοσιονομική πολιτική. Στο τέλος του έτους εκπνέουν οι φοροαπαλλαγές του Τζορτζ Μπους και τίθενται σε ισχύ οι αυτόματες περικοπές δαπανών. Το αποτέλεσμα θα είναι περικοπές ύψους 5% του ΑΕΠ, οι οποίες εύκολα θα σπρώξουν τις ΗΠΑ πίσω στην ύφεση. Ρεπουμπλικανοί και Δημοκρατικοί συμφωνούν ότι ο «δημοσιονομικός γκρεμός» μπορεί να αποφευχθεί. Ωστόσο, έχουν ριζικά διαφορετικές ιδέες για το πώς θα γίνει και αναβάλουν το θέμα για μετά τις εκλογές. Οι ΗΠΑ χρειάζονται επειγόντως ένα μεσοπρόθεσμο σχέδιο για να αυξήσουν τα φορολογικά έσοδα και να περιορίσουν μακροπρόθεσμα τις δαπάνες για συντάξεις και κοινωνική πρόνοια. Η διαδικασία πρέπει να είναι σταδιακή. Για να επιτευχθεί η συμφωνία οι Ρεπουμπλικάνοι θα πρέπει να άρουν τις αντιρρήσεις τους σχετικά με την αύξηση της φορολογίας και οι Δημοκρατικοί σχετικά με τον περιορισμό των δαπανών. Αν δεν συμφωνήσουν, τότε ο κ. Μπερνάνκι δεν θα μπορεί να κάνει τίποτε για να τους βοηθήσει.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_economyagor_1_06/10/2012_497779
The Economist
Ακόμη και έχοντας σαν μέτρο μια ασθενική ανάκαμψη, η αμερικανική οικονομία φαίνεται αδύναμη τελευταίως. Η ανάπτυξη είναι κάτω από το 2% και η ανεργία παραμένει πεισματικά πάνω από το 8%. Παρ’ όλα αυτά υπάρχει αισιοδοξία και ειδικότερα στη Wall Street, καθώς το Χρηματιστήριο βρίσκεται στο υψηλότερο σημείο από το 2007. Η εμπιστοσύνη των καταναλωτών ενισχύεται και μαζί της τα ποσοστά του Μπαράκ Ομπάμα, αυξάνοντας τις πιθανότητες επανεκλογής του ακόμη και πριν από τις γκάφες του Μιτ Ρόμνεϊ. Τα εύσημα για τη βελτίωση του κλίματος ανήκουν στους κεντρικούς τραπεζίτες και τις εκτυπωτικές τους μηχανές. H αμερικανική κεντρική τράπεζα (FED) ανακοίνωσε ότι θα αγοράσει, χωρίς όριο, τιτλοποιημένα στεγαστικά δάνεια μέχρι να πέσει η ανεργία. Eπίσης, υποσχέθηκε να αγοράσει όσα κρατικά ομόλογα χρειαστεί, προκειμένου να διαλύσει τις ανησυχίες για διάσπαση του ευρώ, ενώ αυτή την εβδομάδα η κεντρική τράπεζα της Ιαπωνίας επέκτεινε το πρόγραμμα αγοράς ομολόγων κατά 10 τρισ. γιεν. Ωστόσο, είναι δικαιολογημένη η αισιοδοξία της αγοράς; Η FED έχει προχωρήσει δύο φορές στο παρελθόν σε «ποσοτική χαλάρωση». Οι επικριτές προβάλλουν δύο βασικές αντιρρήσεις, καμία από τις οποίες, ωστόσο, δεν ανατρέπει τους λόγους για περαιτέρω ποσοτική χαλάρωση.
Η πρώτη αντίρρηση είναι ότι η ποσοτική χαλάρωση θα προκαλέσει άνοδο του πληθωρισμού και συνεπώς θα προξενήσει περισσότερο κακό παρά καλό. Δεν είναι πιθανό. Η χαλαρή νομισματική πολιτική οδηγεί σε άνοδο του πληθωρισμού όταν η οικονομία «υπερθερμαίνεται», όχι όταν υπάρχει πλεονάζουσα παραγωγική ικανότητα, όπως σήμερα. Θέτοντας ως στόχο τη χαμηλότερη ανεργία, ο πρόεδρος της FED, Μπεν Μπερνάνκι, έδωσε το σήμα ότι δεν θα αλλάξει αμέσως πορεία αν ο πληθωρισμός υπερβεί τον στόχο του 2%. Το μήνυμα θα πρέπει να πείσει τα νοικοκυριά να καταναλώσουν και τις επιχειρήσεις να επενδύσουν τώρα, αντί να περιμένουν ο πληθωρισμός να ροκανίσει τις αποταμιεύσεις τους. Η δεύτερη αντίρρηση είναι ότι περαιτέρω ποσοτική χαλάρωση δεν θα βοηθήσει, διότι το πρόβλημα της αμερικανικής οικονομίας δεν σχετίζεται με τα υψηλά επιτόκια. Υπάρχει μια δόση αλήθειας σε αυτό. Στον απόηχο των χρηματοπιστωτικών κρίσεων νοικοκυριά και επιχειρήσεις συνήθως προσπαθούν επί χρόνια να μειώσουν τα δάνειά τους και δεν δελεάζονται τόσο από χαμηλά επιτόκια δανεισμού. Η FED δεν μπορεί να κάνει τίποτα για την επιβράδυνση της παγκόσμιας οικονομίας και την ύφεση στην Ευρώπη. Παρ’ όλα αυτά, οι παραπάνω λόγοι δεν αποτελούν δικαιολογία για να μείνει άπραγη η FED. Οι προηγούμενοι γύροι ποσοτικής χαλάρωσης μπορεί να μην επέλυσαν όλα τα προβλήματα, ωστόσο ήταν χρήσιμοι. Ο νέος γύρος είναι διαφορετικός από τους προηγούμενους διότι δεν βασίζεται μόνο στη δύναμη της αγοράς ομολόγων, αλλά επίσης αλλάζει τις προσδοκίες. Η διαδικασία περιορισμού των χρεών είναι αρκετά προχωρημένη, η αγορά κατοικίας βελτιώνεται και καθώς αυξάνονται οι τιμές των κατοικιών, οι επενδυτές νιώθουν πλουσιότεροι και οι τράπεζες θα είναι πιο πρόθυμες να δανείσουν.
Ωστόσο, η κατάσταση θα μπορούσε να επιδεινωθεί σοβαρά σε ένα άλλο μέτωπο: τη δημοσιονομική πολιτική. Στο τέλος του έτους εκπνέουν οι φοροαπαλλαγές του Τζορτζ Μπους και τίθενται σε ισχύ οι αυτόματες περικοπές δαπανών. Το αποτέλεσμα θα είναι περικοπές ύψους 5% του ΑΕΠ, οι οποίες εύκολα θα σπρώξουν τις ΗΠΑ πίσω στην ύφεση. Ρεπουμπλικανοί και Δημοκρατικοί συμφωνούν ότι ο «δημοσιονομικός γκρεμός» μπορεί να αποφευχθεί. Ωστόσο, έχουν ριζικά διαφορετικές ιδέες για το πώς θα γίνει και αναβάλουν το θέμα για μετά τις εκλογές. Οι ΗΠΑ χρειάζονται επειγόντως ένα μεσοπρόθεσμο σχέδιο για να αυξήσουν τα φορολογικά έσοδα και να περιορίσουν μακροπρόθεσμα τις δαπάνες για συντάξεις και κοινωνική πρόνοια. Η διαδικασία πρέπει να είναι σταδιακή. Για να επιτευχθεί η συμφωνία οι Ρεπουμπλικάνοι θα πρέπει να άρουν τις αντιρρήσεις τους σχετικά με την αύξηση της φορολογίας και οι Δημοκρατικοί σχετικά με τον περιορισμό των δαπανών. Αν δεν συμφωνήσουν, τότε ο κ. Μπερνάνκι δεν θα μπορεί να κάνει τίποτε για να τους βοηθήσει.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_economyagor_1_06/10/2012_497779
No comments:
Post a Comment