Η δημοσιονομική τόνωση δεν αρκεί

(απόσπασμα με όσα ο αρθρογράφος εισάγει - ωραία προσπάθεια)

του Laurence Summers (*)

Η διαλεκτική που αφορά στην ύφεση εστιάζει πλέον στο πόσο βαθιά θα είναι η επίδρασή της.

Είναι πιθανό ότι η απαισιοδοξία θα υποχωρεί καθώς τα καθοδικά κινούμενα επιτόκια και η πτωτική τάση του δολαρίου ενισχύουν τη ζήτηση. Είναι όμως περισσότερο πιθανό ότι η κατάσταση θα επιδεινωθεί καθώς οι προοπτικές της κάμψης στην ανάπτυξη θα αυξήσουν τα πιστωτικά spreads και τα risk premiums στις αγορές, οδηγώντας σε μείωση του δανεισμού και της κατανάλωσης.

Μαζί με τη μακροοικονομική τόνωση στις ΗΠΑ υπάρχει ανάγκη για περισσότερη ανάπτυξη σε τρεις ακόμα τομείς - την ”επιδιόρθωση” του χρηματοοικονομικού συστήματος, τον περιορισμό της ζημιάς που προκλήθηκε στην αγορά κατοικίας και την επιβεβαίωση της παγκόσμιας συνεργασίας σε θέματα λήψης μέτρων. Αυτή η στήλη θα καταπιαστεί με το πρώτο από αυτά - για τα επόμενα θα επανέλθουμε.

Η σωστή πολιτική σε ό,τι αφορά την αποτίμηση των στοιχείων ενεργητικού και την ώθησή τους προς την πώληση συνίσταται στον διαχωρισμό ανάμεσα στις τιμές που αντανακλούν τα θεμελιώδη και σε αυτές που αντανακλούν την τρέχουσα απουσία ρευστότητας.

Το σημαντικό στοιχείο, αν πρόκειται να υπάρχει μεγαλύτερη διαφάνεια στο χρηματοοικονομικό σύστημα χωρίς σοβαρό πιστωτικό ”στραπάτσο”, είναι η αύξηση των επιπέδων του κεφαλαίου. Περισσότερο κεφάλαιο σημαίνει μεγαλύτερη αναγνώριση των πιθανοτήτων για επισφάλειες και καθιστά τις μεταφορές ενεργητικού ευκολότερες, αυξάνοντας τον αριθμό των πιθανών αγοραστών. Είναι προτιμότερο για την οικονομία οι τράπεζες να τονώσουν τις κεφαλαιακές θέσεις τους ”συμμαζεύοντας” την τρέχουσα κατάσταση, παρά συρρικνώνοντας τις δανειακές τους δραστηριότητες.

Ενώ μέχρι σήμερα η προσοχή εστιάστηκε σε ενέσεις κεφαλαίου προς υπάρχοντα ιδρύματα, θα ήταν επιθυμητό για το κεφάλαιο να κατευθυνθεί σε νέα ιδρύματα που δεν έχουν τα νομικά προβλήματα των υφισταμένων και μπορούν να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις για νέο δανεισμό. Η πρόσφατη είσοδος του κ. Warren Buffett στα ασφαλιστικά ομόλογα αποτελεί παράδειγμα. Υπάρχει έδαφος για ανησυχίες όσον αφορά στην επάρκεια των εισροών για σπουδαστικά δάνεια, για δάνεια προς αγορά αυτοκινήτου, για την καταναλωτική πίστη και για συγκεκριμένες κατηγορίες στεγαστικών. Σε κάθε έναν από αυτούς τους τομείς ενδέχεται να υπάρξει ανάγκη για συλλογική ιδιωτική δράση ή για κυβερνητικά μέτρα.

(*) Ο συγγραφέας είναι καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Harvard

http://www.euro2day.gr/articles/149703