Με περισσή αλαζονεία και ακατάβλητη διάθεση τιμωρίας προς τις άσωτες δημοσιονομικά χώρες, ο πρόεδρος της Κεντρικής Τράπεζας της Ευρώπης Ζαν-Κλοντ Τρισέ δεν παύει να τιμωρεί ουσιαστικά και λεκτικά τους λαούς της Ελλάδος, της Ισπανίας και της Πορτογαλίας. Ομως, οι αγορές παρέλυσαν από τη μαζική φυγή των κεφαλαίων, παρασυρόμενοι και οι επενδυτές από τις κερδοσκοπικές συμπεριφορές μεγεθύνοντας τις «μαύρες τρύπες». Ευτυχώς, όμως, αποδυναμώνεται το ευρώ!
Βεβαίως, οι περισσότεροι πολιτικοί είναι εχθρικοί προς αυτήν την αυστηρότητα, αλλά προτιμούν να μένουν βυθισμένοι σε μια συνένοχη σιωπή. Ωστόσο, πλέον οι κεντρικοί τραπεζίτες της ΕΚΤ που δεν παύουν να κρίνουν τους πολιτικούς και να τους επικρίνουν κάθε τόσο για χαλαρότητα, ιδιαίτερα στα ζητήματα κοινωνικής πολιτικής, υποδαυλίζουν τον ασκό του Αιόλου κατά των «άρρωστων» οικονομιών. Οταν, η δημοσιονομική κρίση έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο και έχει περάσει στους πανίσχυρους κερδοσκόπους που βυθίζουν ακόμη περισσότερο τους λαούς στην απόγνωση, τότε η τραγική κατάσταση στην οποία έχουν περιέλθει νοικοκυριά και επιχειρήσεις, εκδηλώσεις τιμωρίας είναι εγκληματικές έστω και ως διαπιστώσεις των ιθυνόντων.
Κατά τα λοιπά... οι αγορές φοβούνται ότι «τα επόμενα χρόνια το ευρώ θα διανύσει μια πολύ δύσκολη φάση», αναφέροντας παγίως πλέον ως κύρια πηγή ανησυχίας την οικονομική κρίση στην Ελλάδα όσον αφορά τη συνοχή της Ευρωζώνης. «Πώς θα τηρήσουμε το Σύμφωνο Σταθερότητας; Το ελληνικό παράδειγμα θα μπορούσε να μας δημιουργήσει ισχυρές, πολύ ισχυρές πιέσεις», αναφέρουν οι Γερμανοί που δηλώνουν «ανήσυχοι» για τη δημοσιονομική πειθαρχία στη Ζώνη του Ευρώ.
«Ποιος θα πει στο ελληνικό Κοινοβούλιο ότι παρακαλείται να προχωρήσει σε νέα μεταρρύθμιση των συντάξεων; Δεν ξέρω αν θα τους ευχαριστούσε εκεί ιδιαίτερα να δίνει η Γερμανία διαταγές. Σίγουρα το γερμανικό Κοινοβούλιο δεν θα ήταν ευτυχές εάν η Ελλάδα έκανε το ίδιο για μας. Με αυτή την έννοια, το ευρώ θα διανύσει τα προσεχή χρόνια μια πολύ δύσκολη φάση», αναφέρουν. Αυτά...
Χθες, Πέμπτη, συσκέφτηκαν στη Φρανκφούρτη οι τραπεζίτες της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και αποφάσισαν να αφήσουν το επιτόκιο στο ιστορικό ναδίρ του 1%, δηλαδή στα χαμηλότερα επίπεδα από την κυκλοφορία του ευρώ το 1999. Αλλά, το τραπεζικό σύστημα της Ευρωζώνης συνεχίζει να αιμορραγεί παρά τον πακτωλό χρήματος και η κρίση έχει βυθίσει στα χρέη κυβερνήσεις και λαούς.
Το πρόβλημα, όμως, είναι ότι οι κεντρικές τράπεζες της Δύσης δεν ελέγχουν πλέον τη ρευστότητα του παγκόσμιου συστήματος. Οντως, έχουν δώσει αφειδώς ρευστότητα στο σύστημα. Αλλά η έξοδος κινδύνου από τη στρατηγική αυτή, κρύβει πολλές παγίδες. Οι «ειδικοί» αναγνωρίζουν τον κίνδυνο. Αλλά, έτσι όπως έχει εξελιχθεί το πράγμα, κανείς δεν τολμά να κάνει πίσω, καθώς όλοι έχουν αυτοπαγιδευτεί...
Παράλληλα, όμως, αυτό που ανησυχεί τις αγορές είναι το μέλλον των αντισυμβατικών μέτρων ενίσχυσης της ρευστότητας από τα οποία έχουν διευκολυνθεί σημαντικά όλες οι ευρωπαϊκές -και οι ελληνικές- τράπεζες και ο δανεισμός των χωρών. Η περίοδος χορήγησης φθηνής ρευστότητας στις τράπεζες με ενέχυρο κρατικά ομόλογα, τερματίζεται.
Οι κεντρικές τράπεζες τα τελευταία χρόνια ανέλαβαν την ευθύνη να ελέγχουν τον πληθωρισμό και σε ορισμένες περιπτώσεις να προωθούν και την ανάπτυξη. Οι αγορές φρόντιζαν για τη ρευστότητα. Η προσφυγή του τραπεζικού συστήματος στην Κεντρική Τράπεζα ήταν κυρίως για τεχνικούς λόγους εξομάλυνσης των ροών κεφαλαίων. Αλλά χωρίς να εξουσιοδοτηθούν από τους λαούς, παρά μόνο από τους κυβερνώντες, ανέλαβαν δυστυχώς να σώσουν το σύστημα. Από τι όμως; Η απάντηση είναι απλή: από τις δικές του υπερβολές και αβλεψίες και από τη δική τους αμετροέπεια και λαιμαργία. Η ιστορία επαναλαμβάνεται με μονότονη συχνότητα.
Πρώτα ήταν τα κρατικά δάνεια. Εύκολα ξεχάσαμε π.χ. τον υπερδανεισμό της Βραζιλίας στη δεκαετία του 1980 που κόντεψε να γκρεμίσει τη Citibank. Χρειάστηκε κρατική παρέμβαση σε επίπεδο κεντρικών τραπεζών και διεθνών οργανισμών (IMF και World Bank) για να σωθεί το σύστημα.
No comments:
Post a Comment