Η Ελλάδα χρειάζεται «σκληρή αγάπη και σεβασμό», έγραφε στους «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» τον Μάρτιο του 2010, τις ημέρες που η συμπάθεια προς την Ελλάδα ήταν είδος εν ανεπαρκεία. Αυτό που χρειάζεται η Ελλάδα σήμερα, λέει ο 53χρονος ιστορικός στα «ΝΕΑ», που τον συνάντησαν πριν από λίγες ημέρες στο γραφείο του στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια, είναι συναίνεση και συνεργασία των πολιτικών δυνάμεων. Παρότι ο Μαρκ Μαζάουερ αναγνωρίζει ότι η μπάλα βρίσκεται στο γήπεδο της Ελλάδας, δεν φείδεται κριτικής για τους ευρωπαίους ηγέτες που «υποτάσσονται στους τραπεζίτες και στους οίκους αξιολόγησης».
Το γραφείο του βρίσκεται στο κεντρικό campus του Κολούμπια, στο Fayerweather Hall, πολύ κοντά στην κεντρική είσοδο και στο επιβλητικό κτίριο της βιβλιοθήκης με τους κίονες, όπου αναγράφονται τα ονόματα του Σοφοκλή, του Πλάτωνα, του Αριστοτέλη και του Δημοσθένη. Εκεί ο Μαζάουερ διδάσκει Ιστορία και εσχάτως απαντά στα ερωτήματα των φοιτητών του για την κρίση στην Ευρώπη και την Ελλάδα.
Αλλωστε, ο Μαζάουερ δεν είναι ακόμη ένας ξένος που σχολιάζει τα ελληνικά τεκταινόμενα. Είναι «δικός μας άνθρωπος». Εχει περάσει αρκετό χρόνο στην Ελλάδα, μιλά και διαβάζει ελληνικά, περνά τα καλοκαίρια του στο σπίτι του στην Τήνο. Στο ελληνικό κοινό έγινε ευρύτερα γνωστός με τη σημαντικότατη μελέτη του «Στην Ελλάδα του Χίτλερ. Η εμπειρία της Κατοχής» (Εκδ. Αλεξάνδρεια), ενώ τα τελευταία δύο χρόνια που ο διεθνής Τύπος λυσσομανούσε εναντίον της Ελλάδας, είναι από τους λίγους ξένους αρθρογράφους που υποστήριξαν τη χώρα.
ΥΠΟΣΤΗΡΙΞΗ. Ο 53χρονος ιστορικός που αποτελεί το καμάρι της γενιάς του, πριν από λίγους μήνες έγραψε ότι για να κατανοήσει κανείς το μέλλον της Ευρώπης πρέπει να στρέψει το βλέμμα του από τις μεγάλες δυνάμεις και να κοιτάξει προσεκτικά όσα συμβαίνουν στην Αθήνα. «Η αλήθεια είναι πως όταν ξεσπά μια κρίση πολλοί άνθρωποι που δεν γνωρίζουν τίποτα για μια χώρα γράφουν κι εκφράζουν άποψη γι' αυτήν. Αυτό δεν έγινε μόνο στην περίπτωση της Ελλάδας, αλλά και του Αφγανιστάν, της Λιβύης και όχι μόνο. Τότε συνειδητοποιείς ότι, ακόμα και στις ΗΠΑ, το πραγματικό βάθος της γνώσης για οποιοδήποτε μέρος του κόσμου είναι πολύ περιορισμένο», λέει, πίνοντας τον καφέ του στο σεμνό γραφείο του με φόντο γεμάτες βιβλιοθήκες και στοίβες από βιβλία.
Για τον Μαζάουερ, όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα αποτελούν ανησυχητικό δείγμα όχι μόνο για το ευρώ και την οικονομία, αλλά κυρίως για την ίδια την υπόσταση της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Η ελληνική κρίση, σύμφωνα με τον Μαζάουερ, αναπόφευκτα προκαλεί το ερώτημα για το ποιο θα είναι το μέλλον της Ευρώπης. Ο ίδιος δεν δηλώνει ούτε αισιόδοξος ούτε απαισιόδοξος. «Ο Βενιζέλος ήταν αισιόδοξος», λέει. «Τα πράγματα προφανώς δεν είναι καλά για την Ελλάδα. Το ζήτημα του αν πρέπει η Ελλάδα να χρεοκοπήσει ή όχι είναι ζήτημα που αφορά ένα στοίχημα για το μέλλον. Αν δηλαδή η Ευρώπη πιστεύει ότι το μέλλον είναι η στενότερη συνεργασία και η πολιτική ένωση ή αν πιστεύει ότι το ευρώ είναι κάτι που αργά ή γρήγορα θα καταρρεύσει», σημειώνει. Διαφωνεί με τον παραλληλισμό τού σήμερα με τη χρεοκοπία του 1932. «Τα επιχειρήματα υπέρ της χρεοκοπίας το 1932 ήταν ισχυρά, επειδή όλοι χρεοκοπούσαν. Αλλά και το κόστος της χρεοκοπίας ήταν σχετικά χαμηλό. Βρισκόμαστε σήμερα σε μια στιγμή του '32; Θα έλεγα πως όχι και θα έλεγα πως η Ελλάδα πρέπει να μείνει στο ευρώ».
ΔΥΟ ΑΙΤΙΕΣ. Ο βρετανός ιστορικός εντοπίζει δύο πηγές ευθύνης για το πώς φθάσαμε ώς εδώ. Η μία, τονίζει, είναι η φιλελευθεροποίηση του κεφαλαίου από το '70 και μετά. «Ζούμε ακόμα στον κόσμο της τυραννίας των αγορών, που άλλες φορές είναι καλές κι άλλες φορές τυραννικές». Η δεύτερη είναι «ότι όλοι είχαν μεγάλες φιλοδοξίες από την Ελλάδα. Μετά τη Μεταπολίτευση όλοι περίμεναν από την Ελλάδα να εδραιώσει μια δημοκρατική κοινωνία και να δημιουργήσει ένα κράτος πρόνοιας ευρωπαϊκών προδιαγραφών. Αυτές ήταν οι υψηλές φιλοδοξίες και προϋπέθεταν και οι δύο εξάρτηση από τα ξένα δάνεια. Η χώρα συνήθισε να ζει πέρα από τα μέσα της».
Ως συγγραφέας της Ελλάδας της Κατοχής, πώς νιώθει για τις αντιγερμανικές κορόνες που ακούγονται όλο και συχνότερα στην Ελλάδα; «Είναι ατυχές που όλοι κάνουν αναδρομή στο παρελθόν και θυμούνται την Κατοχή και όχι τη βαυαρική ελίτ. Κατά τη γνώμη μου, ούτε το ένα ούτε το άλλο παραλληλίζονται με τη σημερινή πραγματικότητα, αλλά έχουν να κάνουν με την απώλεια της κυριαρχίας που αισθάνονται οι Ελληνες. Γι' αυτό δεν ευθύνονται οι Γερμανοί. Με μια ευρύτερη έννοια, δεν έχουν συνειδητοποιήσει τις ευθύνες τους και γίνονται μέρος του προβλήματος. Δεν έχουν διάθεση να ηγηθούν της κρίσης, αλλά δεν είναι αυτοί το βασικό πρόβλημα».
ΚΑΤΩ ΑΠΟ... ΤΟ ΧΑΛΙ. Οσο για την Ελλάδα, φταίει «γιατί οι πολιτικοί έκρυβαν κάτω από το χαλί τα μακροχρόνια προβλήματα της χώρας, με αποτέλεσμα όσα επετεύχθησαν μετά το 1974 να βάλουν τη χώρα σε κατάσταση κινδύνου. Αλλά αυτό που συμβαίνει σήμερα είναι μια πρόκληση για τους πολιτικούς να συνεργαστούν και για τους Ελληνες να δώσουν την ψήφο τους σε μια τέτοια συνεργασία», λέει και πιστεύει ότι ευθύνες για τη σημερινή κατάσταση δεν έχει μόνο η κυβέρνηση Παπανδρέου, αλλά και ο Αντώνης Σαμαράς, ο οποίος εξ αρχής δεν υποστήριξε τα μέτρα του Μνημονίου. «Οι πολιτικοί μηχανισμοί είναι μέρος του προβλήματος, γι' αυτό και η γενική δυσπιστία προς την πολιτική. Με μερικές αλλαγές, πιστεύω ότι τα πράγματα μπορούν να πάνε καλύτερα. Αλλά δεν δέχομαι αυτό που λέγεται συχνά ότι δεν υπάρχει κουλτούρα συναίνεσης στην Ελλάδα», προσθέτει.
Πιο αιχμηρή είναι, όμως, η κριτική του για τις ευρωπαϊκές ηγεσίες που δεν ήρθησαν στο ύψος των περιστάσεων. Παρότι πιστεύει πως η Ιστορία δεν επαναλαμβάνεται, παραλληλίζει τις σημερινές ηγεσίες των Βρυξελλών με το παρελθόν και συγκεκριμένα με το Δόγμα Τρούμαν του 1947. «Τότε, το πρόβλημα ήταν πολύ μεγαλύτερο, αλλά υπήρχαν ηγεσίες που έβαλαν μπροστά τις μηχανές και δούλεψαν με οικονομικούς όρους. Σήμερα, είναι τρομερή κατηγορία για τους Ευρωπαίους το ότι δεν μπορούν να λύσουν αυτήν την κρίση. Η Μέρκελ και ο Σαρκοζί δεν μπορούν να επιλύσουν την κρίση. Και οι δύο είναι κατατρομαγμένοι από τους οίκους αξιολόγησης και από τους τραπεζίτες. Πρόκειται για μια γενιά ηγετών που δεν μπορεί καν να διανοηθεί να πάρει μια πρωτοβουλία που δεν θα είναι υποτελής στις αγορές. Η ευρωπαϊκή μεταπολεμική γενιά σκεφτόταν πιο στρατηγικά και μακροπρόθεσμα, είχε όραμα. Ωστόσο, υπήρξαν και ευρωπαϊκές φωνές, όπως αυτή του πολωνού Πρωθυπουργού, ο οποίος προειδοποίησε, θέτοντας το θέμα στην ιστορική του προοπτική: Ή η ΕΕ θα γίνει ένα εγχείρημα αλληλεγγύης, ή θα αποτύχει».
Και το δημοψήφισμα του Γ. Παπανδρέου; «Θα μπορούσε να είναι καλή ιδέα, αλλά ήταν κακή ιδέα να μην έχουν ενημερωθεί οι ευρωπαίοι εταίροι ότι ο ίδιος σκεφτόταν κάτι τέτοιο», απαντά. Οπως και να 'χει, λέει, «η πρωτοβουλία ανήκει σε σας τους Ελληνες, εφόσον καταφέρετε να προχωρήσετε με μια συναινετική κυβέρνηση. Αλλωστε, οι αντιδράσεις της Μέρκελ και του Σαρκοζί δεν είναι παρά η έκφραση της αγωνίας τους».
http://www.tanea.gr/ellada/article/?aid=4674197
__________________________________________
μετά από έναν φιλέλληνα γάλλο πολιτικό, ΔΙΑΒΑΖΟΥΜΕ ΤΑ ΙΔΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ από εναν βρετανό ιστορικό που ζει στις ΗΠΑ
αυτός λέει και μερικά για άλλους
No comments:
Post a Comment