O υπουργός Ανάπτυξης κ. Μιχάλης Χρυσοχοΐδης περιέγραψε με παραστατικό τρόπο το δομικό πρόβλημα της ελληνικής οικονομίας, υποστηρίζοντας πως εγκαταλείψαμε την παραγωγή και επικεντρωθήκαμε στην κατανάλωση, που βασιζόταν στα μεγάλα χρέη και στον εκτεταμένο δημόσιο τομέα.
Ο ιδιωτικός τομέας δεν μπορεί να αντέξει άλλο από την ύπαρξη ενός τέτοιου δημόσιου τομέα, ανέφερε χαρακτηριστικά ο υπουργός, υποστηρίζοντας πως χρειάζονται τρία χρόνια ακόμη δουλειάς και αλλαγών ώστε η οικονομία να επιστρέψει στα επίπεδα του 2009…
Ανεξάρτητα από το αν οι περισσότεροι οικονομικοί παράγοντες θεωρούν την πρόβλεψη του υπουργού υπεραισιόδοξη, η ουσία είναι πως τη στροφή από την κατανάλωση στην παραγωγή την υποστηρίζουν ΟΛΟΙ οι φορείς (βιομήχανοι, συνδικάτα, τράπεζες, αναλυτές κ.ά.) και ΟΛΑ τα πολιτικά κόμματα, συμπεριλαμβανομένων των Αριστερών!
Ο υπουργός Ανάπτυξης αναφέρθηκε επίσης και στον τρόπο με τον οποίο μπορεί να γίνει η αναδιάταξη της ελληνικής οικονομίας και η στροφή προς την παραγωγή: περισσότερη τόνωση των εξαγωγών και του τουρισμού, από τη μία πλευρά (τομείς για τους οποίους εξέφρασε την αισιοδοξία του για τα επόμενα χρόνια), και προώθηση των ΕΣΠΑ - προσέλκυση ξένων επενδύσεων, από την άλλη…
«Διγλωσσία» από τους εργοδότες
Αυτό, ωστόσο, για το οποίο δεν μίλησε ο κ. Χρυσοχοΐδης ήταν για το αν σε όλα αυτά είναι απαραίτητη ή όχι η μείωση των αποδοχών στον ιδιωτικό τομέα και για το κατά πόσον το περιβόητο άρθρο 37 μπορεί να οδηγήσει σε αυτήν την κατεύθυνση…
Στο συγκεκριμένο ερώτημα, βέβαια, ούτε και οι εκπρόσωποι των επιχειρηματιών θέλουν πραγματικά να πάρουν θέση…
Και αυτό γιατί μπορεί μεν στις επίσημες ανακοινώσεις και στα τηλεοπτικά κανάλια οι εργοδοτικές οργανώσεις να υπερασπίζονται τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας και να τα ρίχνουν στην… κακιά τρόικα, στην πράξη όμως κάπως αλλιώς εξελίσσεται η υπόθεση…
Έτσι, η κίνηση του ΣΕΒ να αντιταχθεί στην... παρότρυνση της τρόικας για την ανατροπή των συλλογικών συμβάσεων εργασίας ή για την κατίσχυση των επιχειρησιακών συμβάσεων έναντι των κλαδικών είναι σίγουρο πως δεν βρίσκει σύμφωνο το σύνολο του επιχειρηματικού κόσμου.
Ή, καλύτερα, σύμφωνα με το ρεπορτάζ, δεν εκφράζει ούτε καν την πλειονότητα…
Κάποιοι, βέβαια, υποστηρίζουν πως ο πρόεδρος του ΣΕΒ Δημήτρης Δασκαλόπουλος πράττει ορθά, καθώς μέσα από την πολιτική που ακολουθεί πιάνει με έναν σμπάρο περισσότερα τρυγόνια! Από τη μία πλευρά, αποφεύγει τις εντάσεις με τα συνδικάτα και, από την άλλη, αποδίδει την ψήφιση του άρθρου 37 στην τρόικα και στην κυβέρνηση…
Μάλιστα, μετά την κατηγορηματική αντίθεση που εξέφρασε στις προτάσεις της τρόικας για τα εργασιακά, ανάλογων τόνων ήταν και η θέση του ΣΕΛΠΕ, που ουσιαστικά πρότεινε -«με τη σύμφωνη γνώμη των κοινωνικών εταίρων»- μόνο το πάγωμα στα κατώτατα όρια μισθών και επιδομάτων ωριμότητας για τρία χρόνια.
Ποια είναι η θέση της τρόικας: πως το συνεχιζόμενο πρόβλημα στο εξωτερικό ισοζύγιο πληρωμών δείχνει το μέγεθος του προβλήματος ανταγωνιστικότητας της Ελλάδας και ότι αυτό, με τη σειρά του, επιτάσσει αποφασιστικά βήματα για τη μείωση του κόστους παραγωγής.
Με βάση λοιπόν τις προβλέψεις της τρόικας, οι αποδοχές των εργαζομένων από τα 81,8 δισ. του 2010 θα μειωθούν στα 77,2 δισ. φέτος, στα 72 δισ. το 2012 και στα 71,5 δισ. το 2013 (στα 72,2 δισ. το 2014).
Δηλαδή, την περίοδο 2010 - 2013 οι αποδοχές τους αναμένεται να υποχωρήσουν κατά 10,3 δισ. ευρώ!
Οι θέσεις της πλειονότητας
Παρ' όλα αυτά, στην πράξη οι περισσότερες εταιρίες, όπως προκύπτει από το ρεπορτάζ, θα ήθελαν να δουν το μισθολογικό τους κόστος να μειώνεται, ώστε με αυτόν τον τρόπο να απορροφήσουν μέρος των κραδασμών που υφίστανται από την οικονομική κρίση και για να δουν τα προϊόντα τους να γίνονται ανταγωνιστικότερα στο εξωτερικό.
Ειδικότερα, πολλοί από τους παραγωγούς δηλώνουν πως, αν δεν μειωθεί το κόστος εργασίας και οι τράπεζες δεν ανοίξουν τη στρόφιγγα της χρηματοδότησης, θα ακολουθήσουν σειρά τα λουκέτα (π.χ. κλωστοϋφαντουργοί, είδη που σχετίζονται με την οικοδομική δραστηριότητα κ.λπ.).
Οι εκπρόσωποι βέβαια των συγκεκριμένων κλάδων αντιλαμβάνονται πως τα περιθώρια μείωσης των αποδοχών των εργαζομένων τους είναι μικρά. «Πόσο να μειώσεις τις αποδοχές των 1.000 ευρώ;», αναρωτήθηκε εκπρόσωπος βιομηχανικού κλάδου, συμπληρώνοντας πως «τέτοιες κινήσεις μπορεί να δίνουν βραχυπρόθεσμα κάποιες ανάσες, ωστόσο δεν λύνουν το πρόβλημα μακροπρόθεσμα»…
Αντίθετα, δεν είναι λίγοι οι επιχειρηματίες που προτείνουν οι τομές να προέλθουν όχι από τη μείωση των μισθών, αλλά από το ψαλίδι στις ήδη πανύψηλες εργοδοτικές εισφορές.
Για παράδειγμα, εμπειρότατος διευθύνων σύμβουλος εισηγμένης παραδοσιακής βιομηχανίας προτείνει: «Να μετατρέψουμε την ανεργία σε απασχόληση. Αντί να προσφέρονται επιδόματα ανεργίας, τα ποσά αυτά να μετατραπούν σε επιδότηση των εργοδοτικών εισφορών. Με αυτόν τον τρόπο και οι άνεργοι θα βρουν εργασία, και το επίπεδο των αποδοχών των υπόλοιπων εργαζομένων δεν θα μειωθεί, αλλά και η ελληνική βιομηχανία θα γίνει ανταγωνιστικότερη, προκειμένου να κερδίσει τη μάχη των εξαγωγών».
Οι εξαγωγικές επιχειρήσεις, επίσης, υποστηρίζουν ότι την τελευταία δεκαετία οι αυξήσεις των μισθών στην Ελλάδα υπερέβησαν το 30%, όταν στη Γερμανία ήταν περίπου μηδενικές. Πέραν αυτού, εστιάζουν στο αυξημένο μεταφορικό κόστος που έχουν να αντιμετωπίσουν ανταγωνιζόμενες τις γερμανικές μέσα στην ίδια τη γερμανική αγορά. Κάνουν λόγο επίσης για τις έκτακτες εισφορές, για τα κάθε φύσεως και επινοήσεως χαράτσια κ.λπ.
Και βέβαια δεν παραλείπουν να αναφερθούν στα εκατομμύρια ευρώ που οφείλει σε κάθε βιομηχανία το ελληνικό δημόσιο λόγω καθυστέρησης καταβολής του πιστωτικού ΦΠΑ ή επίσης και στα αλμυρά επιτόκια με τα οποία χρεώνονται από τις τράπεζες το τελευταίο χρονικό διάστημα.
«Υπάρχουν περιπτώσεις όπου τα επιτόκια για τα νέα δάνεια υπερβαίνουν ακόμη και το 10%, όταν φυσικά τα βρίσκουμε, ενώ οι ανταγωνιστές του εξωτερικού δανείζονται άνετα και με το μισό κόστος χρήματος», ανέφεραν χαρακτηριστικά.
Την αγωνία των Ελλήνων εξαγωγέων συμμερίστηκε και ο υπουργός Ανάπτυξης κ. Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, ο οποίος ευχήθηκε να μη φτάσουμε στο σημείο όπου οι τράπεζες θα σταματήσουν να χρηματοδοτούν ακόμη και τις εξαγωγικές επιχειρήσεις…
Οι θέσεις των εμπόρων
Οι έμποροι ήταν αρχικά πιο… light στις θέσεις τους, γνωρίζοντας προφανώς πως όποια μαζική μείωση μισθών στον ιδιωτικό τομέα θα σήμαινε αυτόματα και «κούρεμα» στη ζήτηση για τα προϊόντα των επιχειρήσεών τους. Ωστόσο, είναι ζήτημα αν αυτή η στάση τηρήθηκε πάνω από λίγους μήνες και έτσι τουλάχιστον από την αρχή του έτους, στον χώρο των εμπορικών επιχειρήσεων έχει πέσει… άγριο κούρεμα τόσο στον αριθμό των εργαζομένων όσο και στις αμοιβές τους.
Είτε με νόμιμο τρόπο είτε με εντελώς παράνομο. Και αυτό όχι μόνο στις μικρές εταιρίες, αλλά και στις... καλύτερες οικογένειες του εμπορικού κόσμου.
«Κόβεται ό,τι περισσεύει», ανέφερε χαρακτηριστικά γενικός διευθυντής γνωστής εταιρίας λιανικής, υποστηρίζοντας πως δεν υπάρχει κανένας άλλος τρόπος για να αντιμετωπιστεί η πτώση της ζήτησης, η οποία σε πολλούς κλάδους έφτασε ακόμη και το 60% μέσα στην τελευταία τριετία…
http://www.euro2day.gr/news/economy/124/articles/663094/Article.aspx
Ο ιδιωτικός τομέας δεν μπορεί να αντέξει άλλο από την ύπαρξη ενός τέτοιου δημόσιου τομέα, ανέφερε χαρακτηριστικά ο υπουργός, υποστηρίζοντας πως χρειάζονται τρία χρόνια ακόμη δουλειάς και αλλαγών ώστε η οικονομία να επιστρέψει στα επίπεδα του 2009…
Ανεξάρτητα από το αν οι περισσότεροι οικονομικοί παράγοντες θεωρούν την πρόβλεψη του υπουργού υπεραισιόδοξη, η ουσία είναι πως τη στροφή από την κατανάλωση στην παραγωγή την υποστηρίζουν ΟΛΟΙ οι φορείς (βιομήχανοι, συνδικάτα, τράπεζες, αναλυτές κ.ά.) και ΟΛΑ τα πολιτικά κόμματα, συμπεριλαμβανομένων των Αριστερών!
Ο υπουργός Ανάπτυξης αναφέρθηκε επίσης και στον τρόπο με τον οποίο μπορεί να γίνει η αναδιάταξη της ελληνικής οικονομίας και η στροφή προς την παραγωγή: περισσότερη τόνωση των εξαγωγών και του τουρισμού, από τη μία πλευρά (τομείς για τους οποίους εξέφρασε την αισιοδοξία του για τα επόμενα χρόνια), και προώθηση των ΕΣΠΑ - προσέλκυση ξένων επενδύσεων, από την άλλη…
«Διγλωσσία» από τους εργοδότες
Αυτό, ωστόσο, για το οποίο δεν μίλησε ο κ. Χρυσοχοΐδης ήταν για το αν σε όλα αυτά είναι απαραίτητη ή όχι η μείωση των αποδοχών στον ιδιωτικό τομέα και για το κατά πόσον το περιβόητο άρθρο 37 μπορεί να οδηγήσει σε αυτήν την κατεύθυνση…
Στο συγκεκριμένο ερώτημα, βέβαια, ούτε και οι εκπρόσωποι των επιχειρηματιών θέλουν πραγματικά να πάρουν θέση…
Και αυτό γιατί μπορεί μεν στις επίσημες ανακοινώσεις και στα τηλεοπτικά κανάλια οι εργοδοτικές οργανώσεις να υπερασπίζονται τις συλλογικές συμβάσεις εργασίας και να τα ρίχνουν στην… κακιά τρόικα, στην πράξη όμως κάπως αλλιώς εξελίσσεται η υπόθεση…
Έτσι, η κίνηση του ΣΕΒ να αντιταχθεί στην... παρότρυνση της τρόικας για την ανατροπή των συλλογικών συμβάσεων εργασίας ή για την κατίσχυση των επιχειρησιακών συμβάσεων έναντι των κλαδικών είναι σίγουρο πως δεν βρίσκει σύμφωνο το σύνολο του επιχειρηματικού κόσμου.
Ή, καλύτερα, σύμφωνα με το ρεπορτάζ, δεν εκφράζει ούτε καν την πλειονότητα…
Κάποιοι, βέβαια, υποστηρίζουν πως ο πρόεδρος του ΣΕΒ Δημήτρης Δασκαλόπουλος πράττει ορθά, καθώς μέσα από την πολιτική που ακολουθεί πιάνει με έναν σμπάρο περισσότερα τρυγόνια! Από τη μία πλευρά, αποφεύγει τις εντάσεις με τα συνδικάτα και, από την άλλη, αποδίδει την ψήφιση του άρθρου 37 στην τρόικα και στην κυβέρνηση…
Μάλιστα, μετά την κατηγορηματική αντίθεση που εξέφρασε στις προτάσεις της τρόικας για τα εργασιακά, ανάλογων τόνων ήταν και η θέση του ΣΕΛΠΕ, που ουσιαστικά πρότεινε -«με τη σύμφωνη γνώμη των κοινωνικών εταίρων»- μόνο το πάγωμα στα κατώτατα όρια μισθών και επιδομάτων ωριμότητας για τρία χρόνια.
Ποια είναι η θέση της τρόικας: πως το συνεχιζόμενο πρόβλημα στο εξωτερικό ισοζύγιο πληρωμών δείχνει το μέγεθος του προβλήματος ανταγωνιστικότητας της Ελλάδας και ότι αυτό, με τη σειρά του, επιτάσσει αποφασιστικά βήματα για τη μείωση του κόστους παραγωγής.
Με βάση λοιπόν τις προβλέψεις της τρόικας, οι αποδοχές των εργαζομένων από τα 81,8 δισ. του 2010 θα μειωθούν στα 77,2 δισ. φέτος, στα 72 δισ. το 2012 και στα 71,5 δισ. το 2013 (στα 72,2 δισ. το 2014).
Δηλαδή, την περίοδο 2010 - 2013 οι αποδοχές τους αναμένεται να υποχωρήσουν κατά 10,3 δισ. ευρώ!
Οι θέσεις της πλειονότητας
Παρ' όλα αυτά, στην πράξη οι περισσότερες εταιρίες, όπως προκύπτει από το ρεπορτάζ, θα ήθελαν να δουν το μισθολογικό τους κόστος να μειώνεται, ώστε με αυτόν τον τρόπο να απορροφήσουν μέρος των κραδασμών που υφίστανται από την οικονομική κρίση και για να δουν τα προϊόντα τους να γίνονται ανταγωνιστικότερα στο εξωτερικό.
Ειδικότερα, πολλοί από τους παραγωγούς δηλώνουν πως, αν δεν μειωθεί το κόστος εργασίας και οι τράπεζες δεν ανοίξουν τη στρόφιγγα της χρηματοδότησης, θα ακολουθήσουν σειρά τα λουκέτα (π.χ. κλωστοϋφαντουργοί, είδη που σχετίζονται με την οικοδομική δραστηριότητα κ.λπ.).
Οι εκπρόσωποι βέβαια των συγκεκριμένων κλάδων αντιλαμβάνονται πως τα περιθώρια μείωσης των αποδοχών των εργαζομένων τους είναι μικρά. «Πόσο να μειώσεις τις αποδοχές των 1.000 ευρώ;», αναρωτήθηκε εκπρόσωπος βιομηχανικού κλάδου, συμπληρώνοντας πως «τέτοιες κινήσεις μπορεί να δίνουν βραχυπρόθεσμα κάποιες ανάσες, ωστόσο δεν λύνουν το πρόβλημα μακροπρόθεσμα»…
Αντίθετα, δεν είναι λίγοι οι επιχειρηματίες που προτείνουν οι τομές να προέλθουν όχι από τη μείωση των μισθών, αλλά από το ψαλίδι στις ήδη πανύψηλες εργοδοτικές εισφορές.
Για παράδειγμα, εμπειρότατος διευθύνων σύμβουλος εισηγμένης παραδοσιακής βιομηχανίας προτείνει: «Να μετατρέψουμε την ανεργία σε απασχόληση. Αντί να προσφέρονται επιδόματα ανεργίας, τα ποσά αυτά να μετατραπούν σε επιδότηση των εργοδοτικών εισφορών. Με αυτόν τον τρόπο και οι άνεργοι θα βρουν εργασία, και το επίπεδο των αποδοχών των υπόλοιπων εργαζομένων δεν θα μειωθεί, αλλά και η ελληνική βιομηχανία θα γίνει ανταγωνιστικότερη, προκειμένου να κερδίσει τη μάχη των εξαγωγών».
Οι εξαγωγικές επιχειρήσεις, επίσης, υποστηρίζουν ότι την τελευταία δεκαετία οι αυξήσεις των μισθών στην Ελλάδα υπερέβησαν το 30%, όταν στη Γερμανία ήταν περίπου μηδενικές. Πέραν αυτού, εστιάζουν στο αυξημένο μεταφορικό κόστος που έχουν να αντιμετωπίσουν ανταγωνιζόμενες τις γερμανικές μέσα στην ίδια τη γερμανική αγορά. Κάνουν λόγο επίσης για τις έκτακτες εισφορές, για τα κάθε φύσεως και επινοήσεως χαράτσια κ.λπ.
Και βέβαια δεν παραλείπουν να αναφερθούν στα εκατομμύρια ευρώ που οφείλει σε κάθε βιομηχανία το ελληνικό δημόσιο λόγω καθυστέρησης καταβολής του πιστωτικού ΦΠΑ ή επίσης και στα αλμυρά επιτόκια με τα οποία χρεώνονται από τις τράπεζες το τελευταίο χρονικό διάστημα.
«Υπάρχουν περιπτώσεις όπου τα επιτόκια για τα νέα δάνεια υπερβαίνουν ακόμη και το 10%, όταν φυσικά τα βρίσκουμε, ενώ οι ανταγωνιστές του εξωτερικού δανείζονται άνετα και με το μισό κόστος χρήματος», ανέφεραν χαρακτηριστικά.
Την αγωνία των Ελλήνων εξαγωγέων συμμερίστηκε και ο υπουργός Ανάπτυξης κ. Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, ο οποίος ευχήθηκε να μη φτάσουμε στο σημείο όπου οι τράπεζες θα σταματήσουν να χρηματοδοτούν ακόμη και τις εξαγωγικές επιχειρήσεις…
Οι θέσεις των εμπόρων
Οι έμποροι ήταν αρχικά πιο… light στις θέσεις τους, γνωρίζοντας προφανώς πως όποια μαζική μείωση μισθών στον ιδιωτικό τομέα θα σήμαινε αυτόματα και «κούρεμα» στη ζήτηση για τα προϊόντα των επιχειρήσεών τους. Ωστόσο, είναι ζήτημα αν αυτή η στάση τηρήθηκε πάνω από λίγους μήνες και έτσι τουλάχιστον από την αρχή του έτους, στον χώρο των εμπορικών επιχειρήσεων έχει πέσει… άγριο κούρεμα τόσο στον αριθμό των εργαζομένων όσο και στις αμοιβές τους.
Είτε με νόμιμο τρόπο είτε με εντελώς παράνομο. Και αυτό όχι μόνο στις μικρές εταιρίες, αλλά και στις... καλύτερες οικογένειες του εμπορικού κόσμου.
«Κόβεται ό,τι περισσεύει», ανέφερε χαρακτηριστικά γενικός διευθυντής γνωστής εταιρίας λιανικής, υποστηρίζοντας πως δεν υπάρχει κανένας άλλος τρόπος για να αντιμετωπιστεί η πτώση της ζήτησης, η οποία σε πολλούς κλάδους έφτασε ακόμη και το 60% μέσα στην τελευταία τριετία…
http://www.euro2day.gr/news/economy/124/articles/663094/Article.aspx
No comments:
Post a Comment