Toυ Robert J. Samuelson / The Washington Post
Το τελευταίο άρθρο μου, στο οποίο αναφέρθηκα στην αγωγή της Fed των ΗΠΑ κατά της Standard & Poor’s, προκάλεσε μερικές αντιδράσεις, που αξίζει να μοιραστώ με τους αναγνώστες. Στο άρθρο αυτό υποστήριζα ότι η S&Ρ έκανε λάθη στις αξιολογήσεις ομολογιακών εκδόσεων τιτλοποίησης στεγαστικών δανείων και σήμερα αποτελεί αποδιοπομπαίο τράγο. Οπως είναι ευρέως γνωστό, η κρίση αυτή δεν προβλέφθηκε ούτε από τους κυβερνητικούς αξιωματούχους ούτε από οικονομολόγους, αλλά ούτε και από τραπεζίτες.
Τον σκεπτικισμό του εξέφρασε ένας οικονομολόγος που γνωρίζω και σέβομαι. Οπως γράφει, αν και συμφωνεί «σε μεγάλο βαθμό» με τα υποστηριζόμενά μου, εκτιμά πως είμαι «πολύ χαλαρός με τη S&P».
Παραθέτω το ουσιαστικό σημείο του ηλεκτρονικού μηνύματός του:
«Ιστορικά, οι οίκοι αξιολόγησης τα έχουν πάει αρκετά καλά με τις κατατάξεις εταιρικών ομολογιακών δανείων. Ωστόσο, υπάρχει πράγματι ασυμβίβαστο όταν καλούνται να πράξουν το αυτό για εκδόσεις τιτλοποιημένων δανείων, ήτοι τη σύνθεση πολλών δανείων ή ομολόγων σε ένα νέο, μεγαλύτερο ομολογιακό δάνειο. Στην περίπτωση των τιτλοποιημένων δανείων, η άρνησή τους να χορηγήσουν την κατηγορία ΑΑΑ σε τουλάχιστον ένα αρκετά μεγάλο ποσοστό της έκδοσης, μπορεί να στείλει τη συγκεκριμένη στα αζήτητα. Οπότε, οι εν λόγω οίκοι καθίστανται ουσιαστικά συνεταίροι των τραπεζών που εκδίδουν τιτλοποιημένα δάνεια και είχαν πραγματικό κίνητρο να “είναι ενθαρρυντικοί”».
Πιστεύω ότι αυτό είναι μάλλον αλήθεια. Το υπουργείο Δικαιοσύνης των ΗΠΑ υποστηρίζει ότι η S&Ρ καθυστέρησε την αναπροσαρμογή των μοντέλων της αξιολόγησης κινδύνου, με αποτέλεσμα την επίσης καθυστέρηση της υποβάθμισης ομολογιακών εκδόσεων τιτλοποιημένων στεγαστικών δανείων. Η ουσία της αγωγής κατά της S&Ρ έγκειται στο ότι οι αξιολογήσεις της στρεβλώθηκαν από τα επιχειρηματικά συμφέροντά της και δεν ήταν «ανεξάρτητες και αντικειμενικές,» όπως ανεμένετο.
Ωστόσο, αυτές οι λανθασμένες κρίσεις –που πράγματι επέφεραν όφελος στη S&P– θα μπορούσαν εύκολα να είναι το αποτέλεσμα της ευφορίας που επικράτησε τα χρόνια άνθησης της αγοράς κατοικίας. Θεώρησα επίσης σημαντικό το γεγονός ότι πολλές από τις τράπεζες που εξέδιδαν αυτής της κατηγορίας τίτλους –Citigroup, Merrill Lynch κ.λπ.– τους είχαν επίσης συμπεριλάβει ευρέως στα δικά τους επενδυτικά χαρτοφυλάκια. Οι τράπεζες αυτές γνώριζαν το «αξιόχρεο» των στεγαστικών δανείων που τιτλοποιήθηκαν καλύτερα από τον καθένα και όμως τα προτίμησαν.
Αντιθέτως, το υπουργείο Δικαιοσύνης κατηγορεί τη Standard & Poor’s ότι «εν γνώσει της και με δόλο» υπερτίμησε τους συγκεκριμένους τίτλους. Αυτή είναι μια πολύ πιο βαριά κατηγορία από το να υποστήριζε απλώς ότι ο οίκος έκανε λάθος, ευνοώντας πάντως τα ίδια συμφέροντά του.
Κάποιος άγνωστος σε μένα αναγνώστης υποστηρίζει στο μήνυμά του ότι η ομοσπονδιακή κυβέρνηση ίσως στρέφεται κατά της Standard & Poor’s για να την «τιμωρήσει» για την υποβάθμιση της δανειοληπτικής ικανότητας των ΗΠΑ το 2011. Υπενθυμίζεται ότι δεν έγινε αντίστοιχη κίνηση ούτε από τη Fitch ούτε από τη Moody’s. Ασφαλώς η κυβέρνηση δεν παραδέχεται κάτι τέτοιο, πολλοί όμως σχολιαστές του άρθρου μου δείχνουν να το πιστεύουν. Οτι η S&Ρ είναι «θύμα εκδίκησης».
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_economyagor_1_15/02/2013_511316
Το τελευταίο άρθρο μου, στο οποίο αναφέρθηκα στην αγωγή της Fed των ΗΠΑ κατά της Standard & Poor’s, προκάλεσε μερικές αντιδράσεις, που αξίζει να μοιραστώ με τους αναγνώστες. Στο άρθρο αυτό υποστήριζα ότι η S&Ρ έκανε λάθη στις αξιολογήσεις ομολογιακών εκδόσεων τιτλοποίησης στεγαστικών δανείων και σήμερα αποτελεί αποδιοπομπαίο τράγο. Οπως είναι ευρέως γνωστό, η κρίση αυτή δεν προβλέφθηκε ούτε από τους κυβερνητικούς αξιωματούχους ούτε από οικονομολόγους, αλλά ούτε και από τραπεζίτες.
Τον σκεπτικισμό του εξέφρασε ένας οικονομολόγος που γνωρίζω και σέβομαι. Οπως γράφει, αν και συμφωνεί «σε μεγάλο βαθμό» με τα υποστηριζόμενά μου, εκτιμά πως είμαι «πολύ χαλαρός με τη S&P».
Παραθέτω το ουσιαστικό σημείο του ηλεκτρονικού μηνύματός του:
«Ιστορικά, οι οίκοι αξιολόγησης τα έχουν πάει αρκετά καλά με τις κατατάξεις εταιρικών ομολογιακών δανείων. Ωστόσο, υπάρχει πράγματι ασυμβίβαστο όταν καλούνται να πράξουν το αυτό για εκδόσεις τιτλοποιημένων δανείων, ήτοι τη σύνθεση πολλών δανείων ή ομολόγων σε ένα νέο, μεγαλύτερο ομολογιακό δάνειο. Στην περίπτωση των τιτλοποιημένων δανείων, η άρνησή τους να χορηγήσουν την κατηγορία ΑΑΑ σε τουλάχιστον ένα αρκετά μεγάλο ποσοστό της έκδοσης, μπορεί να στείλει τη συγκεκριμένη στα αζήτητα. Οπότε, οι εν λόγω οίκοι καθίστανται ουσιαστικά συνεταίροι των τραπεζών που εκδίδουν τιτλοποιημένα δάνεια και είχαν πραγματικό κίνητρο να “είναι ενθαρρυντικοί”».
Πιστεύω ότι αυτό είναι μάλλον αλήθεια. Το υπουργείο Δικαιοσύνης των ΗΠΑ υποστηρίζει ότι η S&Ρ καθυστέρησε την αναπροσαρμογή των μοντέλων της αξιολόγησης κινδύνου, με αποτέλεσμα την επίσης καθυστέρηση της υποβάθμισης ομολογιακών εκδόσεων τιτλοποιημένων στεγαστικών δανείων. Η ουσία της αγωγής κατά της S&Ρ έγκειται στο ότι οι αξιολογήσεις της στρεβλώθηκαν από τα επιχειρηματικά συμφέροντά της και δεν ήταν «ανεξάρτητες και αντικειμενικές,» όπως ανεμένετο.
Ωστόσο, αυτές οι λανθασμένες κρίσεις –που πράγματι επέφεραν όφελος στη S&P– θα μπορούσαν εύκολα να είναι το αποτέλεσμα της ευφορίας που επικράτησε τα χρόνια άνθησης της αγοράς κατοικίας. Θεώρησα επίσης σημαντικό το γεγονός ότι πολλές από τις τράπεζες που εξέδιδαν αυτής της κατηγορίας τίτλους –Citigroup, Merrill Lynch κ.λπ.– τους είχαν επίσης συμπεριλάβει ευρέως στα δικά τους επενδυτικά χαρτοφυλάκια. Οι τράπεζες αυτές γνώριζαν το «αξιόχρεο» των στεγαστικών δανείων που τιτλοποιήθηκαν καλύτερα από τον καθένα και όμως τα προτίμησαν.
Αντιθέτως, το υπουργείο Δικαιοσύνης κατηγορεί τη Standard & Poor’s ότι «εν γνώσει της και με δόλο» υπερτίμησε τους συγκεκριμένους τίτλους. Αυτή είναι μια πολύ πιο βαριά κατηγορία από το να υποστήριζε απλώς ότι ο οίκος έκανε λάθος, ευνοώντας πάντως τα ίδια συμφέροντά του.
Κάποιος άγνωστος σε μένα αναγνώστης υποστηρίζει στο μήνυμά του ότι η ομοσπονδιακή κυβέρνηση ίσως στρέφεται κατά της Standard & Poor’s για να την «τιμωρήσει» για την υποβάθμιση της δανειοληπτικής ικανότητας των ΗΠΑ το 2011. Υπενθυμίζεται ότι δεν έγινε αντίστοιχη κίνηση ούτε από τη Fitch ούτε από τη Moody’s. Ασφαλώς η κυβέρνηση δεν παραδέχεται κάτι τέτοιο, πολλοί όμως σχολιαστές του άρθρου μου δείχνουν να το πιστεύουν. Οτι η S&Ρ είναι «θύμα εκδίκησης».
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_economyagor_1_15/02/2013_511316
No comments:
Post a Comment