"Δεν αναμένεται η εμφάνιση του φαινομένου του στασιμοπληθωρισμού. Δεν νομίζω ότι βρισκόμαστε κοντά στην κατάσταση που επικράτησε το 1970", δήλωσε ο πρόεδρος της Fed, Ben Bernanke κατά την τακτική εξαμηνιαία κατάθεση του ενώπιον της επιτροπής οικονομικών υποθέσεων της Γερουσίας.Ο ίδιος σημείωσε ότι η αύξηση των τιμών περιπλέκει το έργο της Fed για την ανάκαμψη της αμερικανικής οικονομίας σε ήπιους ρυθμούς ανάπτυξης. "Αντιμετωπίζουμε μια κατάσταση η οποία περιλαμβάνει την επιβράδυνση της οικονομίας, συνεχιζόμενες αναταράξεις στις πιστωτικές αγορές και ενίσχυση των πληθωριστικών πιέσεων από την άνοδο των τιμών των εμπορευμάτων τόσο στις ΗΠΑ όσο και στο εξωτερικό", δήλωσε μεταξύ άλλων. "Πρέπει να εφαρμόσουμε μια πολιτική που θα ισορροπεί μεταξύ αυτών των παραγόντων για το καλό του αμερικανικού λαού", συμπλήρωσε.Ο πρόεδρος της Fed σημείωσε επίσης ότι οι πληθωριστικές προσδοκίες παραμένουν "σταθερές σε γενικές γραμμές" παρά την άνοδο των τιμών στην ενέργεια και τα τρόφιμα.
http://www.capital.gr/news.asp?Details=459168
Η Ιστορία επαναλαμβάνεται;
Ο παραλληλισμός της Μεγάλης Ύφεσης με την τωρινή κρίση είναι καθαρά ακαδημαϊκού χαρακτήρα, αν όχι τελείως ανακριβής. Τη δεκαετία του 1920 είχε καταγραφεί ραγδαία άνοδος του χρηματιστηρίου, τεχνολογική μανία (με το ραδιόφωνο) και «φούσκα» στην αγορά ακινήτων (κυρίως στην Φλόριντα). Η Fed θα έπρεπε να είχε προχωρήσει σε επιθετικές μειώσεις των επιτοκίων αμέσως μετά την αρχή της ύφεσης το 1929, αντ’ αυτού όμως επέλεξε να διατηρήσει σε υψηλό επίπεδο το ύψος του κόστους δανεισμού, ενώ μάλιστα το ανέβασε κιόλας, εκτιμώντας πως ήταν ύψιστης σημασίας να διατηρηθεί η διασύνδεση του χρυσού με το δολάριο (τα υψηλά επιτόκια ενθαρρύνουν τους ξένους επενδυτές να συνεχίσουν να φέρουν δολάρια αντί να τα ανταλλάσσουν με χρυσό). Η έρευνα που πραγματοποίησε ο Bernanke, μέσω του πανεπιστημίου του Princeton, έδειξε πως όσο περισσότερο παρέμειναν οι χώρες συνδεδεμένες στον «κανόνα του χρυσού» (gold standard) στη διάρκεια του 1930, τόσο πιο βαθιές υφέσεις αντιμετώπιζαν. Τότε, «τα γεράκια» της νομισματικής πολιτικής υποστήριζαν κάθετα την παραμονή στον «κανόνα του χρυσού».Το αντίστοιχο επιχείρημα εν έτει 2007 είναι πως ο πληθωρισμός είναι ο μεγαλύτερος «δημόσιος κίνδυνος» για τις ΗΠΑ, ενώ το αντίστοιχο μεγαλύτερο λάθος στη νομισματική πολιτική θα είναι να παραμείνει σε υψηλό επίπεδο το ύψος των επιτοκίων, στην προσπάθεια συγκράτησης του γενικού επιπέδου των τιμών. Κατά πάσα πιθανότητα, ο Bernanke θα αποφύγει παρόμοια ατοπήματα με αυτά του μακρινού παρελθόντος, χάρη στη διαίσθηση του και στη βαθιά μελέτη των λαθών στην πολιτική της δεκαετίας του 1930. "Ο Bernanke έχει πλήρη επίγνωση του ρόλου της Κεντρικής Τράπεζας ως πιστωτή την ύστατη ώρα της κρίσης, ούτως ώστε να αποφευχθούν σοβαρές διαταραχές στο χρηματοπιστωτικό σύστημα» αναφέρει ο Barry Eichengreen, οικονομολόγος στο πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει πως η επιλογή του προέδρου της Fed είναι εύκολη. Ο ίδιος γνωρίζει πολύ καλά πως αν οι τάσεις για υψηλότερο πληθωρισμό παγιωθούν τότε αργά ή γρήγορα θα αναγκασθεί να αυξήσει τα επιτόκια, ούτως ώστε να τις περιορίσει. Για να πέσει ο πληθωριστικός «πυρετός» της δεκαετίας του 1970, η Κεντρική Τράπεζα είχε αναγκασθεί- υπό την προεδρία του Paul Volcker- να ανεβάσει στο 19% το ύψος των επιτοκίων, που και πάλι δεν θα είχε και μεγάλο αποτέλεσμα αν δεν είχαν ακολουθήσει διαδοχικές υφέσεις από το 1980 έως το 1982. Παράλληλα, τα νέα ευφυή χρηματοοικονομικά ευρήματα όπως οι τιτλοποιήσεις καθιστούν ιδιαίτερα δύσκολο για την Fed να λάβει ξεκάθαρα μηνύματα για την οικονομία. Επομένως, τα πάντα είναι δυνατά. Όπως λέει και ο Eichengreen, "οι Κεντρικοί Τραπεζίτες πλέον αυτοσχεδιάζουν».
http://www.capital.gr/businessweek/articles.asp?cid=9&id=458521
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment