Δύο εντελώς διαφορετικά "μονοπάτια" για την Ευρωζώνη

Η Ευρωζώνη βρίσκεται αντιμέτωπη με δύο πολύ διαφορετικά σενάρια που και τα δύο συγκεντρώνουν μεγάλες πιθανότητες.

Είτε η ζώνη του κοινού νομίσματος θα τα καταφέρει μετά βίας, με πολλά χρόνια αδύναμης ανάπτυξης και μια σειρά μικρών, αλλά οδυνηρών κρίσεων. Είτε θα καταρρεύσει με τις επιπτώσεις ενός «δυσάρεστου, γεμάτου μεταβλητότητα και αναπροσαρμογής των αξιών κλονισμού για το σύνολο της παγκόσμιας οικονομίας», όπως το χαρακτηρίζει ο Tyler Cowen, οικονομολόγος του πανεπιστημίου George Mason στο blog Marginal Revolution.

Λίγα είναι τα όποια άλλα ενδεχόμενα. Η πιθανότητα μίας σημαντικής οικονομικής ανάκαμψης μοιάζει πολύ μακρινή, λαμβάνοντας ιδιαίτερα υπόψη την επικίνδυνη κατάσταση των κρατικών οικονομικών στην περιφέρεια της περιοχής και τις οικονομικές εντάσεις στη ζώνη του κοινού νομίσματος. Και οι προοπτικές είναι περιορισμένες για μία αργή πτώση προς ενδεχόμενη, αλλά σχετικά ελεγχόμενη διάσπαση. Οι αγορές θα ανάγκαζαν σε άμεση επίλυση του θέματος.

Αναμφίβολα το ράλι του ευρώ τις τελευταίες εβδομάδες έχει σχέση με τους φόβους ότι η οικονομία των ΗΠΑ οδεύει σε double dip, που θα έχει αποτέλεσμα η Federal Reserve να υποχρεωθεί σε πιο ακραία μέτρα χαλάρωσης της νομισματικής πολιτικής.

Ωστόσο υπάρχει ένα γενικό αίσθημα ότι τα χειρότερα πέρασαν για το κοινό νόμισμα, ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και το ΔΝΤ έχουν καταφέρει να αποσοβήσουν την καταστροφή με το πακέτο διάσωσης ύψους σχεδόν 1 τρισ. δολαρίων. Επιπλέον, οι επενδυτές δείχνουν να πιστεύουν ότι υπάρχει η θέληση στις βασικές χώρες της Ευρωζώνης, ειδικότερα στη Γερμανία και τη Γαλλία, να σώσουν την ένωση με οποιοδήποτε τίμημα.

Συνεπώς το εναλλακτικό σενάριο, της διάλυσης της Ευρωζώνης, για μία ακόμη φορά αποκλείεται. Σωστά;

Ίσως. Όμως μόνο προσωρινά.

Οι κυβερνήσεις προωθούν ένα πιο συγκεντρωτικό μοντέλο αποφάσεων για τη δημοσιονομική πολιτική όπως έκαναν με τη νομισματική πολιτική μέσω της ΕΚΤ – η αποτυχία να το επιτύχουν αποτέλεσε την αχίλλειο πτέρνα του κοινού νομίσματος.

Ωστόσο δεδομένων των υφιστάμενων συνθηκών στην Ελλάδα, με πολλά χρόνια σφοδρής λιτότητας και αποπληθωρισμού καθώς προχωρά στην αναδιάρθρωση της οικονομίας και του κρατικού ισολογισμού της, θα χρειαστεί κάτι πιο δραστικό. Τελικά, οι Γερμανοί φορολογούμενοι θα πρέπει να χαρίσουν τα χρέη της Ελλάδας και άλλων ευρωπαϊκών χωρών της περιφέρειας. Με άλλα λόγια, θα πρέπει να γίνει μία συμφωνημένη χρεοκοπία.

Για να αποφύγει το ευρώ παρόμοιες κρίσεις στο μέλλον, αυτό θα πρέπει να συνοδευτεί από τουλάχιστον βαθιές πολιτισμικές αλλαγές στις περιφερειακές χώρες της Ευρώπης. Όχι μόνο πρέπει να υιοθετήσουν ήθη των βόρειων χωρών όσον αφορά τη διαφθορά και την καταβολή φόρων αλλά θα πρέπει να ελαχιστοποιηθεί και η γραφειοκρατία.

Είναι πιθανό να εξαλειφθεί σύντομα η διαφθορά στην Ελλάδα και σε μεγάλο τμήμα της Ιταλίας; Μπορούν πραγματικά οι Γερμανοί φορολογούμενοι να θυσιάσουν με τη θέλησή τους τις οικονομίες τους για τον μάταιο Νότο και γενιές πληρωμών που θα ακολουθήσουν;

Δεν υπάρχει περίπτωση.

Το αποτέλεσμα θα είναι η αναπόφευκτη διάλυση της Ευρωζώνης. Το ερώτημα στην περίπτωση αυτή είναι αν το κόστος της διάσπασης θα είναι μεγαλύτερο από το κόστος διάσωσης της ενότητας του ευρώ.

http://www.capital.gr/news.asp?id=1017933