Το αεροδρόμιο Tegel του Βερολίνου, που εξακολουθεί να υποδέχεται τους περισσότερους επιβάτες που φθάνουν στην πρωτεύουσα της ηγετικής οικονομικής δύναμης της Ευρώπης, είναι ξεπερασμένο και επαρχιακό.
Τα εγκαίνια του νέου διεθνούς αεροδρομίοιυ Schönefeld έχουν καθυστερήσει για περισσότερο από ένα χρόνο για τεχνικούς λόγους (μια κάπως καθησυχαστική πρόκληση στη φήμη της Γερμανίας). Ωστόσο, παρά την ψύχρα του Μαρτίου στην Κεντρική Ευρώπη, το Βερολίνο αποπνέει εμπιστοσύνη. Περισσότερο από ποτέ, η πόλη είναι ένα έργο σε εξέλιξη - σε σύγχυση, όχι πολύ όμορφη, και με υπερβολική δόση ιστορίας.
Το Βερολίνο είναι ένα εργοτάξιο που έχει καταφέρει να μετατρέψει τα πολλαπλά του περασμένα πρόσωπα σε θετική ενέργεια. «Η Καταστροφή της Διαφορετικότητας: Βερολίνο 1933-1938» είναι το θέμα μιας σειράς από εκθέματα που σηματοδοτεί την 80η επέτειο του Χίτλερ στην εξουσία και την 75η της φρικτής νύχτας των διώξεων Pogromnacht. Στο Μουσείο Γερμανικής Ιστορίας στο Unter den Linden, ολόκληρες τάξεις νέων μαθητών και φοιτητών συρρέουν για να δουν την καταστροφή που εξεπέλυσε ένα εγκληματικό καθεστώς του οποίου τα εκθέματα, από μεγάφωνα, στολές και όπλα, εμφανίζονται με ένα εκπαιδευτικό τρόπο.
Οι νέοι Βερολινέζοι δεν μπορούν να αγνοήσουν από πού προέρχονται. Ωστόσο, ίσως επειδή το παρελθόν φαντάζει σαν προειδοποίηση - και εξακολουθεί να είναι ορατό στην τοπογραφία και την αρχιτεκτονική της πόλης σήμερα – το Βερολίνο είναι εντυπωσιακό στην απλότητα του, την ακτινοβόλο νεωτερικότητα του (που συμβολίζεται από το γυάλινο θόλο του Reichstag, η σύλληψη του Βρετανού αρχιτέκτονα Νόρμαν Φόστερ), και, πάνω απ 'όλα, την ένταση του.
Η θετική ενέργεια του έρχεται σε απόλυτη αντίθεση με την παρακμιακή ομορφιά του Παρισιού, μια πόλη που βρίσκεται σε μια πορεία «μουσειοποίησης.» Φυσικά, αν μπορείτε να αντέξετε οικονομικά να ζείτε εκεί, το Παρίσι παραμένει ένα εξαιρετικό μέρος. Όμως, το Βερολίνο είναι ένα καλύτερο μέρος για να εργάζεσαι, ακόμη και αν αμοίβεσαι λίγα. Ακόμη και με ένα χαμηλό μισθό, μπορεί να ζήσει κανείς και να μεγαλώσει τα παιδιά του στην ίδια πόλη.
Χάρη στο χαμηλό κόστος στέγης, το Βερολίνο δεν έχει γίνει, όπως το Παρίσι, ένα γκέτο για τους πλούσιους. Σε αντίθεση με τους Γάλλους, οι οποίοι μειονεκτούν λόγω του υψηλού κόστους των κατοικιών, η αγοραστική δύναμη των Γερμανών είναι πιο αρμονικά κατανεμημένη, δημιουργώντας περισσότερο ‘χώρο’ για την κατανάλωση των νοικοκυριών ώστε να συμβάλουν στην οικονομική ανάπτυξη.
Η θετική ενέργεια της Γερμανίας είναι, φυσικά, το αποτέλεσμα της επιτυχίας μεταφρασμένης σε εμπιστοσύνη, την οποία Καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ ενσαρκώνει με δύναμη και απλότητα.
Η Μέρκελ έχει αλλάξει ριζικά κατά τη διάρκεια της θητείας της. Πριν από πέντε χρόνια δεν απέπνεε τη φυσική ηγεμονία που κατέχει τώρα. Σήμερα, όπως και ο Πάπας Φραγκίσκος, είναι σαφώς πιο άνετη με τον εαυτό της. Υπήρξε άραγε Γάλλος πρόεδρος από τον Φρανσουά Μιτεράν και μετά ο οποίος πραγματικά να αποτελούσε πρόκληση για τη Γερμανίδα καγκελάριο; Αν η Γαλλία έχει αντικαταστήσει τη Γερμανία ως ο «ασθενής της Ευρώπης», αυτό έχει συμβεί για πολιτικούς λόγους, πάνω απ 'όλα: όραμα, θάρρος, δύναμη στη βόρεια πλευρά του Ρήνου, και ταλάντευση, αδράνεια και αδυναμία στα νότια.
Φυσικά, δεδομένων των υπερβολικά χαμηλών μισθών και δυσμενών δημογραφικών τάσεων, η Γερμανία θα συνεχίσει να αντιμετωπίζει δυσκολίες. Αλλά το να τονίζει κανείς μόνο αυτά τα προβλήματα, όπως κάποιοι Γάλλοι, είναι καθαρή υπεκφυγή. Η γερμανική δημογραφία δεν μπορεί να είναι η λύση για την γαλλική ανεργία των νέων, σαν να μπορούσε κανείς να υιοθετήσει ένα σλόγκαν όπως: «Τους λείπουν νέοι, οι νέοι μας στερούνται θέσεις εργασίας - τι τέλειο ταίριασμα!» Αυτές οι δηλώσεις υποδηλώνουν ανεύθυνα ότι ο χρόνος είναι υπέρ της Γαλλίας, ανεξάρτητα από το αν θα εφαρμόσει τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις.
Η τρέχουσα κατεύθυνση της Γαλλίας είναι μια πηγή βαθιάς ανησυχίας στη Γερμανία, της οποίας η εξέλιξη θα έπρεπε να αναλύεται στη Γαλλία ως πηγή έμπνευσης - ένα παράδειγμα προς μίμηση, ακόμη και αν η χώρα δεν πρέπει να καταλήξει σε αυτομαστίγωση. Ωστόσο, η σημερινή συζήτηση στη Γαλλία για το γερμανικό μοντέλο θυμίζει μυστηριωδώς τις συζητήσεις που ακολούθησαν την ήττα της Γαλλίας στο τέλος του γαλλο-πρωσικού πολέμου. Τον Ιούνιο του 1871, λίγο μετά το τέλος του πολέμου, ο Γάλλος πολιτικός Léon Gambetta δήλωνε: «Οι αντίπαλοι μας έχουν κερδίσει, επειδή κινητοποιήθηκαν με την πειθαρχία, την επιστήμη και τη σύνεση στο πλευρό τους.» Η Γερμανία, όπως φαίνεται, μπορεί να συσπειρώσει ακόμη αυτές τις αιώνιες αξίες.
Η κύρια διαφορά (ευτυχώς) είναι ότι τώρα οι ευρωπαϊκοί κανόνες της διαδικασίας ενοποίησης δεν περιλαμβάνουν τον πόλεμο - ακόμα και τον οικονομικό πόλεμο - μεταξύ των δύο χωρών.
Στο τελευταίο του βιβλίο, Days of Power, ο πρώην υπουργός Γεωργίας, Bruno Le Maire, γράφει συγκαταβατικά και αλαζονικά για το κτίριο που στεγάζει τον ομόλογό του στην Κοπεγχάγη, την οποία το οποίο συγκρίνει με εργατικές κατοικίες. Με περισσή λαμπρότητα, πάρα πολλά εμπόδια, και μια έλλειψη δυναμισμού, η Γαλλία σήμερα μπορεί και πρέπει να μάθει πολλά από τη Γερμανία.
http://www.sofokleous10.gr/portal2/toprotothema/toprotothema/2013-03-31-15-11-35-2013033192667/
No comments:
Post a Comment