Tου Γιωργου Mαντελα / gmantelas@kathimerini.gr
Ποιο είναι το πρακτικό όφελος για την Ελλάδα από τις αποφάσεις της τακτικής συνόδου κορυφής της 25ης Μαρτίου και κυρίως της έκτακτης της 12ης Μαρτίου; Οτι «αγόρασε χρόνο». Διότι, στην πράξη, περί αυτού πρόκειται. Ακριβότερα ή φθηνότερα δεν έχει σημασία. Αλλά, μια και το ’φερε η κουβέντα, φθηνότερα, εφόσον το επιτόκιο του δανείου των 110 δισ. ευρώ μειώθηκε κατά 100 μονάδες βάσης. Αλλιώς, τι σόι διευκόλυνση θα ήταν; Βεβαίως, δημιουργείται ένα «θεματάκι», υπό την έννοια ότι κάθε δάνειο που διευρύνεται χρονικά, στο τέλος της ημέρας, «βλέπει» τη συνολική του επιβάρυνση να αυξάνει. Αλλά μέχρι να ’ρθει εκείνη η ώρα, βλέπουμε...
«Αγοράσαμε χρόνο» λοιπόν, κι όποιος σκεφθεί το θέμα στη βάση της καθημερινότητας του κ. Γ. Παπακωνσταντίνου θα αντιληφθεί τη σημασία αυτής της φράσης. Επίσης θα καταλάβει καλύτερα τον «πόνο» του όποιος έχει μεγάλο τραπεζικό δάνειο, στεγαστικό ας πούμε, το οποίο θα πρέπει να αποπληρώσει μέσα στους καιρούς της κρίσης, όταν, κυριολεκτικά, δεν ξέρει τι του ξημερώνει. Γιατί περί αυτού πρόκειται, σε μικρογραφία. Ο κ. Παπακωνσταντίνου, ως άλλος απλός δανειολήπτης, προσέφυγε στην «τράπεζά» του (κι εν προκειμένω στους γνωστούς τρεις πιστωτές της χώρας) και αιτήθηκε αναπροσαρμογή των βασικών όρων του δανείου του, γιατί έβλεπε ότι αργά ή γρήγορα δεν θα μπορούσε να αντεπεξέλθει.
Οι πιστωτές του πάλι, διαπιστώνοντας επίσης ότι όντως το δάνειο «δεν βγαίνει» και απειλείται σύντομα να κηρυχθεί επισφαλές, δέχθηκαν να του κάνουν την αναπροσαρμογή. Αλλωστε οι εποχές δεν προσφέρονται για νέα «κόκκινα» δάνεια. Κι έκαναν το «κλασικό»: Του μείωσαν το επιτόκιο, του αύξησαν τον χρόνο αποπληρωμής και κατ’ επέκταση του σμίκρυναν τη δόση. Κι έτσι, του δημιούργησαν τις προϋποθέσεις για να αποδειχθεί αξιόπιστος στην πορεία (και παράλληλα εξαρτώμενος από τις διαθέσεις τους για μεγαλύτερο διάστημα, αλλά τέτοια ώρα τέτοια λόγια). Το θέμα όμως είναι, θα αποδειχθεί; Στο ερώτημα αυτό, κατηγορηματική απάντηση δεν μπορεί να δώσει κανείς σήμερα. Οσο σίγουρος κι αν είναι για τις προοπτικές της ελληνικής οικονομίας κι όσο φύσει αισιόδοξος κι αν είναι.
Η τραπεζική εμπειρία πάντως διδάσκει ότι συνήθως όσοι δανειολήπτες κάνουν διακανονισμό, αναπροσαρμογή, ρύθμιση ή όπως αλλιώς θέλετε πείτε το, τακτοποιούν κανονικά δυο-τρεις δόσεις με το νέο ευνοϊκό καθεστώς και μετά σταματούν και πάλι να τις πληρώνουν, επειδή αποσκοπούν σε νέες καλύτερες διευθετήσεις. Οι ελληνικές τράπεζες, από την άλλη, συνήθως υποκύπτουν σε αυτή την έμμεση πίεση, γιατί δεν θέλουν να ανακοινώσουν στο τρίμηνο αυξημένες επισφάλειες. Το θέμα είναι αν το παράδειγμά τους θα ακολουθήσουν και σ’ αυτό το σημείο οι πιστωτές του υπουργού Οικονομικών ή αν θα αποδειχθούν πιο σκληρά καρύδια...
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_economy_1_30/03/2011_437362
Ποιο είναι το πρακτικό όφελος για την Ελλάδα από τις αποφάσεις της τακτικής συνόδου κορυφής της 25ης Μαρτίου και κυρίως της έκτακτης της 12ης Μαρτίου; Οτι «αγόρασε χρόνο». Διότι, στην πράξη, περί αυτού πρόκειται. Ακριβότερα ή φθηνότερα δεν έχει σημασία. Αλλά, μια και το ’φερε η κουβέντα, φθηνότερα, εφόσον το επιτόκιο του δανείου των 110 δισ. ευρώ μειώθηκε κατά 100 μονάδες βάσης. Αλλιώς, τι σόι διευκόλυνση θα ήταν; Βεβαίως, δημιουργείται ένα «θεματάκι», υπό την έννοια ότι κάθε δάνειο που διευρύνεται χρονικά, στο τέλος της ημέρας, «βλέπει» τη συνολική του επιβάρυνση να αυξάνει. Αλλά μέχρι να ’ρθει εκείνη η ώρα, βλέπουμε...
«Αγοράσαμε χρόνο» λοιπόν, κι όποιος σκεφθεί το θέμα στη βάση της καθημερινότητας του κ. Γ. Παπακωνσταντίνου θα αντιληφθεί τη σημασία αυτής της φράσης. Επίσης θα καταλάβει καλύτερα τον «πόνο» του όποιος έχει μεγάλο τραπεζικό δάνειο, στεγαστικό ας πούμε, το οποίο θα πρέπει να αποπληρώσει μέσα στους καιρούς της κρίσης, όταν, κυριολεκτικά, δεν ξέρει τι του ξημερώνει. Γιατί περί αυτού πρόκειται, σε μικρογραφία. Ο κ. Παπακωνσταντίνου, ως άλλος απλός δανειολήπτης, προσέφυγε στην «τράπεζά» του (κι εν προκειμένω στους γνωστούς τρεις πιστωτές της χώρας) και αιτήθηκε αναπροσαρμογή των βασικών όρων του δανείου του, γιατί έβλεπε ότι αργά ή γρήγορα δεν θα μπορούσε να αντεπεξέλθει.
Οι πιστωτές του πάλι, διαπιστώνοντας επίσης ότι όντως το δάνειο «δεν βγαίνει» και απειλείται σύντομα να κηρυχθεί επισφαλές, δέχθηκαν να του κάνουν την αναπροσαρμογή. Αλλωστε οι εποχές δεν προσφέρονται για νέα «κόκκινα» δάνεια. Κι έκαναν το «κλασικό»: Του μείωσαν το επιτόκιο, του αύξησαν τον χρόνο αποπληρωμής και κατ’ επέκταση του σμίκρυναν τη δόση. Κι έτσι, του δημιούργησαν τις προϋποθέσεις για να αποδειχθεί αξιόπιστος στην πορεία (και παράλληλα εξαρτώμενος από τις διαθέσεις τους για μεγαλύτερο διάστημα, αλλά τέτοια ώρα τέτοια λόγια). Το θέμα όμως είναι, θα αποδειχθεί; Στο ερώτημα αυτό, κατηγορηματική απάντηση δεν μπορεί να δώσει κανείς σήμερα. Οσο σίγουρος κι αν είναι για τις προοπτικές της ελληνικής οικονομίας κι όσο φύσει αισιόδοξος κι αν είναι.
Η τραπεζική εμπειρία πάντως διδάσκει ότι συνήθως όσοι δανειολήπτες κάνουν διακανονισμό, αναπροσαρμογή, ρύθμιση ή όπως αλλιώς θέλετε πείτε το, τακτοποιούν κανονικά δυο-τρεις δόσεις με το νέο ευνοϊκό καθεστώς και μετά σταματούν και πάλι να τις πληρώνουν, επειδή αποσκοπούν σε νέες καλύτερες διευθετήσεις. Οι ελληνικές τράπεζες, από την άλλη, συνήθως υποκύπτουν σε αυτή την έμμεση πίεση, γιατί δεν θέλουν να ανακοινώσουν στο τρίμηνο αυξημένες επισφάλειες. Το θέμα είναι αν το παράδειγμά τους θα ακολουθήσουν και σ’ αυτό το σημείο οι πιστωτές του υπουργού Οικονομικών ή αν θα αποδειχθούν πιο σκληρά καρύδια...
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_economy_1_30/03/2011_437362
No comments:
Post a Comment