ZZ
Οι Ευρωπαίοι ηγέτες φοβούνται να αντιμετωπίσουν ριζοσπαστικά την κρίση των εθνικών χρεών: αγοράζουν χρόνο και μεταθέτουν τις λύσεις για αργότερα. Ομως, η στιγμή της αλήθειας, και για εμάς και για τους έξω, πλησιάζει... Ο «Τιτανικός» συνεχίζει μεν την πορεία του μαζί με όλη την απελπισία και την εξαθλίωση που φορτώνει στην κοινωνία με τα πρόσθετα σκληρά μέτρα για εισοδήματα, φόρους, ασφαλιστικό, κύριες και επικουρικές συντάξεις, δημοσίους υπαλλήλους και με ιδιωτικοποιήσεις της περιουσίας του κράτους.
Αναμφίβολα, το ελληνικό κράτος είναι υπερχρεωμένο, αναποτελεσματικό, αναξιόπιστο, διεφθαρμένο. Οι αδυναμίες της ελληνικής οικονομίας είναι δομικές και είναι χρόνιες. Τις γνωρίζουμε όλοι, αλλά οι συνέπειες από την πολιτική Παπανδρέου είναι μόνο δυστυχία και φτώχεια. Οι εξουσίες και οι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί του συστήματος μέχρι πότε θα χρησιμοποιούν τα μεγάλα ψέματα σαν όχημα για τις μισές αλήθειες; Η κρίση χρέους στην Ελλάδα έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο και η τραγική κατάσταση στην οποία θα περιέλθουν νοικοκυριά και επιχειρήσεις δεν θα αντιμετωπίζεται με άθλιες πολιτικές τιμωρίας έστω και ως διαπιστώσεις των ιθυνόντων της Ευρωπαϊκής Ενωσης και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
Με ατελείωτες γύρες ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου πιστεύει ότι προσπαθεί να «διασώσει» τη χώρα. Ο δυστυχής... αφού δεν κατανοεί ούτε τι συζητά ούτε τι του λένε... Οπως εκμυστηρεύτηκε σπουδαίος τραπεζίτης σε μια κρίσιμη συζήτηση με τον πρωθυπουργό για την κατάσταση της οικονομίας, τον διέκοψε για να τηλεφωνήσει στον φίλο του και σύμβουλό του Τζόζεφ Στίγκλιτς. Η κυβέρνηση Παπανδρέου υλοποιεί τη μεγαλύτερη οικονομική παρέμβαση στη σύγχρονη ιστορία της χώρας. Ωστόσο, ο τρόπος που γίνεται είναι έωλος. Επειδή πρόκειται για μια εκβιαστική οικονομική παρέμβαση που θα καταλήξει σε κοινωνικό χάος. Την τραγωδία έρχεται να διασκεδάσει η ικανοποίηση του πρωθυπουργού από τους συγκυριακούς επαίνους των επιτηρητών μας και της Ουάσιγκτον, που όμως δεν συνιστούν λόγο ικανοποίησης και για τους πολίτες.
Ποιος θα μας έλεγε ότι η Ελλάδα του (κίβδηλου) σοσιαλισμού θα κυκλοφορούσε διεθνώς ως μια χειρότερη εκδοχή της Λεττονίας, της Ουγγαρίας και της Ρουμανίας - που είναι οι τρεις ευρωπαϊκές χώρες στις οποίες παρενέβη το ΔΝΤ. Ποιος θα μας έλεγε ότι θα τελούσε υπό καθεστώς περιορισμένης κυριαρχίας. Ποιος θα μας έλεγε ότι η δημοκρατία που, βεβαίως, δεν στηρίζεται στην ιδέα πως οι ψηφοφόροι αποφασίζουν σωστά, αλλά στο δικαίωμά τους να παίρνουν τις δικές τους αποφάσεις (όποιες κι αν είναι οι συνέπειες), θα χρησιμοποιείται ως άλλοθι και θα εξάγεται για παραδειγματισμό στην Ευρωπαϊκή Ενωση.
Οι πληθυσμοί των χωρών της Ευρωπαϊκής Ενωσης που αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα πιέζονται σήμερα να ζήσουν σαν κατακτημένοι λαοί και να υποστούν τις συνέπειες πολιτικών, οι οποίες υπαγορεύονται από ξένους αξιωματούχους που δεν είναι αιρετοί. Και είναι ειρωνεία της Ιστορίας που τρεις χώρες, η Ελλάδα, η Πορτογαλία και η Ισπανία, είχαν δει την ένταξή τους στην Ευρωπαϊκή Ενωση σαν ένα μέσον για να σταθεροποιήσουν τη δημοκρατία, ύστερα από δικτατορίες στις οποίες μη αιρετοί αξιωματούχοι και ξένοι ηγέτες υπαγόρευαν την οικονομική πολιτική. Το πρόβλημα δεν περιορίζεται μόνο σε αυτές τις τρεις χώρες. Είναι γενικότερο. Τα κράτη κάνουν εκλογές, οι λαοί ψηφίζουν, οι αντιπρόσωποί τους ορκίζονται στη Βουλή. Ολο το τελετουργικό της δημοκρατίας τηρείται απαρέγκλιτα. Ομως η επικράτεια εντός της οποίας μπορεί να υλοποιηθεί η δημοκρατία, το εθνικό κράτος έχει αλωθεί στην παγκοσμιοποιημένη οικονομική εξουσία.
Η θηλιά στον λαιμό μας οδηγεί από την πίσω πόρτα στη χρεοκοπία. Τέτοια θηλιά είναι ο δανεισμός. Και γι’ αυτό αμφισβητείται ακόμη και νομικά. Επειδή δεν μπορείς να φορτώνεις συνεχώς με νέα χρέη μια αφερέγγυα χώρα, που δεν έχει καμιά ελπίδα να τα ξεπληρώσει ώστε να ξαναβγεί στις αγορές. Η αναδιάρθρωση της χαμένης εμπιστοσύνης του λαού προς το πολιτικό και το οικονομικό σύστημα, αναδεικνύεται πλέον σε ζήτημα εθνικής επιβίωσης. Η κατάσταση είναι εξαιρετικά σοβαρή, αφού ο κίνδυνος εξόδου από την Ευρωζώνη δεν είναι μόνο θεωρητικός, καθώς η πορεία της χώρας προς μια εθνική καταστροφή δεν έχει αντιστραφεί...
Το «ελληνικό πρόβλημα» έγινε ζήτημα ευρωπαϊκό και ως ευρωπαϊκό, με τη σειρά του, δημιούργησε τον κίνδυνο να προκαλέσει νέο παγκόσμιο πρόβλημα! Αυτό καταδεικνύουν με άλλα λόγια και η μεταστροφή στην τακτική της Μέρκελ και το αυξημένο πολιτικό ενδιαφέρον του Ομπάμα. Δηλαδή ότι, ακόμη και εάν ένας μικρός κρίκος του οικονομικού συστήματος σπάσει, η «τρύπα» που θα δημιουργηθεί μπορεί να βυθίσει τις οικονομίες του δυτικού κόσμου ολόκληρου και να τις πάει και δύο και τρία και πέντε χρόνια πίσω! Διότι, η αλληλεξάρτηση και η αλληλεπίδραση των οικονομιών, και κυρίως του δυτικού χρηματοπιστωτικού συστήματος, είναι σήμερα απόλυτη - διαβάζεται αλλιώς και ως το σύνδρομο Lehman Brothers.
Ο Πλάτων έλεγε πως κάθε πολιτικός πρέπει να έχει τη δική του φιλοσοφία. Η φιλοσοφία υπαγορεύει αρχές και οι αρχές υπαγορεύουν πολιτικές. Ομως... αναρωτιέμαι τι θα σκέφτεται ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου που συνωμοτικά «αποφάσισε» ότι αυτός ο ελληνικός λαός θα έχει την τύχη του μοιραίου «Τιτανικού»...
Οι Ευρωπαίοι ηγέτες φοβούνται να αντιμετωπίσουν ριζοσπαστικά την κρίση των εθνικών χρεών: αγοράζουν χρόνο και μεταθέτουν τις λύσεις για αργότερα. Ομως, η στιγμή της αλήθειας, και για εμάς και για τους έξω, πλησιάζει... Ο «Τιτανικός» συνεχίζει μεν την πορεία του μαζί με όλη την απελπισία και την εξαθλίωση που φορτώνει στην κοινωνία με τα πρόσθετα σκληρά μέτρα για εισοδήματα, φόρους, ασφαλιστικό, κύριες και επικουρικές συντάξεις, δημοσίους υπαλλήλους και με ιδιωτικοποιήσεις της περιουσίας του κράτους.
Αναμφίβολα, το ελληνικό κράτος είναι υπερχρεωμένο, αναποτελεσματικό, αναξιόπιστο, διεφθαρμένο. Οι αδυναμίες της ελληνικής οικονομίας είναι δομικές και είναι χρόνιες. Τις γνωρίζουμε όλοι, αλλά οι συνέπειες από την πολιτική Παπανδρέου είναι μόνο δυστυχία και φτώχεια. Οι εξουσίες και οι προπαγανδιστικοί μηχανισμοί του συστήματος μέχρι πότε θα χρησιμοποιούν τα μεγάλα ψέματα σαν όχημα για τις μισές αλήθειες; Η κρίση χρέους στην Ελλάδα έχει ξεφύγει από κάθε έλεγχο και η τραγική κατάσταση στην οποία θα περιέλθουν νοικοκυριά και επιχειρήσεις δεν θα αντιμετωπίζεται με άθλιες πολιτικές τιμωρίας έστω και ως διαπιστώσεις των ιθυνόντων της Ευρωπαϊκής Ενωσης και του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου.
Με ατελείωτες γύρες ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου πιστεύει ότι προσπαθεί να «διασώσει» τη χώρα. Ο δυστυχής... αφού δεν κατανοεί ούτε τι συζητά ούτε τι του λένε... Οπως εκμυστηρεύτηκε σπουδαίος τραπεζίτης σε μια κρίσιμη συζήτηση με τον πρωθυπουργό για την κατάσταση της οικονομίας, τον διέκοψε για να τηλεφωνήσει στον φίλο του και σύμβουλό του Τζόζεφ Στίγκλιτς. Η κυβέρνηση Παπανδρέου υλοποιεί τη μεγαλύτερη οικονομική παρέμβαση στη σύγχρονη ιστορία της χώρας. Ωστόσο, ο τρόπος που γίνεται είναι έωλος. Επειδή πρόκειται για μια εκβιαστική οικονομική παρέμβαση που θα καταλήξει σε κοινωνικό χάος. Την τραγωδία έρχεται να διασκεδάσει η ικανοποίηση του πρωθυπουργού από τους συγκυριακούς επαίνους των επιτηρητών μας και της Ουάσιγκτον, που όμως δεν συνιστούν λόγο ικανοποίησης και για τους πολίτες.
Ποιος θα μας έλεγε ότι η Ελλάδα του (κίβδηλου) σοσιαλισμού θα κυκλοφορούσε διεθνώς ως μια χειρότερη εκδοχή της Λεττονίας, της Ουγγαρίας και της Ρουμανίας - που είναι οι τρεις ευρωπαϊκές χώρες στις οποίες παρενέβη το ΔΝΤ. Ποιος θα μας έλεγε ότι θα τελούσε υπό καθεστώς περιορισμένης κυριαρχίας. Ποιος θα μας έλεγε ότι η δημοκρατία που, βεβαίως, δεν στηρίζεται στην ιδέα πως οι ψηφοφόροι αποφασίζουν σωστά, αλλά στο δικαίωμά τους να παίρνουν τις δικές τους αποφάσεις (όποιες κι αν είναι οι συνέπειες), θα χρησιμοποιείται ως άλλοθι και θα εξάγεται για παραδειγματισμό στην Ευρωπαϊκή Ενωση.
Οι πληθυσμοί των χωρών της Ευρωπαϊκής Ενωσης που αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα πιέζονται σήμερα να ζήσουν σαν κατακτημένοι λαοί και να υποστούν τις συνέπειες πολιτικών, οι οποίες υπαγορεύονται από ξένους αξιωματούχους που δεν είναι αιρετοί. Και είναι ειρωνεία της Ιστορίας που τρεις χώρες, η Ελλάδα, η Πορτογαλία και η Ισπανία, είχαν δει την ένταξή τους στην Ευρωπαϊκή Ενωση σαν ένα μέσον για να σταθεροποιήσουν τη δημοκρατία, ύστερα από δικτατορίες στις οποίες μη αιρετοί αξιωματούχοι και ξένοι ηγέτες υπαγόρευαν την οικονομική πολιτική. Το πρόβλημα δεν περιορίζεται μόνο σε αυτές τις τρεις χώρες. Είναι γενικότερο. Τα κράτη κάνουν εκλογές, οι λαοί ψηφίζουν, οι αντιπρόσωποί τους ορκίζονται στη Βουλή. Ολο το τελετουργικό της δημοκρατίας τηρείται απαρέγκλιτα. Ομως η επικράτεια εντός της οποίας μπορεί να υλοποιηθεί η δημοκρατία, το εθνικό κράτος έχει αλωθεί στην παγκοσμιοποιημένη οικονομική εξουσία.
Η θηλιά στον λαιμό μας οδηγεί από την πίσω πόρτα στη χρεοκοπία. Τέτοια θηλιά είναι ο δανεισμός. Και γι’ αυτό αμφισβητείται ακόμη και νομικά. Επειδή δεν μπορείς να φορτώνεις συνεχώς με νέα χρέη μια αφερέγγυα χώρα, που δεν έχει καμιά ελπίδα να τα ξεπληρώσει ώστε να ξαναβγεί στις αγορές. Η αναδιάρθρωση της χαμένης εμπιστοσύνης του λαού προς το πολιτικό και το οικονομικό σύστημα, αναδεικνύεται πλέον σε ζήτημα εθνικής επιβίωσης. Η κατάσταση είναι εξαιρετικά σοβαρή, αφού ο κίνδυνος εξόδου από την Ευρωζώνη δεν είναι μόνο θεωρητικός, καθώς η πορεία της χώρας προς μια εθνική καταστροφή δεν έχει αντιστραφεί...
Το «ελληνικό πρόβλημα» έγινε ζήτημα ευρωπαϊκό και ως ευρωπαϊκό, με τη σειρά του, δημιούργησε τον κίνδυνο να προκαλέσει νέο παγκόσμιο πρόβλημα! Αυτό καταδεικνύουν με άλλα λόγια και η μεταστροφή στην τακτική της Μέρκελ και το αυξημένο πολιτικό ενδιαφέρον του Ομπάμα. Δηλαδή ότι, ακόμη και εάν ένας μικρός κρίκος του οικονομικού συστήματος σπάσει, η «τρύπα» που θα δημιουργηθεί μπορεί να βυθίσει τις οικονομίες του δυτικού κόσμου ολόκληρου και να τις πάει και δύο και τρία και πέντε χρόνια πίσω! Διότι, η αλληλεξάρτηση και η αλληλεπίδραση των οικονομιών, και κυρίως του δυτικού χρηματοπιστωτικού συστήματος, είναι σήμερα απόλυτη - διαβάζεται αλλιώς και ως το σύνδρομο Lehman Brothers.
Ο Πλάτων έλεγε πως κάθε πολιτικός πρέπει να έχει τη δική του φιλοσοφία. Η φιλοσοφία υπαγορεύει αρχές και οι αρχές υπαγορεύουν πολιτικές. Ομως... αναρωτιέμαι τι θα σκέφτεται ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου που συνωμοτικά «αποφάσισε» ότι αυτός ο ελληνικός λαός θα έχει την τύχη του μοιραίου «Τιτανικού»...
No comments:
Post a Comment