Εκείνο λοιπόν που προέχει τώρα, που τείνει να εμπεδωθεί με τις τεράστιες θυσίες του λαού μας η αξιοπιστία της χώρας, είναι η ανώδυνη εφαρμογή δύο σωτήριων πολιτικών, που ελπίζεται να διευκολύνουν η μία την αναπτυξιακή πορεία της οικονομίας και η άλλη την εξυπηρέτηση των μεγάλων δανειακών υποχρεώσεων του κράτους.
• Η πρώτη αφορά τη λεγόμενη «εσωτερική υποτίμηση», που βάσιμα ελπίζεται ότι θα καταστήσει διεθνώς ανταγωνιστικές και ελκυστικές τις τιμές ελληνικών προϊόντων και υπηρεσιών και
• η δεύτερη αφορά την «εκμετάλλευση της ακίνητης περιουσίας του Δημοσίου», η οποία, ειρήσθω εν παρόδω, δεν αποτελεί κρατικό ιδιοκτησιακό περιουσιακό στοιχείο, αλλά δημόσιο αγαθό που ανήκει σε όλους τους Eλληνες.
Με τη γενικευμένη διαδικασία μιας «εσωτερικής υποτίμησης» θα ελαφρυνθεί το χρονίως πάσχον «εμπορικό μας ισοζύγιο» (τα ελλείμματα του οποίου αποστερούν από την οικονομία τεράστια ποσά νομισματικής ρευστότητας 25-33 δισ. ευρώ ετησίως) και θα ζωντανέψει την αγρίως χειμαζόμενη αγορά. Από την άλλη μεριά, η εκποίηση, συνεκμετάλλευση και ενοικίαση «φιλέτων» δημόσιας γης (η αξία της οποίας υπολογίζεται περίπου στο ύψος του φετινού δημόσιου χρέους των 330 δισ. ευρώ ή 141% του ΑΕΠ), θα περιορίσει το ολονένα διογκούμενο χρέος και θα μειώσει το ύψος των ετησίως καταβαλλόμενων τόκων (μόνο για φέτος 14,6 δισ. ευρώ ή 6,1% του ΑΕΠ).
Η εφαρμογή της «εσωτερικής υποτίμησης» θέλει μεγάλη προσοχή ως προς τον χρόνο και κυρίως τον επιλεκτικό και ποσοτικό τρόπο εφαρμογής της. Oσο επικίνδυνος είναι ο πληθωρισμός, άλλο τόσο επικίνδυνος θα μπορούσε να είναι και ο αποπληθωρισμός.
«Χρόνιες» κρίσεις
Η ελληνική οικονομία αντιμετωπίζει, όχι τώρα αλλά επί σειρά ετών, δύο μεγάλες κρίσεις: τη «δημοσιονομική» που καταγράφεται στους κρατικούς προϋπο- και απο-λογισμούς και την «ανταγωνιστική» που καταγράφεται στο «ισοζύγιο εξωτερικών πληρωμών» (εμπορικό ισοζύγιο). Στην πρώτη, τα συνεχή επί χρόνια ελλείμματα δημιουργούνται από την κακοδιαχείριση, τη σπατάλη και τη ρεμούλα των κυβερνήσεων, ενώ στη δεύτερη, τα εξίσου τεράστια ελλείμματα του ισοζυγίου εξωτερικών πληρωμών της χώρας (εμπορικό ισοζύγιο), δημιουργούνται από την έλλειψη ανταγωνιστικότητας των ελληνικών προϊόντων και υπηρεσιών. Είναι γνωστό ότι οι εισαγωγές μας είναι τριπλάσιας αξίας των εισαγωγών, με αποτέλεσμα το έλλειμμα του ισοζυγίου συναλλαγών (13,1% και 10,6% του ΑΕΠ τη διετία 2009-10) να συναγωνίζεται σε αθλιότητα το δημοσιονομικό έλλειμμα (15,4% και 9,4% του ΑΕΠ την ίδια περίοδο).
Η εσωτερική υποτίμηση θα μπορούσε να βοηθήσει πολύ, εάν με την επίβλεψη του ΥΠΑΝ οργανωθεί από τα Επιμελητήρια, τους Συνδέσμους και τους Συλλόγους των παραγωγικών τάξεων γενικευμένη συλλογική προσπάθεια για κάθετη πτώση των τιμών στην ελληνική αγορά, έτσι ώστε να καταστούν διεθνώς ανταγωνιστικοί οι κατεξοχήν εξωστρεφείς παραγωγικοί μηχανισμοί του ιδιωτικού και του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Η διαδικασία αυτή νομιμοποιεί κατά τη γνώμη μου τις κυβερνητικές και σφόδρα αντιλαϊκές (αλλά ταυτόχρονα πρωτόγνωρα θαρραλέες) ρυθμίσεις του πρόσφατου νόμου για τις εργασιακές σχέσεις των εργαζομένων στις ΔΕΚΟ και στις επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα.
Συμμερίζομαι την εξέγερση των συμπολιτών μας, που θα περιορισθούν προνόμια ή ακόμη και κεκτημένα εργασιακά δικαιώματά τους, όμως όλα όσα έχουμε υποστεί μέχρι τώρα θα πάνε χαμένα αν δεν ξεπεράσουμε το εμπόδιο της παντελούς έλλειψης ανταγωνιστικότητας, μοναδικού δρόμου για ανάπτυξη.
Eνα από τα εμπόδια (το πιο οδυνηρό) που δυσχεραίνει τη μαραθώνια πορεία για ανταγωνιστικότητα και ανάπτυξη είναι, σύμφωνα με τους Eλληνες και ξένους ειδικούς, το υψηλό εργατικό κόστος. Και εξηγούμαι, για να μη παρεξηγηθώ από τους εργαζόμενους και τις συντεχνίες τους, ότι δεν αναφέρομαι στο κατά κεφαλήν εργατικό κόστος, αλλά στο κατά μονάδα παραγόμενου προϊόντος. Το κόστος αυτό εξαρτάται τόσο από το μέγεθος της παραγωγής (οικονομίες κλίμακας), όσο και από την ύπαρξη σύγχρονων τεχνολογικών μέσων και διοικητικών μεθόδων, που καθιστούν παραγωγικότερα τα εργατικά χέρια.
Φοβάμαι ότι ανέλαβα να υποκαταστήσω την ανεπαρκή πληροφόρηση της κοινής γνώμης, αλλά και να αποκαλύψω την άγνοια πολλών βουλευτών, ίσως και κάποιων κυβερνητικών παραγόντων που θεώρησαν άδικες και μη αναγκαίες τις παρεμβάσεις στον ευρύτερο δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα. Θα 'Απρεπε η κυβέρνηση με ειδικά σεμινάρια επιμόρφωσης όλων αυτών να τους εξηγήσει, πριν τους διαγράψει, πόσο αναγκαία είναι η λιτότητα και οι θυσίες όσων απασχολούνται στους κατ'Α εξοχήν παραγωγικούς κλάδους της οικονομίας, καθ'Α όσον αυτοί και μόνο αυτοί μπορούν να βοηθήσουν να γίνουμε περισσότερο ανταγωνιστικοί τόσο στη βελτίωση της ποιότητας των ελληνικών προϊόντων και υπηρεσιών, όσο και στη δημιουργία ανταγωνιστικών τιμών.
http://www.express.gr/news/finance/400337oz_20101231400337.php3
____________________________________________________
έναν άνεμο σύμπνοιας διαβλέπω με τα λεγόμενα περί εσωτερικής υποτίμησης...
No comments:
Post a Comment