H αλήθεια για το Mνημόνιο

ZZ

Η καθυστερημένη αλήθεια με μισόλογα για το Μνημόνιο είναι σκληρή: Κυβέρνηση και χώρα έχουν μετατραπεί σε εκτελεστές των μέτρων που έχουν προσδιοριστεί από μη εκλεγμένους από τον ελληνικό λαό ξένους τεχνοκράτες και γραφειοκράτες του ΔΝΤ, της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Και οι «ρωγμές» στο κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο διευρύνονται ραγδαία. Τώρα, και αυτοί που το υπέγραψαν και αυτοί που το ψήφισαν στη Βουλή φαίνεται ότι αρχίζουν να το «μετανιώνουν» αλλά δεν το ομολογούν.

Oμως, η κοινωνία μας, αυτή η περίφημη «Κοινωνία των Πολιτών», προσπαθεί να αφυπνισθεί... δείχνοντας πως δεν θυμάται την ύπαρξή της μόνο όταν πρόκειται να διεκδικήσει παραχωρήσεις από το κράτος όπως της καταλογίζουν.

Το δίλημμα «Μνημόνιο ή χρεοκοπία» άνοιξε τον δρόμο... Οι «βάρβαροι» του ΔΝΤ δεν ήταν απλώς «μια κάποια λύσις», ήταν η μοναδική. Πώς, λοιπόν, να περιμένει κάποιος ότι η αντιμετώπιση της οικονομικής κατάρρευσης θα έλθει από πολιτικούς «ρεαλιστές»; Αφού, λοιπόν, επί τριάντα χρόνια το πολιτικό σύστημα δεν μπόρεσε να αναλάβει το πολιτικό κόστος του ρεαλισμού, ας πληρώσει τώρα και το ίδιο.

Οι τρεις «βρώμικες» λέξεις που έπαιξαν έξυπνα στις αγορές από τους πανίσχυρους κερδοσκόπους -default, devaluation, deflation - πτώχευση, υποτίμηση του ευρώ, αποπληθωρισμός- «αποσταθεροποίησαν» την Ελλάδα. Και επειδή η ελληνική πτώχευση δεν συμφέρει στους πιστωτές μας, η υποτίμηση λόγω ευρώ είναι αδύνατη, και η φτώχεια του αποπληθωρισμού η μόνη αποτελεσματική θεραπεία, πούλησαν στην κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου το διαβόητο Μνημόνιο. Ηταν η μόνη αποδεκτή θεραπεία για τους ξένους δανειστές, δηλαδή για τις τράπεζες. Αποπληθωρισμός, δηλαδή πτώση των γενικών τιμών, των μισθών, των συντάξεων, του βιοτικού επιπέδου, βύθιση της οικονομικής δραστηριότητας, ανεργία, φτώχεια και κοινωνική έκρηξη.

Βεβαίως, το ΔΝΤ παραμένει ο μοναδικός θεσμός ο οποίος ενδείκνυται ως έσχατη λύση σε παρεμφερείς χρεοκοπίες, καθώς τα χρήματα που έχει δεν τα δεσμεύει και αποτελούν χρησιμοποιήσιμες πηγές χρηματοδότησης. Ο δρόμος προς το ΔΝΤ είναι η καλύτερη οδός για την εξασφάλιση προσβάσεων ad hoc», το είπε ευθέως η Μέρκελ.

Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο που φτιάχτηκε με γνώμονα την ηγεμονία των ΗΠΑ, ιδρύθηκε πάνω στα ερείπια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, με στόχο να διαμορφώσει ένα σύστημα οικονομικής σταθερότητας στις ΗΠΑ, την Ευρώπη και την Ιαπωνία. Αναζητώντας τη νέα παγκόσμια οικονομική τάξη που ταιριάζει, φυσικά, στον αμερικανικό καπιταλισμό, το πανίσχυρο American Enterprise Institute είχε προετοιμάσει το έδαφος με το ερώτημα: «Μπορεί το ΔΝΤ, πραγματικά, να Σώσει τον Κόσμο;» Ναι... μόνο όταν ενισχυθεί και «αναβαπτισθεί» σε παγκόσμιο επίπεδο η ισχύς του. Και αυτό το πέτυχε ο Μπαράκ Ομπάμα στην ιστορική σύνοδο του «G20» της 2ας Απριλίου του 2009 στο Λονδίνο.

Η παγκόσμια οικονομία γνώρισε τη μεγαλύτερη κρίση από το «κραχ» της δεκαετίας του 1930. Οι «20» ισχυροί του πλανήτη, που συναντήθηκαν στο Λονδίνο στις 2 Απριλίου του 2009, με σκοπό τη λήψη συντονισμένων μέτρων για την αντιμετώπιση της κρίσης, αποδέχτηκαν την επικυριαρχία της Ουάσιγκτον και του ΔΝΤ. Μια κρίση που ξεκίνησε από τις ΗΠΑ όταν έσκασαν τα διαβόητα subprime στεγαστικά δάνεια υψηλού ρίσκου της αγοράς κατοικίας και τα «τοξικά» ομόλογα, προκαλώντας παγκόσμια πιστωτική ασφυξία, που διέλυσε το τραπεζικό σύστημα.

Τότε, βέβαια, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο είχε προβλέψει ότι η κατάσταση είναι δεινή στην Ιαπωνία, στη Βρετανία, στην Ιρλανδία, στη Ρωσία, στην Τουρκία(!), στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη, τις χώρες της Βαλτικής... Αντίθετα, οι προβλέψεις του τότε ήταν επιεικείς για τις ΗΠΑ, απ’ όπου ξεκίνησε η εφιαλτική κρίση. Και όμως, η Ελλάδα δεν ήταν στο κάδρο των χωρών που αποτελούν συστημικό κίνδυνο, αλλά η κυβέρνηση Παπανδρέου «πέτυχε» να τη βάλει σε περίοπτη θέση στη λίστα των επικινδύνων για χρεοκοπία οικονομιών.

Φυσικά οι χώρες με τις πληγείσες οικονομίες «υποθηκεύουν» την οικονομική ανεξαρτησία τους, αποδεχόμενες την επιβολή σκληρών όρων. Ηδη, η ελληνική οικονομία έχει ραγίσει σε χίλια κομμάτια με δραματικές ανισορροπίες. Δεν υπάρχουν μαγικές λύσεις για αντιμετωπιστεί η σαθρή «εικόνα βιτρίνας» που καταγράφεται δυσμενώς από την ίδια την πραγματικότητα της καθημερινότητας. O περιορισμός της κρατικής σπατάλης είναι ανέφικτος... Το ΔΝΤ θα εφαρμόσει πολιτική στυγερής λιτότητας ενόψει του τραγικού δημοσιονομικού αδιεξόδου. Για την άρρωστη κατάσταση των δημοσίων οικονομικών της χώρας μας, όλοι τα ξέραμε. Ομως, η κυβέρνηση αυτές τις υποχρεώσεις και τις συστάσεις, που υποθηκεύουν τις ελπίδες του λαού, «πιστεύει» ότι τις χρεώνει στο ΔΝΤ.