Ολα δείχνουν ότι η ελληνική κρίση ομολόγων οδηγείται στην τελική της φάση. Ο Γιώργος Παπανδρέου θα πάρει τα μέτρα μείωσης του ελλείμματος, όπως θα τα έχουν εγκρίνει οι εταίροι μας. Τα ελληνικά ομόλογα θα καλυφθούν από την ευρωπαϊκή εγγύηση και οι σειρές που λήγουν μετά το Πάσχα θα ανανεωθούν. Φυσικά στο κόστος που προσδιορίζουν οι αγορές (και όχι σε εκείνο που θα ήθελε ο πρωθυπουργός), αλλά, πάντως, χαμηλότερα από τα σημερινά επίπεδα. Η Ευρωζώνη (και η Ελλάδα) θα έχει διασωθεί.
Αλλωστε, έχουμε ήδη εισέλθει στην επόμενη φάση της κρίσης. Από πολλές απόψεις, πολύ δύσκολη. Και έγινε δυσκολότερη επειδή τα αναπόφευκτα δημοσιονομικά μέτρα καθυστέρησαν. Με αποτέλεσμα να επιβαρυνθεί το επιχειρηματικό κλίμα και να αυξηθεί υπέρμετρα το κόστος λειτουργίας.
Η βαριά αρρώστια του κράτους πέρασε πλέον στις τράπεζες, που διστάζουν διπλά και τριπλά να εκταμιεύσουν σοβαρή χρηματοδότηση. Η οικονομία κινδυνεύει να βρεθεί σε χαμηλότερο σημείο από εκείνο στο οποίο κλείσαμε το 2009. Με την ύφεση του προηγούμενου έτους ο «εθνικός πλούτος» επέστρεψε στο επίπεδο του 2008. Με την ύφεση να συνεχίζει και να βαθαίνει στη διάρκεια του 2010, θα βρεθούμε πίσω σε όσα είχαμε το 2007. Χρειαζόμαστε επειγόντως ανάπτυξη. Περισσότερη και με μικρότερο κόστος.
Είναι προφανές ότι, ακόμη και αν το κράτος δεν είχε κανένα απολύτως έλλειμμα να καλύψει, και πάλι θα έπρεπε να μειώσει το κόστος λειτουργίας του. Επομένως, τις μεικτές απολαβές όσων απασχολούνται σε αυτό. ΄Η, εναλλακτικά, να διώξει τόσους δημοσίως απασχολούμενους που θα επιτύγχανε το ίδιο χρηματικό αποτέλεσμα. Η κυβέρνηση επέλεξε τον πρώτο δρόμο, αν και σημαντική θα είναι η οικονομία από την αναίρεση της προσωρινής απασχόλησης που προσέφεραν τα περίφημα stage. Μέχρι την 15η Μαρτίου η προσαρμογή στον δημόσιο τομέα θα έχει, σε μεγάλο βαθμό, ολοκληρωθεί.
Την ίδια, περίπου, περίοδο, θα ανοίξει το μεγάλο θέμα της ανάλογης προσαρμογής που θα χρειαστεί να γίνει στον ιδιωτικό τομέα. Οι συζητήσεις για το ύψος των αμοιβών έχουν ξεκινήσει σε πολλές περιπτώσεις. Στην κεντρική σκηνή, ωστόσο, υπάρχει καθυστέρηση. Το συνέδριο της ΓΣΕΕ αποτελεί το κύριο εμπόδιο, ενώ και η εργοδοτική πλευρά δεν δείχνει να επείγεται. Ο λόγος είναι απλός.
Σε πλήρη αντίθεση με όσα επικράτησαν μέχρι σήμερα, το περιθώριο των επιχειρήσεων να προσφέρουν σοβαρές αυξήσεις έχει εξαφανιστεί. Η προσαρμογή των αμοιβών στον παρελθόντα πληθωρισμό μαζί με ένα πρόσθετο ποσό λόγω ανακατανομής των κερδών, ο κανόνας που ίσχυσε, θα εξαφανιστεί για έναν απροδιόριστο αριθμό ετών. Αντιθέτως, η ακαμψία που δημιουργούν οι ιστορικά διαμορφωμένες συλλογικές συμβάσεις θα μπει στο στόχαστρο των διαρθρωτικών αλλαγών.
Αν ο δημόσιος τομέας έχει να φροντίσει τα ελλείμματά του, ο ιδιωτικός χρειάζεται να κάνει σοβατότατες περικοπές για να επιτύχει τη μείωση του δικού του ελλείμματος. Τη χαμηλή ανταγωνιστικότητα των προϊόντων και υπηρεσιών που προσφέρει, όπως αποδεικνύεται από το άλλο ελληνικό έλλειμμα, αυτό του ισοζυγίου εξωτερικών συναλλαγών. Οπως στο κράτος διασπιστώνουμε τώρα ότι η συνταγματική μονιμότητα του δημοσίου υπαλλήλου δεν καλύπτει όσους δουλεύουν στο ευρύτερο κράτος, έτσι και στον ιδιωτικό τομέα αποκαλύπτεται ότι η ανεργία είναι ένας πολύ μεγάλος και πολύ πραγματικός κίνδυνος.
Από τότε που πήραμε το ευρώ στα χέρια μας, μεταξύ 2002 και 2009, οι αποδοχές των Ελλήνων αυξήθηκαν, σωρευτικά, κατά 45%. Στην Ευρωζώνη, την ίδια περίοδο, η αύξηση περιορίστηκε στο 21%. Διαφορά 24 ολόκληρων ποσοστιαίων μονάδων. Κατ’ αυτό το ποσοστό πρέπει, τώρα, να μειώσουμε τις αποδοχές μας: δημόσιος και ιδιωτικός τομέας.
Η αμοιβή της εργασίας είναι το μεγαλύτερο θύμα της τριπλής κρίσης με την οποία βρίσκεται αντιμέτωπη η χώρα μας. Τα συνδικάτα αντιλαμβάνονται ήδη πολύ καλά το πρόβλημα και γι’ αυτό προβάλλουν ως μόνη απαίτησή τους την αύξηση του ελάχιστου μηνιάτικου. Και ακριβώς εκεί βρίσκεται το πρόβλημα. Ο βασικός μισθός είναι προσβλητικά μικρός. Ομως, το «ζουμί» βρίσκεται στα επιδόματα, τα οποία διαμορφώνουν τη δομή των αμοιβών στην Ελλάδα.
Επίδομα πολυετίας, γάμου, παιδιών, ειδικότητας, πτυχίου, μεταπτυχιακού, διδακτορικού, ειδικών συνθηκών, ειδικών εργασιών, μετακίνησης και όσα άλλα έχουν ανακαλυφθεί στα πολλά χρόνια συνδικαλιστικών διεκδικήσεων και παζαριών. Δημιουργήθηκε έτσι ένα δαιδαλώδες όσο και στερεοτυπικό περιβάλλον. Το χειρότερο είναι ότι μια επιχείρηση αρκείται στην εφαρμογή της σύμβασης για να είναι «εντάξει» ισοπεδώνοντας την αμοιβή των ικανοτήτων, της εξτρά προσπάθειας, της συνεχούς επιμόρφωσης, της ανώτερης παραγωγικότητας.
Οταν σε αυτήν τη δομή αμοιβών του ιδιωτικού τομέα τιμαριθμοποιήσουμε την αμοιβή, το κόστος παραγωγής ανεβαίνει ομοιόμορφα και πολύ περισσότερο από όσο θα δικαιολογούσε η άριστη διοίκηση των συντελεστών παραγωγής. Ο ρυθμιζόμενος «επίσημος» ιδιωτικός τομέας, καθώς περνούσαν τα χρόνια, έμοιασε τρομερά στον δημόσιο. Με αποτέλεσμα, τώρα, να έχει περιορισμένες δυνατότητες προσαρμογής.
________________
O λόγος που το αναρτώ είναι να για θυμάμαι τη συλλογιστική.
No comments:
Post a Comment