Του Μπαμπη Παπαδημητριου
Τα παλαιότερα χρόνια, πριν δηλαδή από την ίδρυση του ευρώ και την εξ αυτού του λόγου σταθεροποίηση του διεθνούς νομισματικού συστήματος, μια σοβαρή κρίση έφερνε είτε πληθωρισμό είτε υποτίμηση είτε και τα δύο μαζί· με αποτέλεσμα τη λιτότητα, με τη μορφή των απωλειών της συγκριτικής ικανότητας δημιουργίας νέου πλούτου.
Φαντασθείτε τώρα ότι η παρούσα κρίση είναι πολύ μεγαλύτερη απ’ οποιαδήποτε άλλη γνώρισε η οικουμένη, μετά τον δεύτερο μεγάλο πόλεμο, στη διάρκεια του οποίου ξεπεράστηκε η προηγούμενη μεγάλη κρίση.
Σε κάθε κρίση, οι περισσότερες από τις αρχικές αντιδράσεις των κυβερνήσεων είναι λανθασμένες. Το ίδιο, δυστυχώς, ισχύει και για τις πρώτες αντιδράσεις των ψηφοφόρων. Με τη διαφορά ότι ενώ οι πολιτικοί έχουν πάντοτε, σχεδόν, άδικο, οι πολίτες έχουν, αυτονοήτως, δίκιο. Ομως, ακόμη κι όταν ο λαός κάνει λάθος, είναι οι πολιτικοί και οι άλλοι παράγοντες που οφείλουν να κρατούν την ψυχραιμία τους, εκείνοι που πρέπει να προσαρμοστούν και όχι το αντίστροφο. Αν και, στα αυταρχικά καθεστώτα που εξέθρεψε η Ευρώπη στον Μεσοπόλεμο -φασισμό, ναζισμό και σταλινισμό- επικράτησαν οι ακραίοι, αφού προηγουμένως οι πληθυσμοί αφέθηκαν στην αγκαλιά του λαϊκισμού.
Ο λαϊκισμός θα ταλαιπωρήσει -και αυτή τη φορά- την Ευρώπη. Ηταν αναπόφευκτο. Μικρά δείγματα ακραίων αντιδράσεων είχαμε πριν ακόμη ξεσπάσει η κρίση για τα καλά. Σε χώρες που διέλυσε ο σοβιετικός ζυγός, όπως η Ρουμανία και η Ουγγαρία. Αργότερα σε άλλες και προς όλες τις κατευθύνσεις. Η σταθερότητα αλλά και η ορθοκρισία δύο, τουλάχιστον, κυβερνήσεων, σε Ολλανδία και Φινλανδία, εξαρτάται από ακραία κομματικά μορφώματα ενός παράξενου μείγματος οικονομικού και φυλετικού εθνικισμού. Στη Βρετανία ο Κάμερον ξέθαψε το τσεκούρι της Θάτσερ, επιβεβαιώνοντας την αγγλοσαξονική εχθρότητα στο σχέδιο της ενιαίας νομισματικής ζώνης. Στην Ισπανία απειλεί με απόσχιση η σπουδαιότερη αυτόνομη περιοχή. Η κόρη Λεπέν κερδίζει συνεχώς έδαφος υπέρ της εξόδου της Γαλλίας από το ευρώ. Η Βαυαρία έχει αιτηθεί στο συνταγματικό δικαστήριο να μη μεταβιβάζει πλεονάσματά της στον ομοσπονδιακό γερμανικό προϋπολογισμό, ενώ πυκνώνουν οι φωνές για μια ελεγχόμενη ζώνη μάρκου.
Ηταν αναπόφευκτο να συντονιστεί και η Ιταλία. Η κυβέρνηση Μόντι, από τη στιγμή που έχασε την ψήφο του Μπερλουσκόνι, ήταν πολύ αδύναμη για να επιχειρήσει σοβαρές μεταρρυθμίσεις.
Ο λαϊκισμός μπορεί πράγματι να τινάξει στον αέρα το ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Με αποτέλεσμα οι πλουσιότεροι να συνασπιστούν και οι φτωχότεροι να κατρακυλήσουν χαμηλότερα. Καμία εσπευσμένη και εκβιαστική δημοσιονομική σύγκλιση δεν αξίζει κάτι παρόμοιο.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_28/02/2013_512675
_______________________________________________________
αναρωτιέμαι εάν η Ιταλία ανήκει στους φτωχούς ή τους πλούσιους...
Τα παλαιότερα χρόνια, πριν δηλαδή από την ίδρυση του ευρώ και την εξ αυτού του λόγου σταθεροποίηση του διεθνούς νομισματικού συστήματος, μια σοβαρή κρίση έφερνε είτε πληθωρισμό είτε υποτίμηση είτε και τα δύο μαζί· με αποτέλεσμα τη λιτότητα, με τη μορφή των απωλειών της συγκριτικής ικανότητας δημιουργίας νέου πλούτου.
Φαντασθείτε τώρα ότι η παρούσα κρίση είναι πολύ μεγαλύτερη απ’ οποιαδήποτε άλλη γνώρισε η οικουμένη, μετά τον δεύτερο μεγάλο πόλεμο, στη διάρκεια του οποίου ξεπεράστηκε η προηγούμενη μεγάλη κρίση.
Σε κάθε κρίση, οι περισσότερες από τις αρχικές αντιδράσεις των κυβερνήσεων είναι λανθασμένες. Το ίδιο, δυστυχώς, ισχύει και για τις πρώτες αντιδράσεις των ψηφοφόρων. Με τη διαφορά ότι ενώ οι πολιτικοί έχουν πάντοτε, σχεδόν, άδικο, οι πολίτες έχουν, αυτονοήτως, δίκιο. Ομως, ακόμη κι όταν ο λαός κάνει λάθος, είναι οι πολιτικοί και οι άλλοι παράγοντες που οφείλουν να κρατούν την ψυχραιμία τους, εκείνοι που πρέπει να προσαρμοστούν και όχι το αντίστροφο. Αν και, στα αυταρχικά καθεστώτα που εξέθρεψε η Ευρώπη στον Μεσοπόλεμο -φασισμό, ναζισμό και σταλινισμό- επικράτησαν οι ακραίοι, αφού προηγουμένως οι πληθυσμοί αφέθηκαν στην αγκαλιά του λαϊκισμού.
Ο λαϊκισμός θα ταλαιπωρήσει -και αυτή τη φορά- την Ευρώπη. Ηταν αναπόφευκτο. Μικρά δείγματα ακραίων αντιδράσεων είχαμε πριν ακόμη ξεσπάσει η κρίση για τα καλά. Σε χώρες που διέλυσε ο σοβιετικός ζυγός, όπως η Ρουμανία και η Ουγγαρία. Αργότερα σε άλλες και προς όλες τις κατευθύνσεις. Η σταθερότητα αλλά και η ορθοκρισία δύο, τουλάχιστον, κυβερνήσεων, σε Ολλανδία και Φινλανδία, εξαρτάται από ακραία κομματικά μορφώματα ενός παράξενου μείγματος οικονομικού και φυλετικού εθνικισμού. Στη Βρετανία ο Κάμερον ξέθαψε το τσεκούρι της Θάτσερ, επιβεβαιώνοντας την αγγλοσαξονική εχθρότητα στο σχέδιο της ενιαίας νομισματικής ζώνης. Στην Ισπανία απειλεί με απόσχιση η σπουδαιότερη αυτόνομη περιοχή. Η κόρη Λεπέν κερδίζει συνεχώς έδαφος υπέρ της εξόδου της Γαλλίας από το ευρώ. Η Βαυαρία έχει αιτηθεί στο συνταγματικό δικαστήριο να μη μεταβιβάζει πλεονάσματά της στον ομοσπονδιακό γερμανικό προϋπολογισμό, ενώ πυκνώνουν οι φωνές για μια ελεγχόμενη ζώνη μάρκου.
Ηταν αναπόφευκτο να συντονιστεί και η Ιταλία. Η κυβέρνηση Μόντι, από τη στιγμή που έχασε την ψήφο του Μπερλουσκόνι, ήταν πολύ αδύναμη για να επιχειρήσει σοβαρές μεταρρυθμίσεις.
Ο λαϊκισμός μπορεί πράγματι να τινάξει στον αέρα το ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Με αποτέλεσμα οι πλουσιότεροι να συνασπιστούν και οι φτωχότεροι να κατρακυλήσουν χαμηλότερα. Καμία εσπευσμένη και εκβιαστική δημοσιονομική σύγκλιση δεν αξίζει κάτι παρόμοιο.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_1_28/02/2013_512675
_______________________________________________________
αναρωτιέμαι εάν η Ιταλία ανήκει στους φτωχούς ή τους πλούσιους...
No comments:
Post a Comment