Υπάρχει μια αίσθηση ανησυχίας στη Γερμανία ότι οι ίδιες καρικατούρες των
Ναζί επιστρέφουν. Αυτήν τη φορά στους δρόμους της Κύπρου.
Η καγκελάριος Άγκελα Μέρκελ έχει το μουστάκι του Χίτλερ, παρόλο που την κάνει να μοιάζει περισσότερο με τον Τσάρλι Τσάπλιν. Ο υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε κραδαίνει απειλητικά ένα πιστόλι, αγκυλωτοί σταυροί σε αφίσες και άλλα πολλά που καταγγέλλουν τη δικτατορία του Βερολίνου. Όλα θα έμοιαζαν ανόητα αν η οργή δεν ήταν τόσο πραγματική.
Υπάρχει, όμως, κάποιος εκνευρισμός και στη γερμανική πρωτεύουσα. "Δεν είμαστε οι κακοί", λέει ο Β. Σόιμπλε, ο οποίος βλέπει τον εαυτό του ως τον πιο παθιασμένο φιλοευρωπαίο στην κυβέρνηση της Α. Μέρκελ. Η κυβέρνησή του επιδιώκει απλώς "λογικές, υπεύθυνες πολιτικές" κατά της κρίσης στην ευρωζώνη.
Αυτό σημαίνει ότι κάθε χώρα που βρίσκεται στο ευρώ πρέπει να βάλει τον προϋπολογισμό της σε τάξη, ώστε να γίνει η οικονομία της ανταγωνιστική, υποστηρίζει. "Όποιος αναλαμβάνει υπερβολικούς κινδύνους θα πρέπει να είναι προετοιμασμένος να υποστεί απώλειες στο τέλος", προειδοποιεί.
Το μικρό κήρυγμά του την περασμένη εβδομάδα σχετικά με τα ρίσκα του ηθικού κινδύνου ήταν πολύ… γερμανικό. Δεν ήταν τίποτε περισσότερο από μια δήλωση του προφανούς για το εγχώριο τηλεοπτικό κοινό, αντικατοπτρίζοντας ακριβώς αυτό που πιστεύουν και οι περισσότεροι Γερμανοί: ότι η κρίση της ευρωζώνης έχει οδηγήσει σε καθίζηση πάρα πολλές χώρες που ζούσαν πέρα από τις δυνατότητές τους.
Σε ό,τι αφορά την Κύπρο, το επιχειρηματικό μοντέλο της ως φορολογικού παραδείσου - που οι Γάλλοι αποκαλούν ποιητικά μια paradis fiscal, με χαμηλούς φορολογικούς συντελεστές και υψηλά επιτόκια για τους καταθέτες, πολλοί εκ των οποίων είναι Ρώσοι- απλώς "δεν είναι βιώσιμο". Αυτή είναι η άποψη του Β. Σόιμπλε, την οποία μοιράζεται όλο το πολιτικό φάσμα της Γερμανίας, από την αριστερά μέχρι τη δεξιά. Ο τραπεζικός τομέας της Κύπρου -που ήταν οκταπλάσιος σε μέγεθος από την οικονομία της- έπρεπε να συρρικνωθεί.
Σαφέστατα δεν ήταν αυτό που θα ήθελαν να ακούσουν οι διαδηλωτές στη Λευκωσία. Φαίνεται πως πιστεύουν ότι θα είχαν ακόμη τη δουλειά τους, τα τραπεζικά τους δάνεια και την καλή τους ζωή, εάν δεν υπήρχε η αλαζονική και παράλογη κυβέρνηση του Βερολίνου, η οποία επιμένει σε μία πολιτική ανηλεούς λιτότητας.
Η γερμανική πρόταση, όμως, ότι οι φορολογικοί παράδεισοι δεν είναι... βιώσιμοι εντός της ευρωπαϊκής νομισματικής ένωσης έχει κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου πέραν της Κύπρου.
Ο Ζαν Άσελμπορν, ο υπουργός Εξωτερικών του Λουξεμβούργου, όπου ο τραπεζικός τομέας προσέφερε χαμηλή φορολογία πολύ πριν η χώρα υιοθετήσει το ευρώ, κατήγγειλε και εκείνος το γερμανικό diktat.
"Μου είναι πολύ δύσκολο να αφομοιώσω τη φράση επιχειρηματικό μοντέλο" δήλωσε και συμπλήρωσε: "Η Γερμανία δεν έχει το δικαίωμα να καθορίζει το επιχειρηματικό μοντέλο άλλων χωρών στην Ε.Ε. Δεν πρέπει να βρεθούμε σε μία κατάσταση όπου οι χώρες στραγγαλίζονται με το πρόσχημα χρηματοοικονομικών παραγόντων", συμπλήρωσε.
Στο Βερολίνο η αίσθηση δεν είναι ότι η Γερμανία έχει τα λάθος επιχειρήματα. Υπάρχει μια βαθιά ηθική πεποίθηση ότι ο δανεισμός είναι συνήθως κακή ιδέα. Στη γερμανική γλώσσα, η λέξη για το χρέος, schuld, είναι η ίδια με τη λέξη για την ενοχή.
Αυτή ακριβώς η αίσθηση της ηθικής ενίσχυσε την αποφασιστικότητα του Βερολίνου για μεγαλύτερη εμπλοκή των ιδιωτών πιστωτών, όπως και των φορολογουμένων, στις διασώσεις της ευρωζώνης, για να αποτραπεί ο κίνδυνος του ηθικού κινδύνου.
Στην περίπτωση της Κύπρου, η πεποίθηση αυτή ενισχύθηκε με το επιχείρημα του ΔΝΤ ότι η κυβέρνηση δεν θα είναι σε θέση να εξυπηρετήσει το χρέος της με μία πλήρη διάσωση € 17 δισ. Το ΔΝΤ, με τη στήριξη του Βερολίνου, έθεσε ανώτατο όριο στα €10 δισ. για το τι θεωρεί... βιώσιμο. Κατά συνέπεια, έπρεπε να βρεθούν €7 δισ. από ιδιώτες επενδυτές. Οι διαδηλωτές στη Λευκωσία, λοιπόν, θα έπρεπε να βάλουν στο στόχαστρο όχι μόνο τη Μέρκελ, αλλά και την Κριστίν Λαγκάρντ.
Ενώ, όμως, οι διαδηλωτές συνεχίζουν να δαιμονοποιούν την καγκελάριο και τους συναδέλφους της, στο Βερολίνο αναπτύσσεται η αίσθηση ότι η Γερμανία θα κατηγορηθεί από τους εταίρους της για ό,τι κάνει, όπως ακριβώς συνέβη και στις ΗΠΑ κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου.
"Οι Αμερικανοί ήταν ηγεμονικός σταθεροποιητής στην εξωτερική πολιτική, έτσι είχαν πάντα την ευθύνη", εξηγεί ανώτατος αξιωματούχος και συμπληρώνει. "Αυτή είναι η ανάλυσή μου και για τη Γερμανία. Ο καθένας χρειάζεται ένα σταθερό νόμισμα, αλλά όταν η Γερμανία επιμένει στη σταθερότητα, τότε αυτό εκλαμβάνεται ως ποινή για τα υπόλοιπα κράτη".
Ο Μίκαελ Στούρμεν, αρθρογράφος στη συντηρητική εφημερίδα Die Welt, προειδοποιεί ότι η Γερμανία είναι καταδικασμένη ό,τι κι αν κάνει.
"Είτε θα είμαστε οι κακοί Γερμανοί που σώσαμε το ευρώ επιβάλλοντας λιτότητας είτε θα επιτρέψουμε τον πληθωρισμό και θα μας επιρρίψουν τις ευθύνες που αφήσαμε το νόμισμα να καταρρεύσει. Δεν μπορούμε να κερδίσουμε", δηλώνει.
ΠΗΓΗ: FT.com
Η καγκελάριος Άγκελα Μέρκελ έχει το μουστάκι του Χίτλερ, παρόλο που την κάνει να μοιάζει περισσότερο με τον Τσάρλι Τσάπλιν. Ο υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε κραδαίνει απειλητικά ένα πιστόλι, αγκυλωτοί σταυροί σε αφίσες και άλλα πολλά που καταγγέλλουν τη δικτατορία του Βερολίνου. Όλα θα έμοιαζαν ανόητα αν η οργή δεν ήταν τόσο πραγματική.
Υπάρχει, όμως, κάποιος εκνευρισμός και στη γερμανική πρωτεύουσα. "Δεν είμαστε οι κακοί", λέει ο Β. Σόιμπλε, ο οποίος βλέπει τον εαυτό του ως τον πιο παθιασμένο φιλοευρωπαίο στην κυβέρνηση της Α. Μέρκελ. Η κυβέρνησή του επιδιώκει απλώς "λογικές, υπεύθυνες πολιτικές" κατά της κρίσης στην ευρωζώνη.
Αυτό σημαίνει ότι κάθε χώρα που βρίσκεται στο ευρώ πρέπει να βάλει τον προϋπολογισμό της σε τάξη, ώστε να γίνει η οικονομία της ανταγωνιστική, υποστηρίζει. "Όποιος αναλαμβάνει υπερβολικούς κινδύνους θα πρέπει να είναι προετοιμασμένος να υποστεί απώλειες στο τέλος", προειδοποιεί.
Το μικρό κήρυγμά του την περασμένη εβδομάδα σχετικά με τα ρίσκα του ηθικού κινδύνου ήταν πολύ… γερμανικό. Δεν ήταν τίποτε περισσότερο από μια δήλωση του προφανούς για το εγχώριο τηλεοπτικό κοινό, αντικατοπτρίζοντας ακριβώς αυτό που πιστεύουν και οι περισσότεροι Γερμανοί: ότι η κρίση της ευρωζώνης έχει οδηγήσει σε καθίζηση πάρα πολλές χώρες που ζούσαν πέρα από τις δυνατότητές τους.
Σε ό,τι αφορά την Κύπρο, το επιχειρηματικό μοντέλο της ως φορολογικού παραδείσου - που οι Γάλλοι αποκαλούν ποιητικά μια paradis fiscal, με χαμηλούς φορολογικούς συντελεστές και υψηλά επιτόκια για τους καταθέτες, πολλοί εκ των οποίων είναι Ρώσοι- απλώς "δεν είναι βιώσιμο". Αυτή είναι η άποψη του Β. Σόιμπλε, την οποία μοιράζεται όλο το πολιτικό φάσμα της Γερμανίας, από την αριστερά μέχρι τη δεξιά. Ο τραπεζικός τομέας της Κύπρου -που ήταν οκταπλάσιος σε μέγεθος από την οικονομία της- έπρεπε να συρρικνωθεί.
Σαφέστατα δεν ήταν αυτό που θα ήθελαν να ακούσουν οι διαδηλωτές στη Λευκωσία. Φαίνεται πως πιστεύουν ότι θα είχαν ακόμη τη δουλειά τους, τα τραπεζικά τους δάνεια και την καλή τους ζωή, εάν δεν υπήρχε η αλαζονική και παράλογη κυβέρνηση του Βερολίνου, η οποία επιμένει σε μία πολιτική ανηλεούς λιτότητας.
Η γερμανική πρόταση, όμως, ότι οι φορολογικοί παράδεισοι δεν είναι... βιώσιμοι εντός της ευρωπαϊκής νομισματικής ένωσης έχει κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου πέραν της Κύπρου.
Ο Ζαν Άσελμπορν, ο υπουργός Εξωτερικών του Λουξεμβούργου, όπου ο τραπεζικός τομέας προσέφερε χαμηλή φορολογία πολύ πριν η χώρα υιοθετήσει το ευρώ, κατήγγειλε και εκείνος το γερμανικό diktat.
"Μου είναι πολύ δύσκολο να αφομοιώσω τη φράση επιχειρηματικό μοντέλο" δήλωσε και συμπλήρωσε: "Η Γερμανία δεν έχει το δικαίωμα να καθορίζει το επιχειρηματικό μοντέλο άλλων χωρών στην Ε.Ε. Δεν πρέπει να βρεθούμε σε μία κατάσταση όπου οι χώρες στραγγαλίζονται με το πρόσχημα χρηματοοικονομικών παραγόντων", συμπλήρωσε.
Στο Βερολίνο η αίσθηση δεν είναι ότι η Γερμανία έχει τα λάθος επιχειρήματα. Υπάρχει μια βαθιά ηθική πεποίθηση ότι ο δανεισμός είναι συνήθως κακή ιδέα. Στη γερμανική γλώσσα, η λέξη για το χρέος, schuld, είναι η ίδια με τη λέξη για την ενοχή.
Αυτή ακριβώς η αίσθηση της ηθικής ενίσχυσε την αποφασιστικότητα του Βερολίνου για μεγαλύτερη εμπλοκή των ιδιωτών πιστωτών, όπως και των φορολογουμένων, στις διασώσεις της ευρωζώνης, για να αποτραπεί ο κίνδυνος του ηθικού κινδύνου.
Στην περίπτωση της Κύπρου, η πεποίθηση αυτή ενισχύθηκε με το επιχείρημα του ΔΝΤ ότι η κυβέρνηση δεν θα είναι σε θέση να εξυπηρετήσει το χρέος της με μία πλήρη διάσωση € 17 δισ. Το ΔΝΤ, με τη στήριξη του Βερολίνου, έθεσε ανώτατο όριο στα €10 δισ. για το τι θεωρεί... βιώσιμο. Κατά συνέπεια, έπρεπε να βρεθούν €7 δισ. από ιδιώτες επενδυτές. Οι διαδηλωτές στη Λευκωσία, λοιπόν, θα έπρεπε να βάλουν στο στόχαστρο όχι μόνο τη Μέρκελ, αλλά και την Κριστίν Λαγκάρντ.
Ενώ, όμως, οι διαδηλωτές συνεχίζουν να δαιμονοποιούν την καγκελάριο και τους συναδέλφους της, στο Βερολίνο αναπτύσσεται η αίσθηση ότι η Γερμανία θα κατηγορηθεί από τους εταίρους της για ό,τι κάνει, όπως ακριβώς συνέβη και στις ΗΠΑ κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου.
"Οι Αμερικανοί ήταν ηγεμονικός σταθεροποιητής στην εξωτερική πολιτική, έτσι είχαν πάντα την ευθύνη", εξηγεί ανώτατος αξιωματούχος και συμπληρώνει. "Αυτή είναι η ανάλυσή μου και για τη Γερμανία. Ο καθένας χρειάζεται ένα σταθερό νόμισμα, αλλά όταν η Γερμανία επιμένει στη σταθερότητα, τότε αυτό εκλαμβάνεται ως ποινή για τα υπόλοιπα κράτη".
Ο Μίκαελ Στούρμεν, αρθρογράφος στη συντηρητική εφημερίδα Die Welt, προειδοποιεί ότι η Γερμανία είναι καταδικασμένη ό,τι κι αν κάνει.
"Είτε θα είμαστε οι κακοί Γερμανοί που σώσαμε το ευρώ επιβάλλοντας λιτότητας είτε θα επιτρέψουμε τον πληθωρισμό και θα μας επιρρίψουν τις ευθύνες που αφήσαμε το νόμισμα να καταρρεύσει. Δεν μπορούμε να κερδίσουμε", δηλώνει.
ΠΗΓΗ: FT.com
No comments:
Post a Comment