Tο μετέωρο βήμα της Αθήνας...

ZZ

Η Ζώνη του Ευρώ προέβλεπε πάντα ζουρλομανδύες λιτότητας για τους λαούς που, θέλοντας και μη, σήκωσαν στους ώμους τους το βάρος της δημιουργίας της. Δεν προβλέπει όμως διαδικασίες βοήθειας προς τις χώρες αυτών των λαών όταν κινδυνεύουν να χρεοκοπήσουν. Η Ελλάδα (εν τω μεταξύ, η Ιρλανδία συμμορφώθηκε), και αύριο - μεθαύριο ποιος ξέρει ποια άλλη χώρα, έχει πέσει στα νύχια των αρπακτικών κερδοσκόπων που μυρίζονται αίμα. Ετσι, δυστυχώς, επιβεβαιώνεται ο αρχιερέας του νεοφιλελευθερισμού Μίλτον Φρίντμαν, που είχε πει πως η γύμνια της Ζώνης του Ευρώ θα φανεί στην πρώτη σοβαρή κρίση!

Στη δίνη της κρίσης που συγκλονίζει το σύστημα, οι Βρυξέλλες, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και οι ηγέτες της Ζώνης του Ευρώ, για να δώσουν τη βοήθειά τους στα πιο ευάλωτα κράτη–μέλη, επιδιώκουν να επιβάλουν στους λαούς τους σκληρούς όρους. Ομως, αυτό δεν θα έχει άραγε μεγαλύτερο κόστος; Πώς θα αποδεχτούν αυτοί οι λαοί τις σοβαρές επιπτώσεις στους μισθούς και στις συντάξεις τους από το νέο βάρος που καλούνται να σηκώσουν στους ώμους τους; Θα δείξουν κατανόηση; Θα σκύψουν το κεφάλι; Ή θα ξεσπάσουν με μια μαζική έκρηξη;

Υπό την αφόρητη πίεση μιας απίστευτα ζοφερής οικονομικής πραγματικότητας, η λύση μπορεί να είναι φαντάζει μονόδρομος, καθώς μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν. Ποια κράτη βρίσκονται σε μεγαλύτερο κίνδυνο; Εκείνα που έχουν τη μεγαλύτερη ανάγκη δανεισμού για να χρηματοδοτούν τις δαπάνες τους σε εκείνες τις οικονομίες που είναι οι λιγότερο ανθεκτικές, διότι το μοντέλο λειτουργίας τους είναι παρωχημένο, απροσάρμοστο στα δεδομένα της παγκοσμιοποίησης και παράγει υψηλά ελλείμματα. Δηλαδή εμείς...

Αυτή η εφιαλτική κρίση δανεισμού προσγείωσε ανώμαλα και όσους υποστήριζαν ότι με την ομπρέλα του ευρώ η χώρα μας μπορεί να αισθάνεται ασφαλής έναντι των αγορών. Διότι, ναι μεν δεν κινδυνεύει από κρίσεις συναλλαγματικής ισοτιμίας, αντιμετωπίζει όμως την εξίσου σοβαρή κρίση αναχρηματοδότησης των χρεών της. H Eλλάδα είναι βυθισμένη στην παράλυση και στη διαφθορά και η δημοσιονομική κατάσταση εκτός ελέγχου, με το συνονθύλευμα του παρασιτικού κρατισμού να έχει διαβρώσει τα πάντα. Τώρα, η εφιαλτική διόγκωση των ελλειμμάτων και η κάλυψή τους με δανεικά φέρνει στο επίκεντρο διεθνώς το ζήτημα της φερεγγυότητας της χώρας μας. Είναι σε θέση η Ελλάδα να εγγυηθεί τα ομόλογα που εκδίδει; Ή θα σταματήσουν οι πιστωτές της να την εμπιστεύονται και θα οδηγηθεί στη χρεοκοπία; Από την έναρξη της κρίσης έως σήμερα, η πιστοληπτική ικανότητα της χώρας έχει επιδεινωθεί δραματικά. Και δυστυχώς, οι ελληνικές τράπεζες που έχουν φορτωθεί με τα ελληνικά ομόλογα, υποβαθμίζονται.

Η στήλη είχε επισημάνει έγκαιρα από την πρώτη σελίδα ότι «ο γόρδιος δεσμός τραπεζών-ομολόγων-κράτους έχει ημερομηνία λήξης και αναπόφευκτα θα οδηγήσει την πρόσκαιρα επωφελή αυτή σχέση σε δράμα για όλους». Η χώρα έχει το μεγαλύτερο στην Ευρωζώνη έλλειμμα ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών ως ποσοστό του ΑΕΠ, εφιαλτικό δημόσιο χρέος και επιπλέον καλπάζον δημοσιονομικό έλλειμμα. Η κατάσταση δηλαδή προσομοιάζει με εκείνη χωρών οι οποίες στο παρελθόν έχουν χρεοκοπήσει.

Εξαιρουμένης της μικροσκοπικής Ισλανδίας, που το περιοδικό «Fortune» τη χαρακτήρισε ως χώρα «hedge fund», τέτοια χρεοκοπία δεν μπορεί να συμβεί σε ένα κράτος της Ζώνης του Ευρώ. Ομως, η ελληνική οικονομία και ο λαός θα πληρώσουν ακριβά τα ελλείμματα τα οποία τόσο απερίσκεπτα οι πρώην... και οι επόμενες κυβερνήσεις άφησαν και γιγαντώθηκαν. Αυτός είναι ο λόγος που κλονίστηκαν χώρες με ελάχιστο δημόσιο χρέος όπως η Ιρλανδία και σημαντικά πλεονάσματα στον προϋπολογισμό όπως η Ισπανία!

Βέβαια, η διεθνής κρίση έχει χειρότερες συνέπειες για τη χώρα μας, επειδή έχουν καταρρεύσει τα κρατικά έσοδα, οδηγώντας σε μεγάλη διόγκωση το δημόσιο χρέος και τις ανάγκες δανεισμού. Η δημοσιονομική κατάρρευση προϋπήρξε της διεθνούς κρίσης και δεν προήλθε από αυτήν, αλλά από την αναποτελεσματικότητα και τις σκοπιμότητες της οικονομικής πολιτικής.

H Bρετανία ήδη κατέστρεψε νωρίτερα από τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες το μεταπολεμικό κοινωνικό συμβόλαιο. Tώρα είναι η σειρά των ευάλωτων (και όχι μόνο) χωρών της Ζώνης του Ευρώ. Η Ιστορία καταδεικνύει ότι μέσα από την ίδια την κρίση, κάθε φορά, μπαίνει μπροστά μια δυναμική ανατροπής, η οποία αναδύει ή υποβαθμίζει δυνάμεις, μεταβάλλει επιρροές και κυριαρχίες στον σκληρό οικονομικό και, κατ’ επέκταση, πολιτικό στίβο. Kαι η Eλλάς; Mονίμως αυτοκαταστρέφεται.