Η δεύτερη φάση της παγκοσμιοποίησης παράγει αστάθεια και εθνικές αντιπαλότητες
Υπάρχει κάτι το «αρμόζον» στην ριψοκίνδυνη κίνηση του Γιώργου Παπανδρέου να ανακοινώσει ότι θα θέσει σε δημοψήφισμα το τελευταίο πακέτο διάσωσης της χώρας του. Οι ηγέτες των κρατών της Ομάδας των 20 αντιμετωπίζουν μια δύσκολη πραγματικότητα. Η παγκόσμια οικονομία καταρρέει και καμία χώρα δεν έχει αναλάβει την ηγεσία μιας προσπάθειας ανάκαμψης. Υπάρχει απώλεια ελέγχου, ένα κενό εξουσίας. Η αφυπνιστική απόφαση του Παπανδρέου -παρότι η πρότασή του φαίνεται να έχει αποσυρθεί- συμβολίζει αυτή την ευρύτερη διάβρωση της επιδίωξης κοινών στόχων. Η παγκόσμια οικονομία πλέει σε άγνωστα νερά. Περνάμε από την πρώτη φάση της παγκοσμιοποίησης στη δεύτερη. Κατά την πρώτη, οι χώρες του κόσμου ευνοήθηκαν από την αύξηση των εμπορικών συναλλαγών και τη μεταφορά τεχνολογίας σε παγκόσμιο επίπεδο. Από το 1980 έως το 2010, ο όγκος των διεθνών εμπορικών συναλλαγών τετραπλασιάστηκε. Αμέτρητα εκατομμύρια άνθρωποι βγήκαν από τη φτώχεια. Μια νέα, μεσαία τάξη δημιουργήθηκε στην Ασία και τη Λατινική Αμερική. Στην τρέχουσα, δεύτερη φάση της παγκοσμιοποίησης, οι οικονομικές διασυνδέσεις των χωρών παράγουν αστάθεια και εθνικές αντιπαλότητες. Υπήρχε μια εποχή, όταν οι ΗΠΑ διαδραμάτιζαν εκ των πραγμάτων ρόλο ηγετικό. Αρχής γενομένης το 1948, το Σχέδιο Μάρσαλ προίκισε την Ευρώπη με το αντίστοιχο σήμερα ποσόν των 850 δισ. δολαρίων. Επρόκειτο για κεφάλαια που ήταν απολύτως απαραίτητα για την υλοποίηση παγίων επενδύσεων, ώστε να ανακάμψει η ευρωπαϊκή οικονομία από τον πόλεμο. Τη δεκαετία του '80, οι ΗΠΑ ηγήθηκαν της προσπάθειας αντιμετώπισης της κρίσης χρέους που έπληττε τη Λατινική Αμερική. Στα τέλη του '90, το ίδιο συνέβη με την ασιατική κρίση. Η αρχιτεκτονική της μεταπολεμικής παγκόσμιας οικονομίας ήταν κυρίως προϊόν της ηγεσίας που ασκούσαν οι ΗΠΑ.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_economyagor_1_05/11/2011_461564
Υπάρχει κάτι το «αρμόζον» στην ριψοκίνδυνη κίνηση του Γιώργου Παπανδρέου να ανακοινώσει ότι θα θέσει σε δημοψήφισμα το τελευταίο πακέτο διάσωσης της χώρας του. Οι ηγέτες των κρατών της Ομάδας των 20 αντιμετωπίζουν μια δύσκολη πραγματικότητα. Η παγκόσμια οικονομία καταρρέει και καμία χώρα δεν έχει αναλάβει την ηγεσία μιας προσπάθειας ανάκαμψης. Υπάρχει απώλεια ελέγχου, ένα κενό εξουσίας. Η αφυπνιστική απόφαση του Παπανδρέου -παρότι η πρότασή του φαίνεται να έχει αποσυρθεί- συμβολίζει αυτή την ευρύτερη διάβρωση της επιδίωξης κοινών στόχων. Η παγκόσμια οικονομία πλέει σε άγνωστα νερά. Περνάμε από την πρώτη φάση της παγκοσμιοποίησης στη δεύτερη. Κατά την πρώτη, οι χώρες του κόσμου ευνοήθηκαν από την αύξηση των εμπορικών συναλλαγών και τη μεταφορά τεχνολογίας σε παγκόσμιο επίπεδο. Από το 1980 έως το 2010, ο όγκος των διεθνών εμπορικών συναλλαγών τετραπλασιάστηκε. Αμέτρητα εκατομμύρια άνθρωποι βγήκαν από τη φτώχεια. Μια νέα, μεσαία τάξη δημιουργήθηκε στην Ασία και τη Λατινική Αμερική. Στην τρέχουσα, δεύτερη φάση της παγκοσμιοποίησης, οι οικονομικές διασυνδέσεις των χωρών παράγουν αστάθεια και εθνικές αντιπαλότητες. Υπήρχε μια εποχή, όταν οι ΗΠΑ διαδραμάτιζαν εκ των πραγμάτων ρόλο ηγετικό. Αρχής γενομένης το 1948, το Σχέδιο Μάρσαλ προίκισε την Ευρώπη με το αντίστοιχο σήμερα ποσόν των 850 δισ. δολαρίων. Επρόκειτο για κεφάλαια που ήταν απολύτως απαραίτητα για την υλοποίηση παγίων επενδύσεων, ώστε να ανακάμψει η ευρωπαϊκή οικονομία από τον πόλεμο. Τη δεκαετία του '80, οι ΗΠΑ ηγήθηκαν της προσπάθειας αντιμετώπισης της κρίσης χρέους που έπληττε τη Λατινική Αμερική. Στα τέλη του '90, το ίδιο συνέβη με την ασιατική κρίση. Η αρχιτεκτονική της μεταπολεμικής παγκόσμιας οικονομίας ήταν κυρίως προϊόν της ηγεσίας που ασκούσαν οι ΗΠΑ.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_economyagor_1_05/11/2011_461564
No comments:
Post a Comment