Η καθυστερημένη αλήθεια με μισόλογα είναι σκληρή: η χώρα έχασε κομμάτι της εθνικής κυριαρχίας της και από τις 11 Φεβρουαρίου 2010, όταν επισημοποιήθηκε η τριμερής επιτήρηση στη σύνοδο κορυφής. Δηλαδή το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης έχει μετατραπεί σε εκτελεστές των μέτρων που έχουν προσδιοριστεί από μη εκλεγμένους από τον ελληνικό λαό ξένους τεχνοκράτες και γραφειοκράτες του ΔΝΤ, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
Ωστόσο, την ίδια ημέρα, την 11η Φεβρουαρίου, όπως αποκαλύπτει η Le Monde, οι Ευρωπαίοι ηγέτες «υποσχέθηκαν στην Ελλάδα» -χωρίς ανακοίνωση λεπτομερειών- να τη στηρίξουν με οικονομικά μέτρα, «αποφασιστικά και συντονισμένα», «εάν παραστεί η ανάγκη». Γίνεται επίσης λόγος για δανεισμό 20 με 25 δισεκατομμύρια ευρώ. Ομως, οι «ρωγμές» στο κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, διευρύνονται ραγδαία.
Στις Βρυξέλλες οι διαβουλεύσεις για τους τρόπους στήριξης της ελληνικής οικονομίας, θα γίνουν αύριο Δευτέρα στο Συμβούλιο Υπουργών Οικονομικών της Ευρωζώνης. Η τελική συμφωνία είναι κοντά και πιθανόν να οριστικοποιηθεί τη Δευτέρα με δύο επιλογές, τελικά, πάνω στο τραπέζι, γράφει η Monde και είναι αφενός ένας δανεισμός της Ελλάδας χρηματοδοτημένος από κράτη ευρωπαϊκά, με συντονισμό από την Επιτροπή των Βρυξελλών, αφετέρου ο δανεισμός κατ’ ευθείαν από την Επιτροπή, με εγγυήσεις κρατών-μελών της Ε.Ε.». Προστίθεται ότι «βραχυπρόθεσμα» η πρώτη από τις επιλογές «είναι πιο ρεαλιστική» και γίνεται η επίκληση ενός εγγράφου εσωτερικής κυκλοφορίας, ενώ για τη δεύτερη αναφέρεται ότι «είναι μεσοπρόθεσμα ρεαλιστική».
Να επισημανθεί ότι οι υπουργοί Οικονομικών των 26 χωρών-μελών της Ευρωπαϊκής Ενωσης, έχουν αφαιρέσει από τον υπουργό Οικονομικών Γιώργο Παπακωνσταντίνου το ιερό δικαίωμα στην κρίσιμη σύνοδο μεθαύριο Τρίτη να είναι «παρών» στην ψηφοφορία των μέτρων που καθ’ υπαγόρευσιν της Eυρωπαϊκής Eπιτροπής (Kομισιόν) και των λοιπών... έχει πάρει η κυβέρνηση. Μια απόφαση ταπεινωτική για την Ελλάδα, καθώς δεν έχει υπάρξει κάτι παρόμοιο για καμία άλλη χώρα στην ιστορία του Συμβουλίου Υπουργών Οικονομικών της Ε.Ε. (Ecofin) ώς τώρα. Οσο... και αν η πολιτική θέση-άποψη ομοιάζει σχεδόν πάντα με διαμετρικές ταλαντώσεις, ωστόσο όταν ο πολιτικός λόγος «εξαπατά» δεν είναι δυνατόν να παραγνωρισθεί. Ωστόσο, οι ηγέτες της Ευρώπης επιχειρώντας ελιγμούς σε κινούμενη άμμο ότι απέρριπταν μετά βδελυγμίας μέχρι χθες, το υιοθετούν και το προβάλλουν ως οικεία πρωτοβουλία σήμερα. Από την εποχή που όλοι οι πολιτικοί ηγέτες της ONE πειθάρχησαν στις απαιτήσεις των αγορών, μεταξύ της πολιτικο-επιχειρηματο-βιομηχανικής ελίτ και του πληθυσμού είχε υπάρξει μια σιωπηρή συμφωνία: δεχθείτε τις θυσίες που σας ζητούμε -έλεγαν οι ισχυροί- συγκρατήστε τις διεκδικήσεις σας, περιορίστε τις προστατευτικές ρυθμίσεις, κάνετε τις επιχειρήσεις πλούσιες και, μετά λίγα χρόνια, η απασχόληση θα έχει αποκατασταθεί. Αλλά διαπιστώνεται ότι η συμφωνία αυτή προδόθηκε: οι κοινωνικές επιπτώσεις είναι καταστροφικές! Mε τα εκατομμύρια αποκλεισμένων από την εργασία, μείωση της αγοραστικής δύναμης των μισθωτών και εισοδηματική ανισότητα μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας, να διευρύνεται!
Oμως, η κοινωνία μας, αυτή η περίφημη «Κοινωνία των Πολιτών», προσπαθεί να αφυπνισθεί... δείχνοντας πως δεν θυμάται την ύπαρξή της μόνο όταν πρόκειται να διεκδικήσει παραχωρήσεις από το κράτος, όπως της καταλογίζουν οι «εκσυγχρονιστές». Eλπίζω ότι η υγιής αντίδραση «των μαζών» κάποτε θα περιφρονήσει εκείνους που έχουν ξεθεωθεί να υπηρετούν τις «ρεμούλες»... και θα αρνηθεί να συνεχίσει να αποδέχεται μοιρολατρικά την κατάσταση.
Η αλήθεια είναι πως μετά την κατάρρευση των κομμουνιστικών καθεστώτων και την απόπειρα εφαρμογής του αμερικανικού μοντέλου οικονομίας -με τρόπο αδέξιο και ανεπαρκή- στην Ευρώπη, επήλθε η άμβλυνση των ιδεολογικών διαφορών, εμφανίσθησαν ποικίλα μορφώματα, καθώς είχε πάψει η οικονομία να αποτελεί πεδίο πολιτικής αντιπαράθεσης. Οντως, οι οικονομικές αντιλήψεις του Μπράουν, της Μέρκελ ή του Σαρκοζί δεν είναι και τόσο διαφορετικές, αφού έχουν εγκλωβισθεί στη σαθρή πολιτική για μια «one-size-fits-all policy» που έχει επιβληθεί από την ΟΝΕ. Τώρα, οι αιχμηρές πολιτικές διαστάσεις της άποψης ότι η κάθε κυβέρνηση είναι η μόνη υπεύθυνη για να αποφασίσει για τη δημοσιονομική πολιτική της χώρας, απαιτούν την κατάργηση του διαβόητου «Συμφώνου της Σταθερότητας» και τον περιορισμό της μονεταριστικής εξουσίας της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.
No comments:
Post a Comment