Το πρόβλημα δεν είναι πως η κατάσταση είναι δραματική, το πρόβλημα είναι πως η κατάσταση μπορεί να γίνει ακόμη χειρότερη. Και, δυστυχώς, το πρώτο πόρισμα του νόμου του Μέρφι (αυτού που προβλέπει ότι «αν κάτι μπορεί να πάει στραβά, θα πάει») μας λέει ότι «αν κάτι μπορεί να πάει χειρότερα, θα πάει».
Η «έξυπνη μπλόφα», λοιπόν, της μεγαλειώδους οικονομικής διπλωματίας της κυβέρνησης Παπανδρέου αποδίδει καρπούς. Η Γαλλία και η Γερμανία μας «στέλνουν» στο ΔΝΤ. Συμφώνησαν, τελικά, οι δύο χώρες, όπως ανέφερε αξιωματούχος του γερμανικού υπουργείου Οικονομίας, να υπάρξει υποστήριξη (!) στην Ελλάδα από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, επιλέγοντας τη γερμανική άποψη πάνω στο μείζον ζήτημα που μας αφορά. Οι δύο χώρες πηγαίνουν με ταυτόσημη άποψη στην κρίσιμη ευρωπαϊκή Σύνοδο Κορυφής που πραγματοποιείται αύριο Πέμπτη στις Βρυξέλλες.
Οντως, δεν υπήρξε συνεδρίαση κυβερνητικού οργάνου στην οποία να μην αναφερθεί το ΔΝΤ. Λέγεται, επίσης, ότι δεν περνούσε καν εβδομάδα που να μην επικοινωνήσει ο πρωθυπουργός με τον Ντομινίκ Στρος - Καν. Υπάρχουν και οι φημολογούμενες εισηγήσεις του Τζόζεφ Στίγκλιτς. Ετσι, λοιπόν, τα περί ΔΝΤ ξεκίνησαν ως μπλόφα για να αισθανθούν πίεση οι Ευρωπαίοι και να προσφέρουν πρακτικά τη στήριξή τους, προκειμένου να μην υποστεί η Ευρωζώνη την ταπείνωση να διασώσει η Ουάσιγκτον ένα μέλος της.
Ομως, αξίζει να επισημανθούν ορισμένες «λεπτομέρειες». Η οικονομική πολιτική μιας χώρας που έχει προσφύγει στο ΔΝΤ καθορίζεται από τους υπαλλήλους του Ταμείου, οι οποίοι αξιολογούν τις επιδόσεις της χώρας και προτείνουν σε τακτά χρονικά διαστήματα πακέτο διορθωτικών μέτρων. Οι πολιτικοί της χώρας αυτής εκτελούν τις συστάσεις, αναλαμβάνοντας να περνούν το πακέτο μέτρων από το Κοινοβούλιο. Κερδίζουν έτσι την τμηματική οικονομική στήριξη του ΔΝΤ (το Ταμείο εκταμιεύει με δόσεις το αρχικό δάνειο που έχει εγκρίνει, και μόνο εφόσον έχουν ψηφιστεί τα μέτρα που έχει προτείνει). Κερδίζουν ταυτόχρονα την πολιτική εγγύηση, έτσι ώστε να συνεχίσει η χώρα τους να δανείζεται από τις αγορές (διότι το ΔΝΤ δεν προσφέρει όλα τα κεφάλαια που χρειάζεται μια χώρα), ασφαλώς με «μεγάλο» επιτόκιο (κανένας δανειστής δεν δανείζει φθηνά σε χώρα που βρίσκεται υπό καθεστώς χρεοκοπίας).
Τώρα, οι «σβηστές μηχανές», ο φόβος της βαθιάς ύφεσης, η κοινωνική αναταραχή είναι μπροστά. Τα σκληρά μέτρα αυξάνουν μακροπρόθεσμα τον κίνδυνο της βαθιάς ύφεσης και θα χρειαστεί ένας «από μηχανής θεός» για να ξεπεραστεί η κρίση ρευστότητας. Η έκταση της δημοσιονομικής προσαρμογής που επιχειρείται στην Ελλάδα (μείωση κατά 10,9% του ΑΕΠ του δημοσιονομικού ελλείμματος μέσα σε λίγα χρόνια), είναι κάτι που δεν έχει επιτευχθεί μεταπολεμικά από καμία ευρωπαϊκή κυβέρνηση χωρίς την υποτίμηση του νομίσματος και τη χαλάρωση της νομισματικής πολιτικής.
Οταν, πάντως, τα τεράστια δημοσιονομικά ελλείμματα, τα μεγάλα χρέη και η χαμένη αξιοπιστία οδήγησαν την Ελλάδα σε αδιέξοδο, οι αγορές ήταν πεπεισμένες ότι η χώρα ήταν παραδομένη στις φλόγες. Και πράγματι είχαν δίκιο. Η Ελλάδα δεν θα τα καταφέρει και αργά ή γρήγορα θα οδηγηθεί ακόμη και στην αγκαλιά του ΔΝΤ. Η ύφεση μπορεί να οδηγήσει σε φαύλο κύκλο την οικονομία, καθώς ο λόγος του δημοσίου χρέους προς το ΑΕΠ θα μπορούσε να συνεχίσει να αυξάνεται, αφού ο αριθμητής θα μεγαλώνει ταχύτερα από τον παρονομαστή. Τα πράγματα δείχνουν λοιπόν ότι, καθώς παραμένουμε σε μια οικονομία με «σβηστές μηχανές», θα πρέπει τώρα οι «μηχανές» αυτές να λειτουργήσουν και πάλι προτού να είναι πολύ αργά.
Πάντως, μια έρευνα που έγινε από μελετητές της γερμανικής τράπεζας, της Deutsche Βank, υποστηρίζει ότι χώρες σαν την Ελλάδα, με πολύ «μαύρη οικονομία», τα πάνε πολύ καλύτερα σε περιόδους υφέσεων, γιατί προσφέρουν μέσα από την παραοικονομία κρυφές εναλλακτικές λύσεις στην ανεργία και στη φτώχεια!
_________________
Παρηγόρια...
Δεν έχουμε μαντήλι να κλάψουμε
No comments:
Post a Comment