Οι ΗΠΑ στο χείλος του (δημοσιονομικού) γκρεμού

Καμιά φορά η διέξοδος από το γκρεμό απαιτεί να περάσουμε μέσα από ένα στενό δύσβατο μονοπάτι. Και έτσι κάπως, μιλώντας μεταφορικά, είναι η κατάσταση με τη φορολογική πολιτική και τον φορολογική γκρεμό των ΗΠΑ. Μια λογική προσέγγιση μπορεί να μας οδηγήσει: λιγότερh αβεβαιότητα και ισχυρότερη ανάπτυξη. Αλλά πρέπει πρώτα να καθορίσουμε την πορεία, στη συνέχεια να βρούμε τη διέξοδο.

Οι φορείς χάραξης πολιτικής των ΗΠΑ πρέπει να ξεκινήσουν από τρία σημεία. Πρώτον, η αύξηση των εσόδων σημαίνει αύξηση φορολογικών συντελεστών συνολικά όχι μόνο για λίγους, όπως πρότεινε η εκστρατεία του Μπαράκ Ομπάμα. Υψηλότεροι οριακοί φορολογικοί συντελεστές στρεβλώνουν τη συμπεριφορά και οδηγούν σε μείωση της δραστηριότητας. Υπάρχουν τρόποι να αυξήσεις έσοδά χωρίς να αυξάνεις τα οριακά ποσοστά. Οι φορολογικές εκπτώσεις θα πρέπει να αποκλιμακωθούν, ιδίως στους τομείς των ενυπόθηκων δανείων, των φιλανθρωπιών και των εργοδοτικών προγραμμάτων ασφάλισης υγείας.

Δεύτερον, η αύξηση των φόρων θα πρέπει να αποτελεί μόνο ένα μικρό μέρος της προσέγγισης για τη μείωση του ελλείμματος, δεδομένης της επείγουσας ανάγκης για μείωση δαπανών από την ομοσπονδιακή κυβέρνηση. Από την οικονομική κρίση, οι ομοσπονδιακές δαπάνες ως ποσοστό του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος έχουν ανέβει κατά τουλάχιστον 4 ποσοστιαίες μονάδες σε σχέση με το μακροχρόνιο μέσο όρο τους. Οι μακροπρόθεσμες προβλέψεις του Γραφείο Προϋπολογισμού του Κογκρέσου δείχνουν ότι η αύξηση αυτή θα συνεχιστεί. Πράγματι, οι προβλέψεις δείχνουν ότι οι δαπάνες για την κοινωνική ασφάλιση και το Medicare θα μπορούσαν να αυξηθούν κατά 10 τοις εκατό του ΑΕΠ κατά τα επόμενα 25 χρόνια.

Τρίτον, η δημοσιονομική εξυγίανση είναι λιγότερο επιζήμια για την ανάπτυξη όταν βασίζεται κυρίως στη φορολογική μεταρρύθμιση και τις μειώσεις δαπανών, κυρίως σε περικοπές των μεταβιβαστικών πληρωμών, σύμφωνα με ακαδημαϊκή έρευνα από τον Alberto Alesina και Silvia Ardagna.

Έτσι, δεδομένων των σημείων αυτών, τι θα πρέπει να κάνουν όσοι ασχολούνται με τον δημοσιονομικό γκρεμό; Το πρώτο βήμα είναι να αυξηθούν οι φορολογικοί συντελεστές για τους υψηλά αμοιβόμενους φορολογουμένους. Οι αυξήσεις των εσόδων θα πρέπει να προέρχονται πρώται από αυτούς. Αυτό σημαίνει ότι οι αποκλίσεις θα μικραίνουν σιγά σιγά. Για παράδειγμα, η επιτροπή Bowles-Simpson, η οποία ιδρύθηκε από τον κ. Ομπάμα, πρότεινε τον περιορισμό φορολογικών απαλλαγών για τα ανώτερα στρώματα. Επίσης, ο Martin Feldstein του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ και η Maya MacGuineas της Επιτροπής για ένα Υπεύθυνο Ομοσπονδιακό Προϋπολογισμό έχουν προτείνει όριο για το ποσό των εκπτώσεων σε σχέση με το εισόδημα του φορολογουμένου. Αυτές οι ιδέες είναι στο σωστό δρόμο.

Το δεύτερο βήμα θα είναι να συμφωνήσουν σε ένα πακέτο μείωσης δαπανών για τα επόμενα 10 χρόνια. Αυτές θα περιλαμβάνουν μείωση του ρυθμού αύξησης των αμυντικών δαπανών. Σταδιακή αύξηση του ορίου ηλικίας συνταξιοδότησης θα είναι επίσης σημαντική για τις παροχές κοινωνικής ασφάλισης.

Το τρίτο βήμα είναι τόσο θεμελιώδες όσο και δύσκολο: να συνειδητοποιήσει η Αμερική ότι η στρατηγική «φορολογούμε τους πλούσιους» δεν μπορεί να πληρώσει για το κοινωνικό κράτος. Αν θέλουν ένα μεγαλύτερο κράτος ως ποσοστό του ΑΕΠ, θα πρέπει να αυξήσουν τους φόρους σε όλους.

Το ισχύον φορολογικό σύστημα μπορεί να αυξηθεί το πολύ περίπου 20 τοις εκατό του ΑΕΠ σε μια ακμάζουσα οικονομία. Μια κυβέρνηση, για παράδειγμα, του 25 τοις εκατό του ΑΕΠ δεν μπορεί να πληρωθεί από την αλλαγή των συντελεστών σε ένα τέτοιο σύστημα. Οι στρεβλώσεις θα είναι πάρα πολύ μεγάλες. Αντίθετα, θα απαιτηθεί όπως και στις περισσότερες άλλες προηγμένες οικονομίες, ένας ενιαίος φόρος κατανάλωσης. (Ένας τέτοιος φόρος θα επιτρέψει, επίσης, μειώσεις σε μεμονωμένους και εταιρικούς φορολογικούς συντελεστές εισοδήματος.)

Μια εναλλακτική διαδρομή - ανώτερη από την προοπτική της ανάπτυξης - θα πρέπει να είναι η μείωση των δαπανών παροχών σε βάθος χρόνου για τη μη-φτωχούς. Αυτό θα επιτρέψει μικρότερη φορολογική επιβάρυνση για επενδύσεις στην εκπαίδευση, την έρευνα και την ανάπτυξη, καθώς και για υποδομές. Αυτές είναι πολιτικές επιλογές και είναι σημαντικό οι ηγέτες να είναι ειλικρινείς. Ο κ. Ομπάμα δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι μπορούμε να τα διορθώσουμε όλα απλά με τη φορολόγηση των πλουσίων. Οι Ρεπουμπλικάνοι δεν μπορούν να ζητάνε χαμηλούς φορολογικούς συντελεστές, χωρίς να είναι σαφείς σχετικά με το πού θα περικόψουν. 

Αυτά τα βήματα δεν εξαρτώνται από ένα μεγάλο παζάρι που θα παιχτεί στο Κογκρέσο ή από  σαρωτικές μεταρρυθμίσεις στις αρχές του 2013. Αλλά αντιπροσωπεύουν έναν χάρτη για το πώς οι ΗΠΑ μπορούν να αρχίσουν και πάλι να βρουν το φορολογικού δρόμο τους.

http://www.sofokleous10.gr/portal2/toprotothema/toprotothema/2012-11-14-17-06-21-2012111479892/