Το κόλπο του 1988 επαναλαμβάνεται

Η Bank of America γλιτώνει φόρους με «στυλ» ενώ οι Έλληνες αισθάνονται εθνικά υπερήφανοι με τις «κομπογιαννίτικες» μεθόδους...

Ερώτηση 1η
Η ερώτηση εκ πρώτης όψεως φαίνεται δύσκολη. «Ποιος θα πληρώσει για την εξαγορά της Countrywide από την Bank Of America»; Την απάντηση έχουν ήδη δώσει διάφοροι «γκουρού» των φορολογικών στις ΗΠΑ, αλλά για τους περισσότερους Αμερικάνους φαίνεται δυσνόητη και ενδεχομένως για μερικούς αδιανόητη. Το βάρος φυσικά θα επωμισθούν οι φορολογούμενοι όλων των πολιτειών, καθώς η κορυφαία και εξαιρετικά κερδοφόρος τράπεζα θα χρησιμοποιήσει την εξαγορά για να μειώσει τη φορολογία της. το κράτος όμως έχει προϋπολογίσει κάποια έσοδα που αν δεν τα πληρώσει η BoΑ, θα πρέπει να πληρώσει κάποιος άλλος. Οι επισφάλειες της εταιρείας που βύθισε τις παγκόσμιες κεφαλαιαγορές στο βάλτο της αβεβαιότητας, αποτελούν βάλσαμο για την BoΑ που παρά τους εκατοντάδες λογιστές και οικονομικούς συμβούλους αναγκάζεται να πληρώνει τον αναλογούντα φόρο.Το κόλπο της BoΑ δεν είναι καινούριο, ούτε αποτελεί ανακάλυψη ενός νεαρού γιάπη που προσελήφθη στην τράπεζα προ διετίας. Όταν ο συγκεκριμένος γιάπης δεν είχε ακόμη πάει σχολείο, το 1988, η BοΑ είχε προχωρήσει σε μια ακόμη εξαγορά χρεοκοπημένης εταιρείας, της FirstRepublic Bank of Dallas, που χρωστούσε σε όποιον είχε Αμερικανικό διαβατήριο, βίζα ή πράσινη κάρτα όπως αναφέρουν σήμερα όσοι έζησαν την συγκεκριμένη εξαγορά. Η BoΑ είχε γλιτώσει τότε περίπου 1 δισ. δολάρια από αναλογούντες φόρους. Τώρα το κόλπο δεν είναι τόσο μεγάλο, αλλά ήδη έχει προκαλέσει έντονη κριτική από οικονομικούς αναλυτές και ΜΜΕ. Το σχέδιο στήνεται χωρίς να παρεκκλίνει ούτε ίντσα από το ισχύον νομικό πλαίσιο και αν μη τι άλλο, ο τρόπος που επιλέγει η BoΑ να γλιτώσει φόρους δεν μπορεί παρά να χαρακτηριστεί κομψός.

VS

Ερώτηση 2η
Μια παραπλήσια ερώτηση στη χώρα μας μοιάζει εξαιρετικά εύκολη. «Ποιος θα πληρώσει για την κακοδιαχείριση των εταιρειών που ανήκαν παλαιότερα στο δημόσιο και συνεχίζουν ακόμη να ελέγχονται από αυτό»; Την απάντηση την γνωρίζουμε όλοι μας και δεν διαφέρει από την προηγούμενη. Οι Έλληνες φορολογούμενοι καλούνται με διάφορους τρόπους να σηκώσουν το βάρος της ανευθυνότητας και της ανικανότητας όσων διοίκησαν τις επιχειρήσεις αυτές. Αυτό που αλλάζει σε σχέση με την απέναντι πλευρά του Ατλαντικού είναι ο τρόπος. Μέχρι πρότινος, οι Έλληνες φορολογούμενοι έβαζαν βαθιά το χέρι στην τσέπη και χρηματοδοτούσαν τα ελλείμματα επιχειρήσεων όπως η Ολυμπιακή, οι εταιρείες συγκοινωνιών ή ακόμη και η ΕΡΤ. Πλέον οι πολιτικοί έβαλαν μπελά στο κεφάλι τους. Οι Βρυξέλλες απαγορεύουν τις χρηματοδοτήσεις επιχειρήσεων που δραστηριοποιούνται σε «ανοιχτές» αγορές. Όχι επειδή μας λυπήθηκαν σαν πολίτες και από ελεημοσύνη σταματούν τέτοιες ενέργειες, αλλά επειδή με τον τρόπο αυτό στρεβλώνεται ο ανταγωνισμός εντός της Ε.Ε.
Ως γνωστόν, όμως, στην Ελλάδα ανακαλύφθηκαν τα πάντα. Ο σύγχρονος δυτικός πολιτισμός, οι επιστήμες, η τέχνη και φυσικά η έννοια «παράθυρο στο νόμο». Έτσι, ακόμη και με το σφιχτό πλαίσιο των Βρυξελλών, οι Έλληνες ανακαλύπτουν τρόπους για ενέσεις ρευστού σε διάφορες επιχειρήσεις που βρίσκονται στην ανάγκη. Ακόμη και ένας ιδεαλιστής του καπιταλισμού θα παραδεχόταν ότι στην Ελλάδα δεν γίνεται να κλείσουν επιχειρήσεις που ανήκουν στο κράτος ακόμη και αν δεν έχουν κέρδη για την επόμενη χιλιετία. Κάποιο παράθυρο νόμου θα επιτρέψει την ενίσχυσή τους. Το κακό είναι ότι αφού βάλουμε το χέρι στην τσέπη για τη σωτηρία μιας οποιασδήποτε παραπαίουσας εταιρείας, στη συνέχεια αισθανόμαστε εθνικά υπερήφανοι που η αδηφάγος «χοάνη» που ρουφάει το εσωτερικό της τσέπης μας, συνεχίζει να διατηρείται (με τεχνητές μεθόδους) στη ζωή...
Σταμάτης Ζαχαρός
stamatis.zacharos@capital.gr
http://www.capital.gr/news.asp?Details=423379