The Economist
Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, η κρίση χρέους ωθεί τις χώρες της Eυρωζώνης σε βαθύτερη ενοποίηση. Αν η διαδικασία δεν τύχει προσεκτικού χειρισμού, η ημέρα των χωριστών συνόδων κορυφής ίσως φθάσει να θεωρείται η στιγμή κατά την οποία η Ευρωζώνη αποσχίσθηκε από την υπόλοιπη Ε. Ε.
Η έκπληξη ίσως είναι πως η απόσχιση αυτή χρειάστηκε τόσο καιρό. Η βαθύτερη οικονομική κρίση του τελευταίου αιώνα εξέθεσε το ευάλωτο μιας νομισματικής ένωσης χωρίς δημοσιονομική και οικονομική ένωση. Ακόμα και σήμερα, η Eυρωζώνη στο σύνολό της έχει χαμηλότερο έλλειμμα και χρέος από τις ΗΠΑ. Θεωρητικά, η φωτιά στις αγορές ομολόγων μπορούσε να αποσοβηθεί με δανεισμό και ομαδοποίηση του χρέους. Ομως, η Ευρώπη δεν είναι ένα κράτος και η όποια νύξη για ένωση δανεισμού θεωρείται κατάρα για τη Γερμανία και άλλους. Σε μια ένωση κυρίαρχων κρατών, τα πιο πειθαρχημένα μέλη δεν θέλουν να πληρώνουν για τα πιο αμελή. Η ανταπόκριση, επομένως, υπήρξε περιορισμένη, συχνά πολύ αργή και ενίοτε αντιφατική.
Οι ηγέτες της Eυρωζώνης προσπάθησαν να επιτύχουν δύο στόχους: πρώτον, να σώσουν χώρες στα πρόθυρα της κατάρρευσης, όπως η Ελλάδα και η Ιρλανδία, με προσωρινά δάνεια. Και δεύτερον, να επιχειρήσουν να επιβάλουν τη γερμανική πειθαρχία. Διχασμένη μπροστά στην ανάγκη να κάνει περισσότερα για να βοηθήσει το ευρώ και στην άρνηση των Γερμανών φορολογουμένων να δώσουν περισσότερα, η καγκελάριος Αγκελα Μέρκελ επιχειρεί τώρα ένα μεγάλο «παζάρι»: για να ενισχύσει τις άμυνες του ευρώ, ζητεί αυστηρότερο οικονομικό συντονισμό της Eυρωζώνης, κατά τις γερμανικές επιταγές.
Εξ ου και το Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας. Είναι πάντως ορθό να αναρωτηθούμε αν αυτό δίνει τις απαντήσεις στα σωστά προβλήματα. Ενας από τους λόγους των αναταράξεων στις αγορές είναι ο φόβος μετάδοσης λόγω του ευάλωτου των ευρωπαϊκών τραπεζών. Ομως, η Γερμανία είναι κρυψίνους σχετικά με νέα τεστ αντοχής, εμποδίζοντας κάθε σοβαρή συζήτηση για την αναδιάρθρωση του ελληνικού και του ιρλανδικού χρέους βραχυπρόθεσμα, έστω κι αν η ίδια επιμένει πως οι κάτοχοι ομολόγων θα πρέπει στο μέλλον να επωμισθούν μεγαλύτερο μέρος του βάρους.
Αν στόχος είναι η ανταγωνιστικότητα, γιατί να μην ασκηθούν πιέσεις για πιο φιλόδοξη εμβάθυνση της κοινής ευρωπαϊκής αγοράς, ιδίως των υπηρεσιών; Είναι επίσης παράξενο το γεγονός ότι το συγκεκριμένο Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας εξαιρεί κάποιες από τις πιο ανοιχτές και ανταγωνιστικές ευρωπαϊκές οικονομίες, μεταξύ των οποίων η Βρετανία, η Πολωνία, η Σουηδία, η Δανία και η Τσεχία. Ισως στόχος να μην ήταν ποτέ η ανταγωνιστικότητα, αλλά το πολιτικό κύρος ενός συμφώνου. Οι επίσημες ετήσιες υποσχέσεις των ηγετών «πωλούν» ευκολότερα από τις γραφειοκρατικές διαδικασίες της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
Για να επιτύχει τον στόχο της, ωστόσο, η κ. Μέρκελ υπέγραψε «συμφωνία με τον Διάβολο», ήτοι τον Γάλλο Νικολά Σαρκοζί. Ο τελευταίος δεν ενδιαφέρεται για το οικονομικό φάρμακό της, αλλά επιζητεί μια «οικονομική κυβέρνηση» της Eυρωζώνης ώστε να αποκαταστήσει τη χαμένη γαλλική επιρροή. Ο κίνδυνος είναι να επιδεινώσει αυτό το Σύμφωνο την κρίση. Η κοινή αγορά, όμως, είναι το μεγαλύτερο ανταγωνιστικό πλεονέκτημα της Ευρώπης.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_economyagor_1_11/03/2011_435360
Με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, η κρίση χρέους ωθεί τις χώρες της Eυρωζώνης σε βαθύτερη ενοποίηση. Αν η διαδικασία δεν τύχει προσεκτικού χειρισμού, η ημέρα των χωριστών συνόδων κορυφής ίσως φθάσει να θεωρείται η στιγμή κατά την οποία η Ευρωζώνη αποσχίσθηκε από την υπόλοιπη Ε. Ε.
Η έκπληξη ίσως είναι πως η απόσχιση αυτή χρειάστηκε τόσο καιρό. Η βαθύτερη οικονομική κρίση του τελευταίου αιώνα εξέθεσε το ευάλωτο μιας νομισματικής ένωσης χωρίς δημοσιονομική και οικονομική ένωση. Ακόμα και σήμερα, η Eυρωζώνη στο σύνολό της έχει χαμηλότερο έλλειμμα και χρέος από τις ΗΠΑ. Θεωρητικά, η φωτιά στις αγορές ομολόγων μπορούσε να αποσοβηθεί με δανεισμό και ομαδοποίηση του χρέους. Ομως, η Ευρώπη δεν είναι ένα κράτος και η όποια νύξη για ένωση δανεισμού θεωρείται κατάρα για τη Γερμανία και άλλους. Σε μια ένωση κυρίαρχων κρατών, τα πιο πειθαρχημένα μέλη δεν θέλουν να πληρώνουν για τα πιο αμελή. Η ανταπόκριση, επομένως, υπήρξε περιορισμένη, συχνά πολύ αργή και ενίοτε αντιφατική.
Οι ηγέτες της Eυρωζώνης προσπάθησαν να επιτύχουν δύο στόχους: πρώτον, να σώσουν χώρες στα πρόθυρα της κατάρρευσης, όπως η Ελλάδα και η Ιρλανδία, με προσωρινά δάνεια. Και δεύτερον, να επιχειρήσουν να επιβάλουν τη γερμανική πειθαρχία. Διχασμένη μπροστά στην ανάγκη να κάνει περισσότερα για να βοηθήσει το ευρώ και στην άρνηση των Γερμανών φορολογουμένων να δώσουν περισσότερα, η καγκελάριος Αγκελα Μέρκελ επιχειρεί τώρα ένα μεγάλο «παζάρι»: για να ενισχύσει τις άμυνες του ευρώ, ζητεί αυστηρότερο οικονομικό συντονισμό της Eυρωζώνης, κατά τις γερμανικές επιταγές.
Εξ ου και το Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας. Είναι πάντως ορθό να αναρωτηθούμε αν αυτό δίνει τις απαντήσεις στα σωστά προβλήματα. Ενας από τους λόγους των αναταράξεων στις αγορές είναι ο φόβος μετάδοσης λόγω του ευάλωτου των ευρωπαϊκών τραπεζών. Ομως, η Γερμανία είναι κρυψίνους σχετικά με νέα τεστ αντοχής, εμποδίζοντας κάθε σοβαρή συζήτηση για την αναδιάρθρωση του ελληνικού και του ιρλανδικού χρέους βραχυπρόθεσμα, έστω κι αν η ίδια επιμένει πως οι κάτοχοι ομολόγων θα πρέπει στο μέλλον να επωμισθούν μεγαλύτερο μέρος του βάρους.
Αν στόχος είναι η ανταγωνιστικότητα, γιατί να μην ασκηθούν πιέσεις για πιο φιλόδοξη εμβάθυνση της κοινής ευρωπαϊκής αγοράς, ιδίως των υπηρεσιών; Είναι επίσης παράξενο το γεγονός ότι το συγκεκριμένο Σύμφωνο Ανταγωνιστικότητας εξαιρεί κάποιες από τις πιο ανοιχτές και ανταγωνιστικές ευρωπαϊκές οικονομίες, μεταξύ των οποίων η Βρετανία, η Πολωνία, η Σουηδία, η Δανία και η Τσεχία. Ισως στόχος να μην ήταν ποτέ η ανταγωνιστικότητα, αλλά το πολιτικό κύρος ενός συμφώνου. Οι επίσημες ετήσιες υποσχέσεις των ηγετών «πωλούν» ευκολότερα από τις γραφειοκρατικές διαδικασίες της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
Για να επιτύχει τον στόχο της, ωστόσο, η κ. Μέρκελ υπέγραψε «συμφωνία με τον Διάβολο», ήτοι τον Γάλλο Νικολά Σαρκοζί. Ο τελευταίος δεν ενδιαφέρεται για το οικονομικό φάρμακό της, αλλά επιζητεί μια «οικονομική κυβέρνηση» της Eυρωζώνης ώστε να αποκαταστήσει τη χαμένη γαλλική επιρροή. Ο κίνδυνος είναι να επιδεινώσει αυτό το Σύμφωνο την κρίση. Η κοινή αγορά, όμως, είναι το μεγαλύτερο ανταγωνιστικό πλεονέκτημα της Ευρώπης.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_economyagor_1_11/03/2011_435360
No comments:
Post a Comment