Όπως γνωρίζετε, η Ισλανδία για να αντιμετωπίσει την κρίση, έκανε στάση πληρωμών, υποτίμησε το νόμισμά της και εθνικοποίησε τις τράπεζες της. Η στάση της αυτή καταγγέλθηκε από την Ευρωπαική Ένωση και το ΔΝΤ ως παράνομη και στρεβλή (!).
Σήμερα η χώρα έχει έναν από τους υψηλότερους ρυθμούς ανάπτυξης στην Ευρώπη. Το αποτέλεσμα της πρακτικής που ακολούθησε κόντρα στην πρακτική που της πρότειναν όλοι οι διεθνείς φορείς (αυτό που έκανε η Ελλάδα) φαίνεται στο διάγραμμα που ακολουθεί. Για να είναι πιο δίκαια η σύγκριση, πρέπει να τονιστεί ότι η θέση της Ελλάδας ήταν πιο δύσκολη, αφού θα έπρεπε να αλλάξει (πάλι) νόμισμα, επιστρέφοντας στη δραχμή ή πηγαίνοντας στην ευρωδραχμή).
Έτσι στην πραγματικότητα που δημιουργήθηκε από τους ‘περίεργους’ σχεδιασμούς της ευρωζώνης έχουμε το εξής φαινόμενο. Η Ισλανδία που δεν δέχθηκε τα σχέδια που της προτάθηκαν (και έγινε προσπάθεια να της επιβληθούν) από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΔΝΤ, να έχει μια οικονομία, η οποία είναι σε πολύ καλύτερη κατάσταση από αυτές που ακολούθησαν το σύνδρομο του καλού μαθητή (τέτοια συμπεριφορά είχαν η Ελλάδα πρωτίστως, η Ιρλανδία στη συνέχεια, η οποία όμως κατάφερε να κρατήσει το επιχειρηματικό μοντέλο της χαμηλής φορολογίας και η Κύπρος που εφάρμοσε όλα όσα της υπέδειξαν τα όργανα της ευρωζώνης).
Συμπέρασμα 2 : Αν και η εφαρμογή των τακτικών της λιτότητας και των Μνημονίων θεωρείται μονόδρομος και η βέλτιστη λύση (χωρίς να διευκρινίζεται για ποιόν), η ιστορία δείχνει ότι υπάρχουν και άλλες εναλλακτικές.
Αυτό που πρέπει να τονιστεί ιδιαίτερα (για να αποφευχθούν οι ατυχείς συγκρίσεις μεταξύ των δύο λαών, χωρίς να ξεχνιέται το γεγονός ότι η κοινωνία της Ισλανδίας είναι πολύ περισσότερο ομοιογενής και διάφανη στη λειτουργία της), είναι ότι η διαφορετική τροπή στην αντιμετώπιση της κρίσης στην Ισλανδία οφείλεται στον πρόεδρο της. Η κυβέρνηση που προέκυψε από τις εκλογές που ακολούθησαν την κρίση του τραπεζικού της συστήματος, αποφάσισε ομόφωνα (!), την καταβολή αποζημιώσεων στους καταθέτες, αφού το χρέος τους θα το αναλάμβανε το κράτος της Ισλανδίας.
Ο πρόεδρος της χώρας όμως (αντίθετα με την Ελλάδα, στην Ισλανδία ο ρόλος του Προέδρου της Δημοκρατίας παραμένει σημαντικός) βρήκε παράλογο το αίτημα να αναλάβουν τα χρέη των τραπεζών οι πολίτες, την ώρα που τα κέρδη τους μοιράζονταν σε μια περιορισμένη ομάδα μετόχων και υψηλόβαθμων στελεχών (!).
Έτσι έθεσε το θέμα σε δημοψήφισμα (όπως έγινε και με το σχέδιο Ανάν στην Κύπρο). Προφανώς ο λαός της Ισλανδίας δεν είχε κανένα απολύτως κίνητρο να αναλάβει το χρέος αυτό και αγνοώντας τις απειλές του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος για την απομόνωση του και των κυβερνήσεων της Βρετανίας και της Ολλανδίας, για την πιθανή άσκηση βίας για την προστασία των καταθετών τους καταψήφισε τις σχετικές προτάσεις.
Το ίδιο έκανε ακόμα και όταν η ευρωζώνη και το ΔΝΤ παρουσίασαν ένα βελτιωμένο σχέδιο αποζημιώσεων των καταθετών των εν λόγω τραπεζών. Έτσι η Ισλανδία, ακολούθησε τον μοναχικό και δύσκολο δρόμο της, επιτυγχάνοντας ένα μικρό θαύμα, αφού έχει ήδη αναστρέψει το κλίμα που επικρατούσε και έχει επιστρέψει στην ανάπτυξη.
Συμπέρασμα 3 : Όταν λειτουργούν οι θεσμοί της Δημοκρατίας, οι λαοί και τα έθνη βρίσκουν το δρόμο τους. Εκεί που έχουν αλωθεί, η δημοκρατία αποτελεί απλά την ψευδαίσθηση, στο όνομα της οποίας καταστρέφονται οι κοινωνίες (αυτό περιλαμβάνει από τις χώρες του νότου της ευρωζώνης μέχρι αυτές που συμμετέχουν στην Αραβική Άνοιξη)
http://www.ezmarket.gr/
Η Ισλανδία είναι η πρώτη χώρα της Ευρώπης που υπέγραψε συμφωνία ελεύθερων εμπορικών συναλλαγών με την Κίνα, μεταδίδει το Bloomberg.
H υπουργός Εξωτερικών της Ισλανδίας, Οssur Sharphedinsson υπέγραψε τη Δευτέρα τη συμφωνία με τον υπουργό Εμπορίου της Κίνας, μετά από διαπραγματεύσεις έξι ετών.
http://www.euro2day.gr/news/world/125/articles/771165/ArticleNewsWorld.aspx
No comments:
Post a Comment