Αναζητείται gladiator

του Εκήβολου


Ηχηρό μήνυμα στον ηγεμονισμό του Βερολίνου θεωρήθηκε από αρκετούς αναλυτές το αποτέλεσμα των ιταλικών εκλογών.

Πέρα από την εκτίμηση του καθενός, η ουσία είναι πως η ακολουθούμενη δογματική πολιτική του Βερολίνου και των Βρυξελλών πέτυχε να καταστήσει συμπαθή τον Σ. Μπερλουσκόνι ακόμη και σε παραδοσιακούς αντιπάλους του. Πάντως, εκείνο για το οποίο θα πρέπει να ανησυχούν οι Γερμανοί είναι τα ποσοστά που έλαβαν ο «εχθρός» των κυβερνήσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης Σίλβιο Μπερλουσκόνι και ο κωμικός, «πρωτάρης» στην πολιτική Μπέπε Γκρίλο.

ΟΜΩΣ, αυτό που αποτελεί ξεκάθαρη απάντηση των Ιταλών είναι το ποσοστό που έλαβε ειδικά ο «εκλεκτός» των Γερμανών Μάριο Μόντι. Ο πρώην υπηρεσιακός πρωθυπουργός και επικεφαλής ενός κινήματος τεχνοκρατών, που θέλησαν να επιβάλουν στη γείτονα οι Ευρωπαίοι παράγοντες, συγκέντρωσε ποσοστό 10,56%. Διαφωνεί ή συμφωνεί κάποιος με τον Πολ Κρούγκμαν, δεν μπορεί παρά να παραδεχτεί πως έχει δίκιο σε αρκετά από αυτά που αναφέρονται (και) στο σχετικό θέμα των Financial Times.

Πέρα από συναισθηματισμούς και προσωπικές θέσεις, όλη αυτή η... ανατροπή(;) θα ήταν ουσιαστική εάν στην πράξη θα μπορούσε να αναθεωρηθεί η άνωθεν επιβαλλόμενη πολιτική.

Μία πολιτική που εκτός της αναγνώρισης των «λαθών» (από την τρόικα), της στυγνής προσήλωσης σε αριθμούς και σε οικονομικά μεγέθη και δείκτες, θα μπορούσε να συμπεριλάβει και τον ανθρώπινο παράγοντα. Είναι εφικτό κάτι τέτοιο άραγε;

Ξέρω πως πολλοί που διαφωνούν κάθετα με τα έργα και τις ημέρες του Καβαλιέρε, πως πολλοί που ελάχιστη σχέση έχουν με προηγούμενες πολιτικές, άνθρωποι νουνεχείς και μετρημένοι έστω ενδόμυχα δεν λυπήθηκαν από τις εξελίξεις, για να μην πω πως αρκετοί τις ευχαριστήθηκαν.

σ.σ.: Δικαιώνονται όσοι περίμεναν τους Ιταλούς (και όχι τους Γάλλους ή τον Φρ. Ολάντ) να διαδραματίσουν τον ρόλο ανατροπής (είτε για καλύτερη είτε για χειρότερη συνέχεια). Τελικά ο... joker έφερε «ιταλικά χρώματα». Γιατί όχι, perche no, που έλεγε ο αξέχαστος τροβαδούρος Lucio Battisti.

_____________________________________________

η αντίσταση που δείχνουν οι Ιταλοι ενδέχεται να σχετίζεται μόνο και μόνο με το timing και τίποτε περισσότερο
δηλαδή, μια επόμενη εκλογική αναμέτρηση πχ στην Ισπανία θα φέρει τη χώρα σε διαφορετικό δρόμο από την εκλογή Ραχόι
όπως και ο Ολαντρέου μπορεί να έχει περίεργη τύχη το προσεχές διάστημα

μου έχει δημιουργηθεί η εντύπωση πως η "επιβαλλόμενη" πολιτική έχασε κρίσιμους παράγοντες:
-δεν υπάρχουν αντοχές
-δεν υπάρχει σοβαρή διάθεση για "αλλαγή" οποιασδήποτε μορφής
τέτοια μπορεί να υπήρχαν στην δεκαετία του '90, όταν η ΕΕ ήταν σε μια αντίστοιχη φάση, σήμερα εώς καθόλου

οι αντοχές είναι λιγοστές γιατί η "ευημερία" των δανεικών της προηγούμενης δεκαετίας ήταν για πολύ κόσμο όντως μια εικονική πραγματικότητα
ΓΙΑΤΙ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΔΕΝ ΗΤΑΝ ΡΟΔΙΝΑ όπως παρουσιάζονται
πχ στην Ελλάδα ο Καραμανλής προσέθεσε 180,000 χιλιάδες στο δημόσιο (ας μην κάνουμε συζήτηση για το ακριβές νούμερο, δεν είναι αυτό το θέμα) ενώ τα STAGE έφτασαν τις 70-80,000
η οικονομία δεν ήταν σε θέση να απορροφήσει 70-80,000 νέους (ή λιγότερο νέους) ούτε με €650/μήνα, το δημόσιο το ανέλαβε, τόσο ρόδινα ήταν τα πράγματα
ας μη μιλήσουμε για τις αναλογίες βιογραφικών / junior καλοπληρωμένων θέσεων στον ιδιωτικό τομέα στις αρχές τις προηγούμενης δεκαετίας...

από την άλλη, είναι κατανοητό ότι οι αντοχές μειώνονται κάθετα όσο συνεχίζεται η κατρακύλα της οικονομίας

όσον αφορά τη "μη διάθεση αλλαγής", αυτή τοποθετείται κάπου μεταξύ βολέματος κάποιων που πέρναγαν "υπέροχα" τα προηγούμενα χρόνια και απουσίας συγκεκριμένου (απτού) στόχου
όλες οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις που ακόμα και λιγότερο φιλελεύθεροι επισημαίνουν ότι διαθέτουν τα μνημόσυνα δεν προχωρούν διότι υπάρχει τοίχος από τα συμφέροντα που θίγονται
όμως η απουσία "οράματος" αντίστοιχου με την δημιουργία του "ευρώ" ισως είναι ο πιο καταλυτικός παράγοντας για να σκύψουν τη κεφάλα κάτω οι μάζες
τι να του πουν του άνεργου ή του κακοπληρωμένου υπαλλήλου τα οράματα για "ενιαία τραπεζική ένωση" και "ευρωπαϊκή διακυβέρνηση"... απολύτως τίποτα...
ή μήπως το "δημοσιονομικό νοικοκύρεμα" μπορεί να δημιουργήσει ελπίδες σε όποιον δέχεται τις συνέπειές του; μπα...

ο ανθρώπινος παράγοντας παραμερίστηκε περισσότερο από ότι έπρεπε (sic)
και μια ακόμα φούσκα τρομπάρεται