ZZ
Υπουλες, αλλά με ακρίβεια κυνικής λογικής οι δηλώσεις Βενιζέλου που δικαιολογούν τα νέα μέτρα. «Ευτυχώς... που έχουμε τεθεί υπό διεθνή έλεγχο», ομολόγησε χθες στη Βουλή ο κ. Βενιζέλος. «Μας εκβιάζουν οι αγορές και μας ταπεινώνουν οι καταστάσεις», δήλωσε ο υπουργός Οικονομικών, σημειώνοντας ωστόσο ότι «έχει σημασία να σηκώσουμε το βάρος της ευθύνης μας» και διαβεβαίωσε ότι η κυβέρνηση δεν θα θέσει σε κίνδυνο τη θέση της χώρας στην Ευρωζώνη. Τα πρόσθετα μέτρα λαμβάνονται για την ενίσχυση των ταμείων του κράτους, ανακοίνωσε στη Βουλή ο κ. Βενιζέλος, μετά τη προχθεσινοβραδινή τηλεδιάσκεψη με την τρόικα.
Οι διαπραγματεύσεις με την τρόικα, όπως είπε, αφορούν το πρόγραμμα λιτότητας για την περίοδο 2011-2014 (το τρέχον πρόγραμμα λήγει στα μέσα του 2013), και είναι ιδιαίτερα σκληρές, ενώ γίνονται με βάση τρία κριτήρια. Αυτά είναι η ανάγκη να σωθεί η χώρα χωρίς αίσθηση πολιτικού κόστους, οι ανάγκες και οι αντοχές των απλών ανθρώπων και η αντιμετώπιση της ύφεσης. Ο κ. Βενιζέλος τόνισε ότι καταβάλλονται προσπάθειες από την ελληνική πλευρά για «να συμφωνήσουμε σε λύσεις που θα είναι λιγότερο επώδυνες». Παραδέχθηκε πάντως ότι τα μέτρα θα είναι οδυνηρά, αλλά την ίδια στιγμή παρείχε μια νότα αισιοδοξίας λέγοντας ότι «το 2012 θα έχουμε 3 δισ. ευρώ πρωτογενές πλεόνασμα».
Ο κ. Βενιζέλος άσκησε κριτική στην αντιπολίτευση, τονίζοντας ότι αν είχε άλλη στάση, θα βοηθούσε την κυβέρνηση στη διαπραγμάτευση. «Δεν είναι δυνατόν να ζούμε αυτήν την άδικη και παράλογη κατάσταση... Δεν είναι δυνατόν να υπάρχει άνθρωπος που να πιστεύει ότι η κυβέρνηση ελαφρά τη καρδία εφαρμόζει μια πολιτική περικοπών μισθών και συντάξεων», ανέφερε χαρακτηριστικά. Υπεραμύνθηκε παράλληλα των επιλογών της κυβέρνησης, επισημαίνοντας ότι «είναι απολύτως αναγκαίες» για να βγει η χώρα από τη διαρθρωτική κρίση. Ως ένα από τα μεγάλα προβλήματα, μεταξύ άλλων, είναι η ρευστότητα, είπε ο υπουργός, προσθέτοντας ότι πρέπει να επιμείνουμε στη δημοσιονομική προσαρμογή γιατί έτσι οι αγορές θα αποσυμφορήσουν τη ρευστότητα. «Τον πόλεμο της γενιάς μας πρέπει να τον κερδίσουμε και θα τον κερδίσουμε», κατέληξε ο κ. Βενιζέλος.
Μας λέει, λοιπόν, «πεινάστε να ζήσουμε γιατί θα πεθάνετε»...
Aλλά όλη αυτή η σχεδόν συμπαντική γνώση-άγνοια των διαβόητων «μεταρρυθμίσεων» απορρέει από μια δήθεν σοσιαλιστική κυβέρνηση και ορισμένους από τους υπουργούς της που έχουν ήδη υποστεί τη γενετική μετάλλαξη των απόψεών τους.
Oπως, ότι οι κοινωνίες αναπτύσσονται μόνον όταν η σχέση κεφαλαίου-εργασίας είναι κραυγαλέα ετεροβαρής, υπέρ του πρώτου φυσικά. Oτι για να βρίσκουν ευκολότερα δουλειά οι άνεργοι πρέπει να απολύονται ευκολότερα οι εργαζόμενοι. Oτι για να αυξηθεί το εισόδημα των μισθωτών, πρέπει πρώτα να μειωθεί. Oτι για να επιβιώσει το ασφαλιστικό σύστημα, πρέπει να μην επιβιώνουν οι ασφαλισμένοι, όχι και μέχρι τα 80, βρε αδερφέ!
Σύμφωνα με τα ευρέως διαδεδομένα στερεότυπα, τα προβλήματα της Ελλάδας είναι ότι δουλεύουμε λίγο και αμειβόμαστε περισσότερο από ό,τι αντέχει η οικονομία, ότι έχουμε μια πολύ σκληρή αγορά εργασίας που αποθαρρύνει τις επενδύσεις και ένα πολύ σπάταλο κράτος που διασπαθίζει το «μάννα» των κοινοτικών επιδοτήσεων.
Ομως, τη δεκαετία 1998-2008, το ποσοστό των μισθών στο εθνικό εισόδημα της Ελλάδας κυριολεκτικά κατακρημνίστηκε από 60% σε 47,5% και είναι σήμερα ένα από τα μικρότερα της Ευρώπης (ενδεικτικά: Γαλλία 69%, Γερμανία και Ιταλία 67%, Ισπανία 59%, Βρετανία 58%).
Αδιαφορώ αν οι αντιλήψεις αυτές χρειάζονται απαραίτητα μερικά χρόνια στα πανεπιστημιακά έδρανα, μεταπτυχιακά και «πλαστές» διατριβές. Ομως, το γκράφιτι στον τοίχο τα έλεγε όλα αυτά με μια απλή, απλούστατη φράση: «Πεινάστε να ζήσουμε γιατί θα πεθάνετε» (προσέξτε την εναλλαγή: δεύτερο πληθυντικό, πρώτο πληθυντικό, δεύτερο πληθυντικό). Βέβαια, πρόκειται για μια προσομοίωση άγριου, original καπιταλισμού που ορίζει με ακρίβεια ποιοι οφείλουν να δουλέψουν μέχρι τελικής πτώσεως, ποιοι οφείλουν να πεθάνουν μια ώρα αρχύτερα για να μην καταρρεύσει το ασφαλιστικό σύστημα και ποιοι δικαιούνται να ζήσουν, διότι κάποιος πρέπει να ωφελείται από τις υπερχειλίσεις πλούτου που παράγουν λίγες ώρες παραπάνω δουλειάς, λίγα χρόνια παραπάνω εργάσιμου βίου.
__________________________________________
από το
δουλέψτε να ζήσουμε γιατί θα πεθάνετε
στο
πεινάστε να ζήσουμε γιατί θα πεθάνετε
υ.γ. απόλυτη συνάφεια με τη λίστα προηγούμενου σχολίου: δεν μας αρέσει το ROCE
Υπουλες, αλλά με ακρίβεια κυνικής λογικής οι δηλώσεις Βενιζέλου που δικαιολογούν τα νέα μέτρα. «Ευτυχώς... που έχουμε τεθεί υπό διεθνή έλεγχο», ομολόγησε χθες στη Βουλή ο κ. Βενιζέλος. «Μας εκβιάζουν οι αγορές και μας ταπεινώνουν οι καταστάσεις», δήλωσε ο υπουργός Οικονομικών, σημειώνοντας ωστόσο ότι «έχει σημασία να σηκώσουμε το βάρος της ευθύνης μας» και διαβεβαίωσε ότι η κυβέρνηση δεν θα θέσει σε κίνδυνο τη θέση της χώρας στην Ευρωζώνη. Τα πρόσθετα μέτρα λαμβάνονται για την ενίσχυση των ταμείων του κράτους, ανακοίνωσε στη Βουλή ο κ. Βενιζέλος, μετά τη προχθεσινοβραδινή τηλεδιάσκεψη με την τρόικα.
Οι διαπραγματεύσεις με την τρόικα, όπως είπε, αφορούν το πρόγραμμα λιτότητας για την περίοδο 2011-2014 (το τρέχον πρόγραμμα λήγει στα μέσα του 2013), και είναι ιδιαίτερα σκληρές, ενώ γίνονται με βάση τρία κριτήρια. Αυτά είναι η ανάγκη να σωθεί η χώρα χωρίς αίσθηση πολιτικού κόστους, οι ανάγκες και οι αντοχές των απλών ανθρώπων και η αντιμετώπιση της ύφεσης. Ο κ. Βενιζέλος τόνισε ότι καταβάλλονται προσπάθειες από την ελληνική πλευρά για «να συμφωνήσουμε σε λύσεις που θα είναι λιγότερο επώδυνες». Παραδέχθηκε πάντως ότι τα μέτρα θα είναι οδυνηρά, αλλά την ίδια στιγμή παρείχε μια νότα αισιοδοξίας λέγοντας ότι «το 2012 θα έχουμε 3 δισ. ευρώ πρωτογενές πλεόνασμα».
Ο κ. Βενιζέλος άσκησε κριτική στην αντιπολίτευση, τονίζοντας ότι αν είχε άλλη στάση, θα βοηθούσε την κυβέρνηση στη διαπραγμάτευση. «Δεν είναι δυνατόν να ζούμε αυτήν την άδικη και παράλογη κατάσταση... Δεν είναι δυνατόν να υπάρχει άνθρωπος που να πιστεύει ότι η κυβέρνηση ελαφρά τη καρδία εφαρμόζει μια πολιτική περικοπών μισθών και συντάξεων», ανέφερε χαρακτηριστικά. Υπεραμύνθηκε παράλληλα των επιλογών της κυβέρνησης, επισημαίνοντας ότι «είναι απολύτως αναγκαίες» για να βγει η χώρα από τη διαρθρωτική κρίση. Ως ένα από τα μεγάλα προβλήματα, μεταξύ άλλων, είναι η ρευστότητα, είπε ο υπουργός, προσθέτοντας ότι πρέπει να επιμείνουμε στη δημοσιονομική προσαρμογή γιατί έτσι οι αγορές θα αποσυμφορήσουν τη ρευστότητα. «Τον πόλεμο της γενιάς μας πρέπει να τον κερδίσουμε και θα τον κερδίσουμε», κατέληξε ο κ. Βενιζέλος.
Μας λέει, λοιπόν, «πεινάστε να ζήσουμε γιατί θα πεθάνετε»...
Aλλά όλη αυτή η σχεδόν συμπαντική γνώση-άγνοια των διαβόητων «μεταρρυθμίσεων» απορρέει από μια δήθεν σοσιαλιστική κυβέρνηση και ορισμένους από τους υπουργούς της που έχουν ήδη υποστεί τη γενετική μετάλλαξη των απόψεών τους.
Oπως, ότι οι κοινωνίες αναπτύσσονται μόνον όταν η σχέση κεφαλαίου-εργασίας είναι κραυγαλέα ετεροβαρής, υπέρ του πρώτου φυσικά. Oτι για να βρίσκουν ευκολότερα δουλειά οι άνεργοι πρέπει να απολύονται ευκολότερα οι εργαζόμενοι. Oτι για να αυξηθεί το εισόδημα των μισθωτών, πρέπει πρώτα να μειωθεί. Oτι για να επιβιώσει το ασφαλιστικό σύστημα, πρέπει να μην επιβιώνουν οι ασφαλισμένοι, όχι και μέχρι τα 80, βρε αδερφέ!
Σύμφωνα με τα ευρέως διαδεδομένα στερεότυπα, τα προβλήματα της Ελλάδας είναι ότι δουλεύουμε λίγο και αμειβόμαστε περισσότερο από ό,τι αντέχει η οικονομία, ότι έχουμε μια πολύ σκληρή αγορά εργασίας που αποθαρρύνει τις επενδύσεις και ένα πολύ σπάταλο κράτος που διασπαθίζει το «μάννα» των κοινοτικών επιδοτήσεων.
Ομως, τη δεκαετία 1998-2008, το ποσοστό των μισθών στο εθνικό εισόδημα της Ελλάδας κυριολεκτικά κατακρημνίστηκε από 60% σε 47,5% και είναι σήμερα ένα από τα μικρότερα της Ευρώπης (ενδεικτικά: Γαλλία 69%, Γερμανία και Ιταλία 67%, Ισπανία 59%, Βρετανία 58%).
Αδιαφορώ αν οι αντιλήψεις αυτές χρειάζονται απαραίτητα μερικά χρόνια στα πανεπιστημιακά έδρανα, μεταπτυχιακά και «πλαστές» διατριβές. Ομως, το γκράφιτι στον τοίχο τα έλεγε όλα αυτά με μια απλή, απλούστατη φράση: «Πεινάστε να ζήσουμε γιατί θα πεθάνετε» (προσέξτε την εναλλαγή: δεύτερο πληθυντικό, πρώτο πληθυντικό, δεύτερο πληθυντικό). Βέβαια, πρόκειται για μια προσομοίωση άγριου, original καπιταλισμού που ορίζει με ακρίβεια ποιοι οφείλουν να δουλέψουν μέχρι τελικής πτώσεως, ποιοι οφείλουν να πεθάνουν μια ώρα αρχύτερα για να μην καταρρεύσει το ασφαλιστικό σύστημα και ποιοι δικαιούνται να ζήσουν, διότι κάποιος πρέπει να ωφελείται από τις υπερχειλίσεις πλούτου που παράγουν λίγες ώρες παραπάνω δουλειάς, λίγα χρόνια παραπάνω εργάσιμου βίου.
__________________________________________
από το
δουλέψτε να ζήσουμε γιατί θα πεθάνετε
στο
πεινάστε να ζήσουμε γιατί θα πεθάνετε
υ.γ. απόλυτη συνάφεια με τη λίστα προηγούμενου σχολίου: δεν μας αρέσει το ROCE
6 comments:
Η Ζήκου έχει στρώσει αρκετά τελευταία, μάλλον γιατί κατάλαβε επιτέλους πως οι εναλλακτικές είναι περιορισμένες και αν δε σου αρέσει η δραχμή τρως στη μάπα το μνημόνιο. Είναι ενδιαφέρουσα πάντως η (ψευτο)σοσιαλιστική ανάλυση της κατάστασης. Βέβαια το στατιστικό που δίνει είναι παραπλανητικό: Σε μια χώρα ελεύθερων επαγγελματιών και μικρών οικογενειακών επιχειρήσεων η εξέλιξη του ποσοστού των μισθών θα πρέπει απαραίτητα να αξιολογηθεί σε συνάρτηση με την εξέλιξη των δομικών χαρακτηριστικών της οικονομίας. Ψιλά γράμματα φυσικά αν το ζητούμενο είναι να μετρήσεις την κυβέρνηση με το σοσιαλόμετρο.
ίσως να μην έχεις δίκιο: στρεβλώσεις όπως 40% αυτοαπασχολούμενοι μειώθηκαν στο ενδιάμεσο, σήμερα γύρω στο 30%
τέτοια διαγράμματα έχει σίγουρα το ΙΝΕ/ΓΣΕΕ
Οι μισθοί στην Ελλάδα την τελευταία δεκαετία αυξήθηκαν στη χειρότερη περίπτωση παράλληλα με (π.χ. δες τις αναλύσεις του Λαπαβίτσα) ή όπως υποστηρίζουν οι περισσότεροι αναλυτές ταχύτερα από την παραγωγικότητα της εργασίας. Αν το δεχτούμε αυτό είναι δύσκολο να καταλήξουμε πως η εργασία (που, ας μην ξεχνάμε, κατά Μαρξ είναι ο μόνος παραγωγός αξίας) δεν έλαβε το μερίδιό της από την μεγέθυνση της οικονομίας. Το ζήτημα δεν είναι απλό και δεν είναι σίγουρα σωστό να πετάς ένα νουμεράκι και να βγάζεις ένα τόσο γενικό συμπέρασμα.
Το έχω πει πολλές φορές και επιμένω: Η Ζήκου είναι καλή και ενημερωμένη αλλά είναι και πολύ προκατειλημμένη και γιαυτό χάνει πολύ.
σίγουρα έγινε αυτό που λέει ο Λαπαβίτσας
όμως το ζήτημα είναι μεριδίων, πχ η ΕΤΕ το '08 ρηπορταρε 1,3δισ κέρδη
Εγώ τείνω να συμφωνήσω με αυτούς που λένε πως οι μισθοί αυξήθηκαν δυσανάλογα με την παραγωγικότητα της εργασίας. Η διολίσθηση της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας την τελευταία δεκαετία προς τα εκεί δείχνει. Όπως και να έχει το πράγμα από αυτό το στατιστικό φαίνεται πως μάλλον δεν είχαμε ξεζούμισμα των εργαζομένων από το κεφάλαιο όπως λέει η Ζήκου. Γιαυτό σου λέω πως η ανάλυση είναι ρηχή και επιπλέον διατυπώνεται με μπόλικο συναισθηματισμό που δείχνει εμπάθεια.
Το έχω πει πολλές φορές και θα το ξαναπώ: δεν έχω καμία αγάπη στο ΠΑΣΟΚ (αν και έχω ακόμα λιγότερη στη ΝΔ λόγω ιδιοσυγκρασίας γενικότερου ιδεολογικού προσανατολισμού) και αισθάνομαι λίγο αμήχανα που το υπερασπίζομαι αλλά η περισσότερη κριτική που γίνεται στην κυβέρνηση τα τελευταία δύο χρόνια φαίνεται να έχει κομματική (οπαδική δηλαδή) προέλευση και συναισθηματική βάση. Παραπονιόταν μήπως τα προηγούμενα χρόνια η Ζήκου για τον ασφυκτικό κρατισμό του κόμματος που υποτίθεται πως εκφράζει τον οικονομικό φιλελευθερισμό στη χώρα μας; Δε νομίζω. Γιατί την έπιασε τώρα ο πόνος για τον ψευδεπίγραφο σοσιαλισμό του ΠΑΣΟΚ;
μη το λες, έκραζε για τα καλά και το Σημίτη αλλά και τις πολιτικές ΝΔ
το θέμα της ανταγωνιστικότητας το έχω θίξει κάμποσες φορές,
μέχρι που ανέβασα ότι έκαναν λάθος ΟΛΟΙ οι διεθνείς οργανισμοί όταν ο Χαρδούβελης έβγαλε ότι τη μετράνε λάθος (wonkish: όχι ως προς τους εξαγωγικούς/βιομηχανικούς εταιρους αλλά με στάθμιση κλάδων ως προς εταίρους, πχ τουρισμού, με συμπέρασμα ότι η εσωτ. υποτιμήση 30% είναι υπερβολή και έτσι δικαιολόγησε την άνοδο των εξαγωγών των τελευταίων μηνών)
για αυτό πρέπει να δεις/δω/δούμε ΙΝΕ-ΓΣΕΕ αλλά ..βαριέμαι...! αν το θυμηθώ
Post a Comment